Vanwege de bureaucratie heb ook jij straks een grofvuil-coach nodig
Onder de noemer ‘werken’ sturen we elkaar voortdurend mails over onbelangrijke onderwerpen. Het interesseert niemand waarom Carla van marketing er tijdens dat evenement voor koos de bedrijfsvlag boven het podium te hangen in plaats van achter in de zaal, zoals was afgesproken tijdens de Zoom-meeting met Joost van programma en Zoë van communicatie. Toch mailen Joost, Carla en Zoë achteraf, wat ze elk een kwartier kost. Uit het niets is bijna een uur werkgelegenheid gecreëerd, zoiets kan alleen in een hoogontwikkelde beschaving als de onze.
Terwijl men op andere continenten maar wat aanklooit qua werkgelegenheid, tillen wij de bureaucratie naar een hoger niveau. Dit levert banen op, zoals blijkt uit het voorbeeld van cultuursubsidies. De aanvraag van geld is in die sector zo ingewikkeld geworden, dat gespecialiseerde professionals en door de overheid betaalde ‘cultuur-coaches’ nodig zijn. Zij souperen het geld op dat voor kunstenaars en andere makers bedoeld was.
‘Nou en, dit is Nederland, een volk van Toyota-rijders en Bonuskaart-bezitters, wat kunnen mij cultuursubsidies schelen?’, denkt u, en u heeft gelijk. Toch kan als bureaucratie vermomde werkverschaffing ook uw leven raken, bijvoorbeeld wanneer de gemeente besluit de aanmelding van grofvuil moeilijker te maken. Vanwege klimaatdoelen worden uw afgedankte spullen voortaan zorgvuldig gedocumenteerd.
Daar zit u, op uw vrije donderdagavond met de grofvuil-coach naast u aan de keukentafel, wanhopig bladerend door mappen vol oude rekeningen. Voor een juiste verwerking is de exacte aankoopdatum van uw koelkast belangrijk, heeft de grofvuil-coach u verteld, waarom precies weet hij niet, het is nu eenmaal zo.
Natuurlijk komt het uiteindelijk goed, de grofvuil-coach is een aardige man, met een bezweet hoofd zet u koffie voor hem. Zelf vindt hij de regels ook te ingewikkeld, daarom zit hij sinds kort in een werkgroep die nadenkt over hoe het eenvoudiger kan voor overheid en burger. Fantastisch toch?