Vandaag ben ik Rotterdammer

Ik werd donderdagmorgen plat gebeld door journalisten omdat iemand in een of andere bruinkroeg (duh) een groep mensen in Nederland reduceert tot een etniciteit. Ik kan je alvast verklappen. Bruinkroegen zijn niet de fijnste plekken. Nooit geweest. Er hangt niet alleen zure guur, er lopen vaak ook zure gasten rond die moeite hebben met verandering.

Nee, omdat onze ouders in een ander land zijn geboren en ze daardoor denken dat bepaalde uitspraken alleen ons zouden moeten raken. Ik heb het bestaan van tijdmachines altijd betwist, maar ik ga er steeds meer in geloven. Welkom terug 1998!

Hoe werkt dit mechanisme? En waarom hebben ook journo’s lak aan concepten als burgerschap? En waarom zal ik hier in ieder geval niet aan meewerken? Omdat het dezelfde media zijn die mij reduceren tot mijn etnische identiteit. Dit zijn dezelfde journalisten die waarschijnlijk ook alleen een Marokkaan zien als ze mij op straat zien lopen. Niet een filmmaker, een Rotterdammer, een mens of natuurliefhebber. Nee als een fokking etnische minderheid en je wordt pas relevant voor ze zodra het ook over het land van je ouders gaat.

Als we dat door zouden hebben. En we onze eigen podia creëren. En onze eigen verhalen regisseren. En al onze andere identiteiten de ruimte geven om zich te ontplooien. En onze eigen verhalen vertellen. Dan, heel misschien, waarschijnlijk, zou deze waanzin – deze massahysterie – eens een keer ophouden.

Neem de regie terug over je eigen verhalen mensen. Laat je niet definiëren door haat, door politici en journalisten die gevangen zijn in hardnekkige structuren. Vertel je eigen verhaal, want waar ik de laatste jaren achtergekomen ben: zij zijn echt alleen geïnteresseerd in hun eigen versie.

Dit bewijst nog eens waarom Mijn vader, de expat , OUMI, SCHIJN, NIDA en alle andere verhalen belangrijk zijn. Het is ons verhaal. Het zijn de bouwstenen van je identiteit. En we zijn het zat om door anderen gedefinieerd te worden.

En nu tijd voor koffie. En genieten van de verkiezingsuitslagen. Want vandaag ben ik geen Marokkaan. Geen Nederlander.

Maar Rotterdammer.

Media mogen me daar trouwens wel over bellen.