Van D66 mag je wel zelf kiezen om dood te gaan maar vaccinatie weigeren is taboe

Als ik mensen vertel waarom ik niet gevaccineerd ben begin ik met mijn standaard riedeltje. Ik vertel dat ik begin dit jaar corona heb gehad en dat ik mij daarom in redelijke mate beschermd weet. Verder vertel ik dat ik thuis blijf bij klachten en mij regelmatig test.

Hoewel dit klopt is het bovenstaande riedeltje een disclaimer. Het is de bijsluiter van een dieper fundamentelere keuze over hoe ik denk dat ik verstandig met mijzelf en de wereld omga.

Een reden dat ik mij niet laat vaccineren is dat ik niet geloof dat het leven eindeloos maakbaar is. Dat zijn niet al mijn argumenten, maar het vorm wel een belangrijke component van mijn keuze. Als student had ik een druk leven. Ik werkte naast mijn studie en wilde mijn sociale leven niet verwaarlozen. Het leven was gezellig druk en een tikkeltje ongezond. Elk voorjaar werd ik ziek. Meestal lag ik wel een week in bed en had ik 39 graden koorts. Ondanks de vermoeidheid genoot ik van de dagen. Daar waar ik zelf soms moeite had om aan de bel trekken, deed mijn lichaam dat voor mij. Toen ik klaar was met studeren werd mijn leven rustiger en verdwenen deze voorjaarsgriepjes uit mijn leven.

Ziek zijn hielp mij om balans te vinden. Je zou het als metafoor kunnen zien voor de tijd waarin wij nu leven, waarin we geneigd zijn alsmaar door te gaan. Dat geldt voor zowel onszelf als de maatschappij die een steeds grotere wissel trekt op het milieu. Dat betekent niet dat ik tegen vaccineren ben. In tegendeel. Een keuze is een momentopname. Met het huidige aantal mensen op de ic en het huidige ziektebeeld blijf ik bij mijn keuze. Voor andere mensen kan het verstandig zijn om zich te laten vaccineren.

Ik wil wel een lans breken voor het recht om ziek te worden. Dat klinkt gek, maar onze maatschappij is er steeds meer op ingericht om gezond te blijven en vooral niet dood te gaan. Tot voor kort vond ik in D66 een bondgenoot. De partij maakte zich sterk voor het recht op zelfbeschikking. Gedurende de kabinetten Balkenende was dat een prettig idee. Ik had een partij in de Tweede Kamer die mijn individuele vrijheden beschermde of in ieder geval verdedigde. De euthanasiewet van D66 komt voort uit dit vergaande beroep op zelfbeschikking. Op de website van de Mr. Hans Van Mierlo stichting (denktank van D66) lees je hoe de sociaalliberalen in 1984 bij monde van Elida Tuinstra zich sterk maakte voor ‘het recht van de mens op erkenning en eerbiediging van eigen lichamelijke en geestelijke integriteit’. Oftewel zelfbeschikking.

Zelfbeschikking betekent voor mij niet dat je zomaar alles met jezelf kan doen wat god verboden heeft. Als ik met teveel drank deelneem aan het verkeer dan breng ik anderen in gevaar. Een zelfde overtuiging deelt de stichting op de website. Daar staat dat bij euthanasie de positie van de zwakkere en de hulpverlener in het oog moet worden gehouden.

D66 verdedigt nog steeds het belang van een Laatste Wil-pil voor ouderen, met het recht op zelfbeschikking als één van de belangrijkste argumenten. De manier waarop D66 zich opstelt in het coronadebat botst met dit beginsel. De invoering van de coronapas zou je nog binnen het hierboven geschetste denkkader van de stichting kunnen plaatsen. Zelfbeschikking Ja, maar niet tegen elke prijs. Hoewel ik het een pijnlijke maatregel vind, leef ik samen met meer mensen in dit land en kan deze coronapas het tijdelijke bruggetje vormen tussen een gesloten samenleving en een open samenleving. Al had er vanuit de partijbeginselen van D66 ook in dit debat wat vaker de term zelfbeschikking mogen vallen.

Het is D66’er Jan Paternotte die met z’n voorstel voor een 2G samenleving het mes zet in dit recht op zelfbeschikking. De 2G maatregel houdt in dat in bepaalde gelegenheden ook geteste mensen worden geweigerd. Om vol deel te nemen aan de maatschappij ben je dan gedwongen je te laten vaccineren (of je moet recent zijn genezen). Deze maatregel zorgt er daardoor voor dat mensen die niet gevaccineerd of genezen zijn definitief buiten de maatschappij vallen.

Na een week leven met de coronapas merk ik al de tweedeling die ontstaat. Ik heb fantastische mensen om mij heen en ik voel me gerespecteerd in mijn keuze. Maar als je na het werk opeens niet meer mee kunt met je collega’s om een biertje te drinken, voel je de scheidslijn die door de samenleving gaat.

Voor veel partijen is de huidige 3G benadering de grens. Hierbij hebben ook geteste mensen de mogelijkheid om bepaalde gelegenheden te bezoeken. Voor D66 is het niet genoeg. Wanneer je Paternotte hoort praten lijkt zijn kruistocht pas voorbij als er in iedere arm twee prikken zitten. Ook al is het effect van deze maatregel nihil of in ieder geval zeer gering. Andreas Vos lid van het OMT geeft aan dat de kans om geïnfecteerd te raken groter is bij iemand die gevaccineerd is dan bij iemand die recent is getest. Bovendien zijn het jonge mensen die deze clubs bezoeken die sowieso amper op de ic terechtkomen. Toch krijg je het idee dat Paternotte pas stopt als de groep ongevaccineerden zover van de maatschappij is verwijderd dat de sociaalliberale medemens er geen last meer van heeft. Het is een man met een missie.

De 2G maatregel en de  wet Voltooid leven zijn vanuit het zelfbeschikkingsbeginsel moeilijk met elkaar te rijmen. Vanuit positief oogpunt zie je hier een partij die zijn best doet om de mens haar vrijheden terug te geven. De vrijheid om dood te gaan en de vrijheid om een avondje te stappen. Wie er cynisch naar kijkt ziet vooral doorgeslagen efficiency als de gedeelde noemer van beide partijstandpunten. Je mag onderdeel uitmaken van onze samenleving zolang je maar niet oud of ziek wordt en niet teveel kost.