Vaarwel allochtoon?

Integratie betekent het ‘civiliseren’ van allochtonen/vluchtelingen/de ander door ze te kneden naar ‘superieure’ normen. Binnen een aantal jaar moeten vluchtelingen ‘Nederlanders’ worden: op een toets moeten ze kunnen antwoorden dat je bij een ‘Nederlandse’ verjaardag gebak krijgt en koffie, wat een van die superieure waarden is die absoluut noodzakelijk zijn wil je kunnen functioneren in deze samenleving.

Wat die ‘Nederlander’ is, moest dan ook vastgelegd worden toen oud-minister Verdonk de ‘integratieplicht’ invoerde. Hiermee gaf het Ministerie van Vreemdelingenzaken en Integratie in feite opdracht om de contouren van ‘de Nederlander’ te schetsen. Hoe eet de Nederlander? Wast hij wel of niet zijn billen? Wat zeg je als je per ongeluk een scheet hebt gelaten volgens de Nederlandse cultuur? Dit werd vastgelegd in boeken, een soort codex van de ultieme tata.

Tijdens het definiëren van de ultieme tata werden de schrijvers nostalgisch. Ze verlangden naar een verleden waarin tata’s vrolijk op straat liepen met ongewassen billen en elkaar elke dag high fives gaven omdat er geen allochtonen waren. De Nederlandse cultuur was nog puur. Deze glorieuze historie moest nieuw leven ingeblazen worden.

Voor dit project was het noodzakelijk dat ze zich afsloten van de wereld: een aantal jaar geen nieuws kijken en niet de straat op gaan. De realiteit zou de nostalgische vibe alleen maar vergiftigen en ze moesten weer durven dromen. Net zoals de VOC.

Want hoe moest je een worden met de tata als Zwarte Piet niet meer bestond in de echte wereld? Als gemarginaliseerde ‘allochtone’ jeugd aan de poorten van de politiebureaus stond te rammelen?

Maar ingenieus en innovatief als de Nederlander is, hetgeen ze hebben overgehouden aan een lange historie van ‘handel’, kwam toen de oplossing: de allochtoon werd geschrapt, ook in de echte wereld. Freedom at last!