Uitzinnige verdachtmakingen aan het adres van Sigrid Kaag

Je blijft je verbazen over de uitzinnige verdachtmakingen die mensen die solidair zijn met de Palestijnen in de schoenen geschoven krijgen. Mensen die niet alleen Israëli’s rechten toekennen, maar ook Palestijnen. En die in het verlengde daarvan kritiek leveren op Israëls al 53 jaar durende bezetting en kolonisering van Palestijns gebied, beide flagrant in strijd met het internationaal recht en de universele mensenrechten.

Tegen die kritiek valt inhoudelijk niets in te brengen. Daarom nemen de krijgers van de zogenoemde Israël-lobby en hun fellow travellers hun toevlucht tot laster en achterklap, met als doel de reputatie van hun opponenten te verwoesten en hen het zwijgen op te leggen. Shooting the messenger heet het fenomeen, dat in tal van varianten iedere aanzet tot een rationeel debat over Palestina/Israël in de kiem smoort.

19 miljoen voor Hamas Valse beschuldigingen van antisemitisme voeren in dit genre de boventoon, op de voet gevolgd door aantijgingen van samenwerking met terroristen. In die laatste categorie valt de recente verdachtmaking door columnist Paul Damen van minister Sigrid Kaag (D66) voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking. In het Nieuw Israëlietisch Weekblad schrijft hij dat Kaag 19 miljoen euro aan Hamas cadeau heeft gedaan.

Dat is opzienbarend nieuws, want de Nederlandse regering mijdt Hamas als de pest. Kaag heeft het geld blijkbaar uit de staatskas gejat en vernuftig naar Gaza weten te sluizen. Hoe zij dat heeft geflikt laat Damen in het midden – aan het onderbouwen van hun onthullingen komen deskundigen van zijn kaliber zelden toe. Maar je ziet het voor je: de minister die grote koffers over het Binnenhof sjouwt nadat ze op haar ministerie de kluis heeft leeggehaald.

Natuurlijk heeft Kaag geen belastinggeld naar Hamas gesluisd. Zij is geen Benjamin Netanyahu, Israëls minister-president die op verdenking van fraude en omkoping voor de rechter staat. Maar je moet toch wat als je een bewindsvrouw die niet alleen Israëli’s, maar ook Palestijnen het licht in de ogen gunt onderuit wilt halen.

Haatkar In zijn column raakt Damen ook verzeild op de Dam in Amsterdam. Daar ontwaart hij een activist met een Palestijnse vlag en een ‘haatkar’ met ‘plakkaten vol moordende joden’. Jammer genoeg ontbreekt een afbeelding van de lugubere plakkaten, maar ik moest meteen denken aan het boek De Jodenauto , waarin een auto met vier bloeddorstige joden in 1930 de omgeving van de woonplaats van auteur Franz Fühmann onveilig maakte: ‘In de bergen was een Jodenauto opgedoken, die ‘s avonds stille weggetjes afreed om meisjes te vangen, te slachten en van hun bloed een toverbrood te bakken.’

De Jodenauto die Fühmann op zeker moment zelf denkt te zien – hij meent er zelfs door achtervolgd te worden – blijkt niet te bestaan. De auto is een verzinsel, een product van nazipropaganda. Maar de haatkar en de plakkaten op de Dam bestaan echt, Damen heeft ze zelf gezien.

Toch is er een overeenkomst met de Jodenauto. De ‘moordende joden’ op de plakkaten bestaan namelijk niet, stelt Damen; het afgebeelde geboefte is afkomstig uit Syrië en Zuid-Jemen, en hun slachtoffers zijn – nog exotischer – ‘bestofte huilende kinderen uit Haïti’. De haatkaractivist belazert met andere woorden de boel, in een poging de joden zwart te maken. En zijn plakkaten, onthult Damen, worden gefinancierd door ‘een fondsenwerver van de terreurclub Hamas’. Oftewel, in Damens universum, indirect door Sigrid Kaag.

Toverbrood Ik ken Syrië en Zuid-Jemen goed, en inderdaad, ik heb er nooit moordende joden gezien, net zo min trouwens als bestofte kinderen uit Haïti. Hoe goed kent Damen die landen eigenlijk, en dan met name Zuid-Jemen, een staat die al een jaar of dertig niet meer bestaat? Ik heb zo mijn twijfels.

In werkelijkheid is het niet de activist op de Dam die de zaak bedondert, maar de activist Damen. Op de plakkaten is namelijk Israëlisch militair geweld tegen Palestijnen te zien, en de enige die dat met ‘moordende joden’ in verband brengt is Damen zelf. En inderdaad, dat is zo onfris en wanhopig als het klinkt. Maar ja, je moet toch wat als je een activist met een Palestijnse vlag en informatie die je niet bevalt onderuit wilt halen. Dan sleep je desnoods moordende joden, een zwik Syrische en Zuid-Jemenitische strijders en bestofte Haïtiaanse kinderen naar de Dam en bak je daarmee je eigen toverbrood.

Mohammeds Kan het nog grotesker? Bij Damen wel. De Palestina-activist opereert namelijk niet alleen, hij heeft medestanders, door Damen aangeduid als ‘Mohammeds’. Zij ‘beledigen Israëlische toeristen’ en ‘maken Shoaslachtoffers voor moordenaar uit’, waarna die ‘vaak huilend de Dam verlaten’. Intussen maakt een ‘kompaan’ van de activist passerende joden luidkeels uit voor ‘zio-ratten’ en belooft hij hen ‘af te schieten’, terwijl hij tegelijkertijd op hoge toon de Holocaust ontkent. En dan is er nog een ‘joodse fotograaf die wekelijks door de Mohammeds wordt bespuugd en mishandeld’. Aldus Damen.

Je vraagt je af of in dit rariteitenkabinet niemand op de gedachte komt de politie te bellen. Zinloos, stelt Damen, want op gezag van burgemeester Femke Halsema laat de politie de boel op z’n beloop. Het bevoegd gezag heeft de Dam feitelijk tot ‘enclave van rechteloosheid’ en ‘jodenhatende drek’ verklaard. Als er al eens iemand wordt gearresteerd is het godbetert steeds weer die ene joodse fotograaf.

Uit Damens woorden rijzen de contouren op van een wijdvertakt anti-joods complot. Nog even en in Amsterdam kan geen jood meer veilig over straat. En dat alleen om een kunstmatig, feitelijk niet-bestaand volk te plezieren. Want dat is, hoe achteloos ook geformuleerd, Damens grootste onthulling: de Palestijnen bestaan eigenlijk niet. Ze zijn ‘uitgevonden’.

Ik dacht even dat ik ‘uitverkoren’ las, maar het staat er echt: het Palestijnse volk is ‘uitgevonden’. Wie de uitvinder is vermeldt Damen niet, maar je ziet Sigrid Kaag al voor je.