Typisch Arnhem

Hebben jullie gezien hoeveel Arnhemmers de Britse kroonprins Charles kwamen verwelkomen? Dat is zó Arnhem! Ook de veteranen krijgen al jaren een warm welkom. Die waren aanvankelijk stomverbaasd; de eerste jaren gingen zij niet in op de uitnodiging, uit schaamte voor de ellende die zich over Arnhem voltrok na de verloren slag. Als wij sommigen gemist hebben bij de toegang naar de ereplaatsen, is dat volstrekt ‘out of character’.

Prins Charles nam ruim de tijd om over de dranghekken heen hartelijk handen te schudden. Pas daarna opende hij de gerestaureerde toren van de Eusebiuskerk: missie geslaagd voor directeur Meike Verhagen! Ik heb deze week wel vaak aan de prins gedacht, vertelde ik. Bijvoorbeeld als ik naar de kerk keek en dat doe ik elke dag. Het is echt een kerk waar Arnhem lief en leed gedeeld heeft. 75 jaar geleden is hij reddeloos ingestort tot oorlogsruïne, daarna – typisch Arnhem – met man en macht heropgebouwd en vervolgens steeds als dat nodig was weer hersteld. En nu is hij opnieuw uit de steigers. Zondag hadden wij een herdenkingsdienst, een volle kerk met alle gezindten bijeen, waar wij schouder aan schouder voor vergeving baden – op voorspraak van de dominee, met zijn liturgische boodschap: ‘Zoals Christus ons vergaf.’

Prins Charles bekeek in de kerk een tentoonstelling met het werk van de schoolkinderen. Ook dat is kenmerkend voor de Arnhemmers, hoe zij de kinderen voortdurend betrekken bij de herdenking. Treffende debattoernooien bijvoorbeeld, waarbij de schoolteams met hun coach uit de deelraad voor hun ideeën vechten met woorden en argumenten, in plaats van met bommen en granaten.

Toen gisteren bij de kranslegging de kinderen zonnebloemen brachten, leek het alsof alle aanwezigen gewacht hadden op dit moment: er breekt spontaan een luid applaus uit.

Onze kerktoren keek ernaar en glimlachte. De Eusebiuskerk, het icoon van onze gemeenschap, onze hoop en onze veerkracht.