Tygo in de psychiatrie, ik kan het niet aanzien

Het is mij niet gelukt om naar ‘Tygo in de psychiatrie’ te kijken. Goed dat zulke programma’s worden gemaakt, maar zelf word ik er niet goed van. Dat er veel mis gaat in de psychiatrie is geen punt van discussie. De manier waarop er vanuit de beroepsgroep meestal gereageerd wordt maakt het niet beter: ontkennend en/of defensief. En, daar hebben ze een punt: er gaat ook heel erg veel goed. Maar daar haal je de media niet mee…

De discutabele diagnostiek domineerde in de recensies van het tv-programma. Helaas ook niet nieuw: in Nederland heeft men al decennia geleden een Amerikaans systeem omarmd (DSM), waar zelfs prominente constructeurs (Allen Frances) zich van hebben afgekeerd. Maar hier blijven we als beroepsgroep krampachtig de voordelen benadrukken en de zorgverzekeraars zweren er ook bij.

Het classificeren van psychische klachten met behulp van labels is armoedig, omdat het mensen letterlijk reduceert tot nummers. En als de zorg op vergelijkbaar niveau biedt zullen er heel veel mensen gefrustreerd raken en ontevreden op zoek gaan naar alternatieven. Die zelf betaald moeten worden op gezag van de zorgverzekeraar.

De beroemde schilder Karel Appel zei ooit: ‘ik rotzooi maar wat aan’. Dat viel best mee, want hij had een gedegen vakopleiding genoten en wist vrij precies wat hij deed. De psychiaters in ons land zouden er goed aan doen zich door hem te laten inspireren: kennis is de basis, maar kunst wordt het in de specifieke vorm die je het geeft. Die wordt bepaald in samenspraak met de mens tegenover je, niet via een voorgeprogrammeerde code…