Tweeverdieners in onderwijs en zorg met geldproblemen zijn niet in beeld bij de overheid
Van werkgevers en overheid mag toch verwacht worden dat zij medewerkers in essentiële sectoren van de samenleving fatsoenlijk betalen.
De gestegen prijzen voor het levensonderhoud worden voor werkenden slechts ten dele gecompenseerd door loonsverhogingen. Waardoor steeds meer middeninkomens geldproblemen hebben als gevolg van inflatie, een dalende koopkracht en gestegen vaste lasten. Het armoedebeleid van de overheden richt zich op de laagste inkomensgroepen. De huishoudens met een minimum inkomen, de groepen die in aanmerking komen voor diverse toeslagen en kwijtscheldingsregelingen om de financiële eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Een tot nu toe begrijpelijk beleid vanuit armoedebestrijding. Maar als gevolg van de huidige sociaaleconomische situatie in Nederland met een groeiende groep werkende armen met kinderen een te beperkte focus op armoede.
De branchevereniging van bewindvoerders Horus is recent in de media naar buiten getreden met het bericht dat tweeverdieners met de beroepen van leerkracht en verpleegkundige steeds vaker een beroep doen op hulp van bewindvoerders voor het beheren van hun financiën. Zij krijgen steeds meer problemen om hun maandelijkse vaste lasten te kunnen betalen. Het verlagen van voornoemde maandelijkse vaste lasten is voor deze groep uiterst moeilijk tot bijna onmogelijk, veelal vanwege het bezit van een koopwoning en langlopende leasecontracten voor auto’s. Die laatste kunnen wel afgekocht worden maar alleen tegen betaling van een hoge boete. Doorschuiven naar goedkopere koopwoningen of betaalbare huurwoningen is ook niet eenvoudig te realiseren op de huidige woningmarkt.
Nu de uitstroom van personeel zowel in de zorg als in het onderwijs hoog is en de tekorten aan arbeidskrachten nog steeds groot, is het van belang dat de overheid dit specifieke probleem van deze specifieke groep werkende armen in essentiële sectoren van de samenleving, die voor de energiecrisis zich altijd zelf uitstekend konden bedruipen, goed bij de horens pakt. Te beginnen met het probleem te onderkennen en het aandacht te geven. Bevlogen medewerkers in zorg en onderwijs mogen niet door geldproblemen gedwongen worden om hun heil in andere sectoren van de samenleving te gaan zoeken omdat die banen veel beter betalen. Waardoor de capaciteitsproblemen in onderwijs en zorg nog groter worden dan ze nu al zijn.
Van werkgevers en overheid mag toch verwacht worden dat zij medewerkers in essentiële sectoren van de samenleving fatsoenlijk betalen in lijn met de inflatiecijfers, zodat zij zichzelf als voorheen weer kunnen bedruipen, zonder hulp van bewindvoerders te hoeven inschakelen. Het extra trekken van de portemonnee door overheid en werkgevers is voor deze groep onvermijdbaar om de bestaande problemen niet nog groter te maken.