Tweede Kamer moet wel naar Turkije gaan

Angst voor Geert Wilders en zijn kiezers heeft het weer eens gewonnen van rationele afwegingen. Dit keer gaat het over een voorgenomen bezoek aan Turkije door een delegatie van de Tweede Kamer.

Het was de bedoeling dat begin januari een gezelschap Nederlandse parlementariërs, waaronder Geert Wilders, naar Turkije zou afreizen voor een meerdaags bezoek. De Tweede-Kamerleden waren uitgenodigd door het Turkse parlement. Het programma zou bestaan uit gesprekken met de collega-parlementariërs maar ook met vertegenwoordigers van vakbonden en mensenrechtenorganisaties. En met een aantal ministers uit de regering van minister-president Erdogan. Omdat die laatste hebben laten weten geen prijs te stellen op een ontmoeting met Wilders, heeft nu de hele delegatie besloten thuis te blijven. Een fout besluit.

Laat duidelijk zijn: ik vind dat de Turkse ministers zich een uur lang over hun weerzin tegen Wilders heen hadden moeten zetten. Ik begrijp dat de ministers weinig trek hadden om mediacircus Wilders op bezoek te krijgen en vervolgens te moeten luisteren naar Wilders’ bekende mix van islamofobie en verdraaiingen en leugens over het Turkse heden en verleden. Maar goed, dat hadden de ministers ook wel weer overleefd. Er zijn ergere dingen in het leven dan zestig minuten in het gezelschap van Geert Wilders verkeren. Afijn, fout besluit van de Turkse ministers dus.

Maar dan de reactie van de Tweede-Kamerleden. Die wilden graag naar Turkije om hun zorgen uit te spreken over de stagnerende hervormingen en de problemen in de onderhandelingen tussen Turkije en de Europese Unie. Een loffelijk streven want er kan inderdaad heel wat verbeterd worden in Turkije als het gaat om het versterken van de democratie of de positie van minderheden. Het was dan ook een goed idee om niet alleen met parlementariërs en ministers te gaan praten, maar ook met vertegenwoordigers van juist die groepen die het vaak nog zo moeilijk hebben in Turkije. En die, juist daarom, allemaal uitgesproken voorstanders zijn van Turkse toetreding tot de EU.

Maar goed, dat verhaal zullen onze parlementariërs niet te horen krijgen want ze blijven thuis. Wat een enorm gebrek aan respect voor vakbonden, mensenrechtenorganisaties en collega-parlementariërs spreekt er uit deze afzegging. Blijkbaar zijn Tweede-Kamerleden alleen geïnteresseerd in korte gesprekken en foto-opportunities met Turkse ministers. Niet in echt inhoudelijke debatten met politici en activisten. Of zoals Wilders het zelf omschreef: “Zonder ontmoetingen met ministers zou het werkbezoek een toeristisch uitje zijn geworden”. Dat is pijnlijk, vooral voor al die mensen die zich in Turkije al jaren inzetten voor al die zaken waarin de Nederlandse parlementariërs naar eigen zeggen zo geïnteresseerd zijn. Blijkbaar toch niet belangrijk genoeg. Of ondergeschikt gemaakt aan binnenlands politieke afwegingen.

De Kamerdelegatie had gewoon naar Turkije moeten komen, inclusief Geert Wilders. Men had heel principieel alle gesprekken met regeringsvertegenwoordigers kunnen afzeggen uit protest tegen de weigering om Wilders te ontvangen. Vervolgens had men onder massale aandacht van de Turkse media alle kritiek op alle misstanden in Turkije naar voren kunnen brengen. In de geplande gesprekken in het Turkse parlement en in de ontmoetingen met Turkse activisten.

Wat een gemiste kans om Nederlandse twijfels in Turkije over het voetlicht te brengen en kennis te nemen van het brede en gevarieerde spectrum aan Turkse meningen. Heeft Wilders het toch weer voor elkaar gekregen!