Trump: thriller of toneelstuk

Dit weekend begon ik te lezen in het nieuwe boek van James Patterson en Bill Clinton. Ik heb me er allang overheen gezet dat ex-presidenten en –politici een bovenmatig pensioen bij elkaar scharrelen door zich op vele manieren te prostitueren. Maar in dit geval heeft het wel een heel bijzonder kantje. Want dit kijkje in de keuken van de wereldpolitiek is heel wat waard.

De lulligheid van de hoofdrolspelers van de Netflix serie “Designated Survivor” en de ik-figuur uit door Clinton geautoriseerde thriller “President vermist” maken ineens veel duidelijk van de gebeurtenissen dit weekend in Canada en wellicht ook de komende gebeurtenissen in Singapore. Het is een toneelstukje van jongetjes en meisjes die het spelletje ‘landjepik’ uit mijn jeugd nauwelijks overstijgt. (Je probeerde dan door een mes in het zand te gooien je territorium te vergroten). En dat alles onder het toeziend oog van een paar duizend journalisten, die overigens niets anders kunnen dan speculeren wat er nou echt is gezegd, commentaar geven op foto’s en kijken of Twitter nog iets oplevert. En natuurlijk wij publiek die het allemaal heel erg belangrijk vinden om te kijken naar het gevecht in de zandbak.

Trump, waarvan volstrekt onduidelijk is waarom hij eerder weg moest (waarschijnlijk een golfbaan openen in Singapore), zal dinsdag naar alle waarschijnlijkheid een nieuwe show opvoeren. En de massamoordenaar, dictator en walgelijke onderdrukker Kim Jong-un een veel te belangrijke rol geven in zijn toneelstuk. Het niveau van de wereldpolitiek ontstijgt nauwelijks het niveau van onze plaatselijke dorpspolitiek met het gekrakeel van een Wilders, een boks van Jesse, het Wilhelmus van Buma en de reacties daarop van onze koffie dweilende premier.

De politiek is gelukkig niet meer zo belangrijk als vroeger. Als Trump het klimaatakkoord opzegt verandert er dankzij grote bedrijven in dat land nauwelijks iets. Zo zal ook de handelsoorlog die hij in Canada definitief is begonnen de globalisering van onze wereld alleen maar even ophouden. Het wordt een puinhoop, dat wel, maar er is niemand die denkt dat er iemand ook maar beter van zal worden op den duur.

Uiteindelijk eindigt alles als in een ongeloofwaardige thriller in de boekenkast van de eeuwigheid en verwordt politiek tot wat het heden ten dage is: een flauw toneelstuk.

Cc-foto: Marcus Spiske