Trots om een millennial te zijn

De verdeeldheid van de reacties op de video van Simon Sinek maakt de groeiende kloof tussen generaties duidelijk zichtbaar. Ik heb alles gelezen wat de beste man geschreven heeft en ben zeker groot fan maar ik besefte, nadat ik deze video tenenkrommend aanschouwde, dat hij het niet bij het juiste eind heeft. Hij begrijpt het niet, dacht ik, want hij is geen millennial.

Niet twijfelen, maar alle opties openhouden Ooit overviel mij het gevoel dat het mij zou helpen om alle kanten van het communicatievak te leren kennen. Bij mijn eerste baan bij een mediabureau zag ik direct dat ik niet een van die mensen zou worden die na 20 jaar hun eigen gouden kooi hebben gecreëerd en denken nergens anders meer te kunnen werken. Ik switchte dus vaak: van mediabureau, adverteerder, PR-bureau, uitgever tot creatief bureau. Ik hoorde vaak: “Jij weet ook niet echt wat je wilt hè? Je moet je wel ergens in specialiseren anders word je een generalist” (alsof het een enge ziekte is). Nu weet ik dat ik geen generalist ben: ik ben een multi-talent. Een slasher. Een alleskunner. Ofwel: een millennial.

Niet besluiteloos, maar autonoom Ik verraste vriend en vijand toen ik rond mijn 25e een relatie kreeg met een vrouw. Opvallend genoeg moesten vooral mensen die ik net niet goed genoeg kende om überhaupt iets van zo’n privéaangelegenheid te mogen vinden ‘wel even wennen’. Ik hoefde helemaal niet te wennen, integendeel. Niet dat ik altijd met een vrouw had willen zijn, sterker nog: ik had nooit de behoefte gehad om er eentje te zoenen. Ik werd verliefd op een mens. Nadat deze relatie overging en ik weer een vriendje kreeg, kreeg ik vaak de vraag ‘Val je nu weer op mannen?’ alsof ik had besloten een andere look te kiezen dit seizoen. Ik stuit op nog meer onbegrip omdat ik mijzelf niet biseksueel noem, maar wel de mogelijkheid voor een man of vrouw openlaat. “Je moet wel kiézen”, hoor ik vaak. Nee hoor dat hoeft niet, want ik ben een millennial.

Niet verwend of arrogant, maar open en in bezit van een gezonde dosis zelfkennis Toen in 2016 de wereld en het medialandschap er inmiddels heel anders uitzag, was de diversiteit op mijn cv ineens heel interessant voor recruiters. Ik werd dus vaak uitgenodigd voor sollicitatiegesprekken, vooral omdat ze iemand zochten die de uitdagingen van deze tijd goed snapt (een millennial dus). Ik merkte echter ineens hoe raar ik het vond dat ik in zo’n gesprek geacht werd om mijn talent en capaciteiten naar de desbetreffende vacature te lullen. Terwijl zij mij hadden uitgenodigd! Ik besefte toen hoe onnatuurlijk het is om bij het DNA van een bedrijf te moeten passen, omdat DNA juist uniek is. Ik wist toen dat het voor iedereen (met uitzondering van de recruiter natuurlijk) beter was als ik mij gewoon zou presenteren zoals ik ben en dat bedrijven of opdrachtgevers dan konden bepalen of ze daar behoefte aan hadden. “Ja maar zo werkt het natuurlijk niet,” zei zo’n recruiter dan. Oh nee? Bij mij wel. Want ik ben een millennial.

Ik dacht altijd dat het aan mij lag, dat ik de wereld anders zag. Maar nu besef ik dat ik juist een wandelend cliché ben. Ja, ik werk graag in hippe koffietentjes of liever nog ergens op een zonnig eiland. Nee, ik wil echt niet in loondienst. Ja, ik werk 4 dagen want heb er 1 nodig voor zelfontwikkeling. Nee, ik eet geen dieren. Ja, ik doe vrijwilligerswerk. Nee, ik hoef geen dure auto. Ja, ik wil iets achterlaten van waarde.

Ik ben dus een millennial, een product van deze tijd. Misschien een oude, maar wel een echte. En ik ben daar trots op, zoals het een echte millennial betaamt.