De tranen van Wout Weghorst

Wout Weghorst zit op zijn knieën in het gras. Zijn blik beteuterd naar beneden, alsof de reden van de nederlaag te vinden is tussen de grassprieten in de Kuip. De wind blaast zijn blonde kuif zachtjes heen en weer. Pal achter hem feestvierende Feyenoordspelers die zojuist de bekerfinale hebben gewonnen.

Een paar uur voor de wedstrijd trekt Wout zich terug in zijn slaapkamer. Hij knipt het licht uit en gaat onder de dekens liggen. Daar visualiseert hij zijn winnende doelpunt in een kolkende Kuip. Het is de tachtigste minuut wanneer een voorzet vanaf de linkerflank richting de tweede paal zoeft. Hij sprint naar voren, torent boven de verdedigers uit en kopt de bal tegendraads tegen de touwen. Met twee armen de lucht in rent hij naar de meegereisde AZ-supporters en valt ze in de armen. Ze zullen feesten tot diep in de nacht.

Het mag niet zo zijn. AZ verliest kansloos met 3-0 van Feyenoord. Wout is gebroken. Een jongensdroom in duigen. Uit pure teleurstelling staart hij apathisch voor zich uit, niet in staat zijn gevoelens onder woorden te brengen voor de camera van FOX Sports. De mensen thuis vinden het vervelend dat Wout zoveel emotie toont. Het is een theatraal mannetje. Iemand die de schijnwerpers opzoekt met een ‘kijk mij eens verdrietig zijn’-toneelstukje. Ze snappen niet dat Wout een verloren voetbalwedstrijd niet kan relativeren. Wout snapt dan weer niet hoe die mensen na een verloren pot monopoly weer gezellig aanschuiven voor het avondeten.

Ze zeggen dat het karakter van Wout bijna uit zijn voegen barst door de hoeveelheid passie en strijdlust die erin is verwerkt. Hij laat liever zijn been amputeren dan dat hij een finale verliest. Dat is een ongrijpbaar fenomeen voor de mensen thuis. Ze willen best emotie zien, maar niet te veel. Het moet wel leuk blijven.

Daar schuilt ons probleem. Oprechte emotie, doorgeslagen passie, doodziek zijn van een verloren finale. Die mentaliteit missen we in Nederland. Kijk naar de Italianen. De ontlading wanneer ze een gevaarlijke voorzet van de tegenstander tot hoekschop verwerken. Buffon en Chiellini zetten nog net geen partytent op in het zestienmetergebied om het te vieren. Met die instelling win je toernooien. Daarom moeten we Wout Weghorst koesteren. Het is misschien niet de meest sympathieke speler op het veld, maar kende Oranje wat meer voetballers met zijn karakter, hadden we misschien ooit een WK-finale gewonnen.