Toen een dwangneurose nog underground was

Ooit liet ik me behandelen voor een dwangstoornis. Later bleek het trouwens geen dwangstoornis te zijn, maar een gevolg van onbehandelde ADHD, wat iets anders is dan een echte dwangstoornis. Met de technische details zal ik u niet vermoeien, u heeft op een dag al genoeg te doen. Uw handen ontsmetten bij het betreden van iedere winkel of supermarkt bijvoorbeeld. Maar goed, ik ging naar de psychiater met mijn dwangstoornis, waarvan ik toen nog geloofde dat het een dwangstoornis was.

“Dertig keer per dag je handen wassen is overdreven”, beweerde de man, daar was ik het mee oneens. “Komt u weleens in de supermarkt?”, vroeg ik. “Dan ziet u mensen gedurende acht uur per dag boodschappen langs een scanner halen, daarbij vergeleken stelt dertig keer twee minuutjes handen wassen niks voor.” “Dat is hun baan”, wierp hij tegen, waarop ik concludeerde dat een baan niets anders is dan door de overheid goedgekeurde psychische gekte.

Naarmate de jaren vorderden, werd dit fenomeen manifester. Probeer bijvoorbeeld eens een subsidieaanvraag te doen voor een of ander evenement. Honderden hokjes dienen te worden afgevinkt, met eisen variërend van brandveiligheid tot inclusiviteit. Zeker, de zelfscanner heeft anno 2021 de plek ingenomen van de obsessief-compulsieve kassamedewerker. Desondanks is het totale aantal institutionele rituelen drastisch toegenomen.

‘Minder regelgeving’ beloven politici steevast, doch de grimmig voortschrijdende civilisatie denkt er anders over. Zo werd enkele jaren terug – naar aanleiding van hashtag #MeToo – serieus gediscussieerd over schriftelijke toestemming voor seks. Corona kwam ertussen, pas wanneer het test-staafje in de neus voorafgaand aan een avond uit in ons systeem zit, kan hier werk van worden gemaakt. Mij best, de onbehandelde ADHD verankerde het dwanggedrag diep, er kan prima iets bij.

Toch neem je, met name als ADHD’er, een dwangneurose voor je geestelijke evenwicht; het wordt zenuwslopend als iedereen er opeens een moet.