To Peter or not to Peter

In mijn netwerk op LinkedIn en op andere social media platforms en bedrijfsintranetten verschijnen de Peters. Een actie van Women Inc. om bewustwording te  genereren dat het voor mannen, de ‘Peters’, nog steeds veel makkelijker is om door te groeien in een bedrijf en CEO te worden dan voor de Sandra’s, Fatima’s en Patricia’s. Sommige mannen verklaren zich solidair door hun naam te veranderen in Petra. De Peter en Petra-actie volgt op het The Voice-gedoe en op de gesprekken all over the place over machts- en genderverhoudingen op de werkvloer. Hoewel ik de oproep tot gesprek en bewustwording zeer toejuich, en de humor van de actie kan waarderen, blijf ik graag Danielle heten.

Noem mijn naam Een naam doet ertoe. Het bedenken en geven van een naam is voor veel ouders belangrijk. Bij het nieuwe Holocaust Monument in Amsterdam vinden nabestaanden het heel erg belangrijk om het steentje met de naam van hun geliefden of voorouders terug te vinden. Bij de Yoruba stam krijgen nieuwe mensjes pas na een paar weken hun naam, omdat ouders eerst het karakter en de ziel van het kindje willen leren kennen, en dan pas een naam geven die helemaal bij hem of haar past. Naamsvermijding- of verandering gaat dikwijls gepaard met emotie, soms dwang, verdriet of juist groot verlangen. Omdat je gaat trouwen, en je het bijzonder vindt om de naam van je partner te gaan dragen. Omdat het niet veilig is om een naam te hebben die wordt geassocieerd met een bepaalde afkomst of religie en je een schuilnaam aanneemt. Omdat je als man in een vrouwenlichaam bent geboren en het een hele tour is om je naam aan te passen. Omdat je zo veel pijn in je jeugd bent gedaan, dat je niet meer bij jouw familie wilt horen. Omdat je gepest bent met je naam.

Naamverhaal Je naam draagt je door het leven. Je naam is een weerslag van je identiteit. Het vertelt verhalen over vroeger en nu. Ik was ooit op een cursus waar je jezelf moest voorstellen door het verhaal over je eigen voor- en achternaam te vertellen. Binnen een uur was de groep vreemden veranderd in een hechte groep bekenden, door de verhalen die werden verteld. Door Piet van de boerderij en vier generaties Pieten. Door Mohammed en hoe het is om zo te heten in Nederland. Door de gepromoveerde arts Chantalle met blond haar en haar afkeer van haar eigen naam. Door Sterre met haar Gooische opvoeding. Door Johannes Jacob van de school met de Bijbel. Door Barbara die vroeger Bob heette en hoe belangrijk het voor haar is geweest om haar naam te mogen veranderen. Ik zelf heet Danielle Braun. Mijn naamverhaal gaat generaties terug langs Scheveningse vluchtelingenwijken, Hongaars-Joodse opa’s, een Rotterdamse moeder en een Nederlands aangepast gezin. Mijn vader heet Peter Braun.

De P van protocol en procedure Ofschoon ik de intentie van de Peters en Petra’s om mij heen zeer waardeer, geeft het ook kriebels. Een beklemmend gevoel van weer iets ‘moeten’ – ja ik heb drie berichtjes gehad met de vraag waarom ik nog geen Peter heet-, terwijl we juist willen afrekenen met dwingend gedrag. ‘Gij zult meedoen met de Peter actie’ en trouwens ‘Gij zult ook melding maken van grensoverschrijdend gedrag’. En zeker dat laatste lijkt me toch echt alleen en altijd de keuze van degene die het overkomt en niet van de afdeling HR. Ik vind het ook wat makkelijk. De P van Plasje erover. Een tijdelijke actie, die we over een paar weken weer vergeten zijn. Ik ben bang voor het effect, dat grote organisaties en bedrijven nu snel hun imago oppoetsen op de vibe van publieke verontwaardiging, maar niet tot de kern doordringen. Peteren wekt bij mij de associatie op van ‘we zijn allemaal diep in shock’ na het opentrekken van de beerput bij The Voice. In rap tempo verschijnen er nieuwe meldpunten, protocollen en procedures. Dat is goed; als je niks geregeld hebt op je werkvloer, moet je dat als de sodemieter gaan doen wil je jezelf serieus nemen als bedrijf anno 2022. Maar dan echt. Meer dan diversiteitsbokalen bij de TV die natuurlijk geen zier hebben geholpen. Meer dan afvink-doelgroepenlijstjes. Meer dan wat slappe grappen die iedereen best wel leuk vond verwijderen uit de WhatsApp-groep. Meer dan als CEO roepen: mijn deur staat altijd open.

Ik heet Danielle Ik ben Peter niet. Weet niet hoe Peter de wereld beleeft en wat híj heeft meegemaakt in zijn leven. Mijn naam is Danielle. Ik ben graag op de werkvloer met mijn naam en hele hebben en houden. Met mijn vrouw die Marleen heet. Met mijn kinderen die wij met liefde hun naam hebben gegeven. Met mijn lippenstift, grote mond, flirten en de wens om je handen thuis te houden. Met mijn hersenen en hoge hakken. Of uit het prachtige gedicht van Neeltje Maria Min uit 1966: