Een tikkende kernbom in je achtertuin

Een tijd geleden las ik in de trein een artikel van Nazid Kermani in ‘Die Zeit’. Het artikel heette: ‘Unterwegs mit dem Geigerzähler‘. Kermani bezocht Tsjernobyl, ruim dertig jaar na de ramp in 1986. Hij schetst een beeld van lege huizen waar de borden nog op tafel staan, een pretpark dat eruit ziet alsof iemand zo in het reuzenrad kan stappen. Spooksteden en spookdorpen. En altijd, altijd heeft hij een geigerteller bij zich om te meten of er niet teveel straling is. Op bepaalde plekken mag hij 31 jaar na dato nog steeds niet komen. Te gevaarlijk, teveel straling. De schoenen die hij droeg moesten na afloop van zijn bezoek weggegooid worden. Er doemde een apocalyptisch beeld op. Het artikel zette me aan het denken. Ik dacht aan Tihange.

Kernrampen gebeuren gelukkig niet iedere week. Voorstanders van kernenergie wijzen graag op het feit dat het schone energie is en dat kerncentrales goed gecontroleerd en bewaakt worden. Ook de mogelijke gevaren van Tihange worden vaak onder deze bezwerende teksten weggestopt. Aan de ongeruste burgers wordt ter geruststelling jodiumpillen uitgedeeld. Ik ben een leek op het gebied van kerncentrales en het potjeslatijn van experts begrijp ik lang niet altijd. Toch kan het potjeslatijn van deze experts mij niet geruststellen.

Want wat ik wel begrijp is dat een oudere kerncentrale meer risico’s met zich meebrengt. In het Limburgs Dagblad werd dit laatst mooi beschreven als de ‘badkuipcurve’. De risico’s zitten vooral in het begin en aan het einde van de levensduur van een kerncentrale. De Belgische overheid rekt de levensduur van Tihange, dus de risico’s nemen toe. Duizenden haarscheurtjes in een reactor maken mensen ook niet geruster. Tihange hobbelt van incident naar incident en wij burgers lezen het week in, week uit in de krant. Is het dan gek dat de roep om deze oude kerncentrale te sluiten toeneemt? Dat burgers het idee hebben dat ze geen kerncentrale, maar een tikkende kernbom in hun achtertuin hebben?

Experts wijzen er ook graag op dat het aantal ernstige ongelukken met kerncentrales op één hand te tellen zijn. Dat klopt. Maar als het misgaat, zijn het wel meteen ongelukken die extreem veel impact hebben. Die het leven van miljoenen mensen raken. Denkt u alleen maar terug aan de meidagen van 1986, toen ook in Nederland radioactieve neerslag vanuit Tsjernobyl viel. De koeien moesten op stal blijven en de spinazie moest vernietigd worden omdat radioactief jodium werd aangetroffen. Er was tot op het hoogste niveau crisisoverleg, paniek onder de bevolking moest voorkomen worden. In Nederland! Op ruim 2000 kilometer afstand van Tsjernobyl! Dan heb ik het nog niet gehad over de mensen die onder de rook van de kerncentrale woonden en halsoverkop geëvacueerd moesten worden, de doden en de zieken. De spooksteden en spookdorpen in 2017.

Wij, Limburgers wonen ook onder de rook van een kerncentrale waarvan we niet weten of het veilig is. Ik zeg niet dat het ooit misgaat, maar ik voel er ook uitermate weinig voor om het aan den lijve mee te maken. Als het misgaat, hoeven we geen hooglopende discussie meer te voeren over een mogelijke fusie tussen Heerlen en Landgraaf, want dan zijn het beide spooksteden. Daarom is er wat mij betreft maar één veilige oplossing en dat is de sluiting van Tihange. Een mening die door veel Limburgers en Nederlanders gedeeld wordt. Op steeds meer plekken zijn gele ‘Stop Tihange’ posters te zien. Laten we daarom hopen dat op 25 juni duizenden Nederlanders naast elkaar gaan staan in de menselijke keten. Heerlen naast Landgraaf, MVV naast Roda JC, Tihange raakt ons allemaal. Want wat mij betreft hoeft Limburg niet in het rijtje Tsjernobyl en Fukushima te staan. Ik sta erbij!