Thierry Baudet verwerpt vrijheid, gelijkheid en broederschap

Thierry Baudet plompt een nieuwe steen in de vijver. Hij verwerpt vrijheid gelijkheid en broederschap. Volgens hem is de ellende met de Franse Revolutie pas goed begonnen. Deze baarde immers de twee grote ideologieën van de moderne tijd, liberalisme en socialisme. Daar zitten volgens onze pianospelende vogelvriend fundamentele fouten in. De ontsporingen volgden in grote golven, bijvoorbeeld vlak na de eerste wereldoorlog met de doorbraak van het modernisme in de kunst of tijdens de jaren zestig met zijn jeugdrevolte, zijn inspraak, zijn medezeggenschap en zijn flower power. Baudet brengt de opkomst van atonale muziek en abstracte kunst – door hem allebei met passie gehaat – hiermee rechtstreeks in verband. In een adem verwerpt hij alle popmuziek totaal. Die ondermijnt de westerse beschaving net zo goed. Hij maakt alleen een kleine uitzondering voor de Beatles. Dat is muzikale fast food die weinig kwaad kan. De Stones moet hij echter voor geen meter.

Dat blijkt uit een groot interview met het Zwitserse opinieblad Die Weltwoche , dat ook op de Engelstalige webpagina’s verscheen.

Geïsoleerd en ongelukkig Baudet wijst het individualisme van de moderne eenentwintigste eeuwse samenleving af. Tweehonderdvijftig jaar geleden – in de tijd van de Verlichting, die deswege ook al niet deugt – is het evenwicht tussen de gemeenschap en de afzonderlijke mensen al verbroken. Zij voelen zich daarom geïsoleerd, verstoven en ongelukkig. Baudet wil dat repareren want van journalisten, kunstenaars, intellectuelen en academici valt geen redding te verwachten. Zij zijn immers massaal het cultureel marxisme te voet gevallen dat alle maatschappelijke bindmiddelen afwijst, zoals overoude tradities, gewoontes en denkbeelden over zaken als schoonheid of fatsoen. Dan kan het, aldus Baudet, gebeuren, dat een architect als Le Corbusier voorstelt de hele rechteroever van de Seine in Parijs maar af te breken. Elders in het interview wijst hij overigens ook het fascisme af. Dat is volgens hem net zo goed modernisme. Het is, zegt hij geleerd, oikofoob futurisme. Alle genoemde leringen, liberalisme, socialisme, fascisme en cultureel marxisme vergroten daarom het lijden van de mensen. Dat noodlottige tij wil Baudet keren.

Vanwege datzelfde cultureel marxisme – gaat hij verder – wordt ook iedereen die vragen stelt bij de massa-immigratie op smerige wijze aangevallen. Zoals hij zelf. Het is in de ogen van de misleide elite bijna misdadig als je meldt dat lijden of gevaar geen criterium mag zijn bij de toelating van vluchtelingen maar uitsluitend het Nederlandse eigenbelang.

Dhimmi’s van de klimaathoax De grootste intellectueel van Nederland stelt tot zijn verontwaardiging vast, dat de meeste conservatieve partijen in Europa meegaan met de klimaathoax. Zij zijn dhimmi’s, zegt hij, zij onderwerpen zich aan de grenzen die door links worden gesteld. Om daar een eind aan te maken moet de Europese Unie ontmanteld worden met zijn visquota, zijn euro en zijn open grenzen.

Renaissance Als liberalisme, socialisme en fascisme allemaal modernistische ontsporingen zijn, als het conservatisme ook al gecapituleerd is voor de cultureel marxistische waanzin, hoe moet je de beweging van Baudet dan wel definiëren? Baudet geeft in de Weltwoche het antwoord dat je al decennia hoort van sociale wetenschappers als ze gevraagd wordt grote ontwikkelingen te duiden. We hebben te maken met een paradigmawisseling, zeggen ze dan met alle wijsneuzigheid die in hen is. Daarmee wordt de opkomst van een groot maatschappelijk verhaal bedoeld met andere dan de tot dan toe heersende uitgangspunten. Dat wordt dan dominant tot zich na verloop van kortere of meestal langere tijd zich een nieuwe paradigmawisseling voordoet. De Franse revolutie bracht zo’n paradigmawisseling tot stand. In het debat vond men niet langer de door God gewilde standenstaat een centraal uitgangspunt voor de organisatie van de maatschappij maar de begrippen vrijheid, gelijkheid en broederschap.

In de door Baudet voorgestane paradigmawisseling hebben die afgedaan. Hij noemt dat een renaissance. Dit alles zal verbazing wekken bij de burgers die in het Forum voor Democratie de hoedster zagen van een klassiek liberalisme. Niks liberalisme. Baudet wijst dat principieel af, zo weten wij nu.

Reactionair In de negentiende eeuw hadden ze een duidelijke term voor een politicus met de opvattingen van Thierry Baudet. Dat was geen conservatief maar een reactionair, iemand die de verworvenheden van de Franse revolutie afwees en terug wilde naar de situatie van weleer met zijn koningen bij gods genade en een in standen georganiseerde bevolking die, door pastoor of dominee op het rechte pad gehouden, haar plaats kende.

Aan wie doet dat denken? Aan Joseph De Maistre (1753-1821), een van de belangrijkste ideologische opponenten van de Franse revolutie. Hij omschreef deze omwenteling als een levensbeschouwelijke ramp die de mens voorgoed van de juiste weg dreigde af te brengen. De taal en de toon van Baudet doen veel meer denken aan déze contrarevolutionair dan aan de veel bekendere Brit Edmund Burke (1729-1797). Deze was geen reactionair maar een voorstander van voorzichtige hervormingen die stoelden op maatschappelijke tradities. Hij steunde in zijn tijd de Amerikaanse revolutie dan ook in woord en geschrift, terwijl hij de Franse revolutie afwees omdat hij vreesde dat de rigoreuze aanpak van de nieuwe machthebbers in Parijs wel tot terreur en tirannie moest leiden. Edmund Burke geldt tegenwoordig als de vader van het soort conservatisme dat Baudet nu om zijn capitulantendom afwijst.

In de ideologie van De Maistre speelde het christelijke geloof een centrale rol. Dat rechtvaardigde de door hem bepleite monarchale dictatuur, die niet alleen aan het doen maar ook aan het denken van de onderdanen richting gaf. Daar kan Baudet in de tegenwoordige tijd moeilijk mee aankomen al bevatte zijn overwinningsspeech voor de goede verstaander tal van bijbelse elementen. Hij erkent geen god van hemel en aarde, althans niet als politicus. In tegenstelling tot Mark Rutte is hij nooit of te nimmer onder de preekstoel te vinden.

Vergoddelijkt volk Dan blijft in de rol van het opperwezen alleen het volk over. Vandaar zijn liefde voor referenda. Dan kan het vergoddelijkte volk bindende uitspraken doen waarvan het onmogelijk is af te wijken. Wie het programma van FvD doorneemt, stelt vast dat daarin een versterking van de uitvoerende macht wordt bepleit ten koste van de wetgevende macht. De regering wordt nu teveel voor de voeten gelopen door dreinende Kamerleden. Het referendum is een prachtig middel om de macht van het parlement te fnuiken. Met de juiste vragen op het juiste moment kan de heerser een vrijbrief krijgen om zijn beleid lange tijd voort te zetten zogenaamd omdat het volk bij referendum heeft aangegeven het zo te willen. In zijn ideale Nederland laat premier Baudet zijn beleid op gezette tijden door het volk bij referendum sanctioneren terwijl de parlementaire controle tot een minimum wordt teruggebracht.

Nog een element: Baudet ziet de burger – of de onderdaan – als onderdeel van een organisch geheel. Het resultaat van een plebisciet wordt altijd beschouwd als de uitspraak van het het vergoddelijkte volk als geheel. Het individu verliest dan alle betekenis. En premier Baudet mag zich verheugen in de gedachte: het volk begrijpt mij en ik begrijp het volk. Dat is de kern van de utopie die hij wil realiseren: een maatschappij van gelijkgezinden, veilig achter hoge muren, van vreemde smetten vrij met de hele dag Bach, Mozart en Schumann op de radio en niet de uitheemse ritmes waarmee de cultuurmarxisten nu de ether en de streams vullen.

Mensenrechten Nu wordt ook duidelijk waarom Baudet zo’n tegenstander is van de door Nederland getekende internationale verdragen, die rechten van bijvoorbeeld vluchtelingen waarborgen. Al die verdragen stammen op de een of andere manier wel af van de mensenrechten, die in de tijd van de vermaledijde Verlichting voor het eerst zijn uitgedacht en vervolgens tijdens de Franse Revolutie in een verklaring vastgelegd. De Maistre gruwde daar al van. Ze legden immers de bewegingsvrijheid van de door God gesanctioneerde vorst aan banden. Het gaat bovendien steeds om rechten waarop het individu een beroep kan doen tegenover de staat en het gezag. Zo gaat de maatschappelijke binding verloren. Zo wordt de gemeenschap ondermijnd. Het is in dit denken dan ook geen wonder dat de culturele marxisten altijd hun mond vol hebben over internationale verdragen en rechten van het individu. Zo kunnen zij de fundamenten van de beschaving ondermijnen. Die instrumenten wil Baudet ze dan ook afpakken. Tegelijk is het noodzakelijk om al te vrij denken en al te vrije discussie aan banden te leggen. De disciplinering van dissidente gedachten is nu al begonnen met de inzet van een meldpunt voor docenten.

Pas op met politici die het volk gelukkig willen maken en zeg straks niet dat geen mens U heeft gewaarschuwd. Val nooit voor de lokroep van een utopist.