Tegen zelfdoding, maar er toch door bezweken

Het overlijden van Viktor Staudt heeft een aantal mensen diep geraakt. Dat is meestal zo als er iemand dood gaat, maar in dit geval betreft het veel zeer kwetsbare mensen. Die al regelmatig twijfelen of het leven nog wel zin voor ze heeft…

Viktor was niet heel beroemd of zo, maar veel mensen kennen toch zijn verhaal: hij reed ooit naar een treinstation, wierp zich voor de trein, maar overleefde op wonderbaarlijke wijze. Zijn benen bleven achter op de rails, hij zat sindsdien in een rolstoel. Jaren later schreef hij er een boek over, ‘Het verhaal van mijn zelfmoord’ en er volgden indrukwekkende mediaoptredens, onder andere bij De Wereld Draait Door. Viktor werd zodoende een belangrijke stem in het koor dat bepleit dat zelfdoding geen oplossing is, en dat je altijd zou moeten proberen om te praten over je gevoel dat het leven de moeite niet meer waard is, dat iedereen beter af is als jij er niet meer bent, enzovoort.

Viktor gaf talloze lezingen, en was achter de schermen zeer actief in online contacten met lotgenoten. Hij ondersteunde het werk van een organisatie als 113Preventie , veel meer anoniem dan in het publieke domein. Veel mensen die kampen met suïcidale gedachten ontleenden veel steun aan hem. Hij was een rolmodel, zonder dat dit expliciet benoemd werd.

En nu heeft hij zichzelf toch het leven benomen. Voor de meeste mensen totaal onverwacht. De reden kennen we niet, en de details doen er ook eigenlijk niet toe. We zijn hem kwijt, terwijl hij nog zo nodig was.

Bij een beroemdheid die zichzelf het leven beneemt is er vaak angst voor een soort besmettelijk effect. Bij de dood van Viktor Staudt vrees ik dat nog meer: als een expliciete tegenstander van zelfdoding het zelf wel doet, wat moeten de twijfelaars dan? Het antwoord komt van Viktor zelf, die er een behartenswaardig stuk over schreef: praat erover!

Nu het niet meer met hem kan moet er een ander luisterend oor gevonden worden. En geloof het, of niet: dat is er, hoe moeilijk het zoeken ook kan zijn…