Tandenborstel van Plasterk leidt af van de bedreigingen in wording

Sinds zij op dat Hilversumse landgoed hun koffers hebben uitgepakt slaap ik onrustis. Het gezelschap dat daar bij elkaar is gekomen telt vier plus een mens, die ik geen van allen vertrouw. Op 30 december 2020 schreef ik al over De pronkveren van Omzigt die beginnen vies te ruiken. Wat meneer Omzigt voor mij toen al onbetrouwbaar maakte, is nu duidelijker geworden. Meneer Omzigt heeft geen principes en geen visie op onze samenleving. Geschoold is hij wel en zijn taalgebruik doet ons geloven in zijn zogeheten goede intenties. Zijn geruzie met het CDA heeft hem kwetsbaar en aimabel gemaakt. Velen van ons wilden voor hem opkomen omdat hij zogenaamd ook voor ons opkomt en het CDA hem onterecht afwees als partijleider. Dachten wij. 

Het opkomen voor zwakken siert onze samenleving. Maar is meneer Omzigt die ene zwakke of is hij een sluwe politicus met verborgen agenda’s? Een politicus vertrouw ik als hij of zij A zegt en A doet. Bij hem weet je het niet wat hij precies gaat doen nadat hij A heeft gezegd. Pieter Omtzigt zegt A en doet C, D... Z.  Hij zegt een sterke bewaker te zijn van onze Grondwet. En tegelijkertijd onderhandelt hij over het wijzigen van dezelfde grondwet. Onder genot van taart zijn ze daar op dat Hilversumse landgoed allen het einde van onze beschaving aan het creëren en met elkaar af te stemmen:
“Wie gaat voortaan A zeggen en wie B gaat doen?”
“Wie gaat voortaan A voorstellen en wie met een B een tegenstem gaat inbrengen?”

Ze zijn daar een eng Monopoly spelletje aan het ontwikkelen. Meneer Omzigt neem ik het zeer kwalijk. Hij heeft u voorgelogen en u alles en nog wat beloofd, wat hij nooit van plan was om waar te maken. Hem gaat het om de macht. Meneer Omzigt is ijdel. Hem gaat het niet om u en mij. Hij is een kameleon. Zijn moraal kenmerkt zich als opportunistisch. Onze ellende heeft hij gebruikt om aan de macht te komen. Eenmaal op het zadel is hij zelfs bereid om met vernietigers van onze grondwet in gesprek te gaan. En dit is niet zo maar een 'gesprek'. Zij zitten daar aan een onderhandelingstafel, nota bene. Oftewel: “Hoe omzeilen we de wet om onze onwettelijke plannen uit te voeren.”

Meneer Wilders is ook zo onbetrouwbaar. Hij heeft recent drie wetsvoorstellen ingetrokken die hij u lang geleden beloofd heeft. Voelt u zich daar als PVV-stemmer niet bedrogen door? Meneer Wilders zegt ook steeds A, voor u een zo aanlokkelijk A om op hem te stemmen, maar nu u hem aan de macht hebt geholpen, keert hij u de rug toe en trekt hij zijn voorstellen in die u veel hoop gaven op uw betere toekomst.

Met mevrouw Yesilgöz is het altijd goed op onze hoede te blijven. De spreidingswet van haar eigen partijgenoot steunde ze eerst, om vervolgens, toen de PVV de grootste werd, deze weer in te trekken. Ik volg mevrouw Yesilgöz al jaren en nog steeds kan ik het niet doorgronden waar zij echt voor staat. Dat komt doordat mevrouw Yesilgöz steeds wiebelt, van het ene naar het andere standpunt. Met haar nikszeggende standpunten heeft zij een speelveld gecreëerd waarin zij zich gemakkelijk zowel naar links als naar radicaal rechts kan voegen. Z’n houding zegt veel over het karakter: “Ik ben en zeg nu A, maar als het mij en mijn “onze” straks een B beter uitkomt, dan schakel ik graag en snel naar een B, C, D… Z.”

De tandenborstel van meneer Plasterk voelt bij mij als de pijnlijkste dolk in mijn ziel. In 2017 voerde ik nog met hem een campagne in het Vondelpark, samen met mijn hond. Wij allen droegen de rode sjaals van de PvdA, mijn hond Chu rende door het park over en weer, met de PvdA zweetbandjes om zijn hals. Hij bracht ons in gesprek met andere hondenbezitters. Ik dacht toen dat meneer Plasterk dezelfde overtuigingen nastreeft als ik en mijn hond Chu. Namelijk een rode en eerlijke, rechtvaardige wereld voor ons allen. Ook voor de dieren.

Dat meneer Plasterk anno 2024 zijn tandenborstel uitpakt op een landgoed waar het begin van onze aankomende enge, rechtse geschiedenis tot stand wordt gebracht, maakt mij niet alleen verdrietig. Ik voel me ook bedrogen. Mijn Chu is gelukkig een hond. Het bedrog van meneer Plasterk uit 2017 zou niks toevoegen aan Chu zijn vreedzame ouderdom.

“Het zijn de mensen die niet deugen. Wij, de honden, wij niet!”

Sinds nieuwe Plasterk heeft de tandenborstel een zeer beladen betekenis voor mij. Het leidt me ook af van de inhoud van een toekomst die ons allen bedreigt. Wees alert, u en ik, alstublieft!