Syrische dissident die vastliep in Nederlandse bureaucratie, blijkt vermoord in horrorgevangenis Assad

De bekende Syrische activist Mazen Hamada is voor de ineenstorting van het Assad-regime vermoord in een van de martelgevangenissen in het land. Dat melden Syrische mensenrechtenactivisten en media.

Hamada verhaalde wereldwijd van de gruwelijke martelingen en verkrachtingen door het Assad-regime waarvan hij zelf het slachtoffer was geworden. Hij kreeg asiel in Nederland. Maar toch ging het mis, schreven een mensenrechtenjournalist en Syrische activisten in 2020 in de Volkskrant:

“[I]n Nederland, waar hij in 2014 asiel kreeg, raakte hij verstrikt in de bureaucratie. Zijn uitkering werd gekort en na een huurachterstand werd hij uit zijn woning gezet. Sindsdien verbleef hij afwisselend bij zijn zus in Nederland en neef in Berlijn, maar zijn mentale gezondheid verslechterde. Enkele weken geleden verdween hij spoorloos: familie en vrienden vrezen dat hij teruggelokt is naar Syrië, misschien wel door geheim agenten van Bashar al-Assad.”

De Telegraaf schrijft:

“Mazen Hamada zou 47 jaar zijn geweest als hij de val van dictator Bashar al-Assad had meegemaakt. Volgens berichten uit Syrië zou hij vlak voor ’de bevrijding’ zijn gedood in de gevreesde gevangenis in de Syrische hoofdstad. Op beeld dat van hem is gepubliceerd, is aan zijn gezicht te zien dat hij - vermoedelijk opnieuw - ernstig is toegetakeld.”

Op X schrijft Sakir Khader over het tragische lot van Hamada in Nederland:

“Hoewel hij in Nederland was, voelde hij zich nooit veilig. Hij woonde immers in een land dat weigerde naar hem te luisteren. Een van de belangrijkste oorlogsgetuigen, maar toch meer behandeld als een last dan als iemand die bescherming nodig had. Het werd steeds moeilijker voor hem om te functioneren in een maatschappij waarin hij niet werd gehoord of gerespecteerd, en waar zijn pijn werd gebagatelliseerd. Voor de overheid was hij slechts een van de vele Syriërs die asiel zochten. Niets meer. De autoriteiten voerden de druk zo op dat Mazen tot wanhoop werd gedreven. Zijn uitkeringen werden plotseling gekort. Als gevolg daarvan kon hij zijn huur niet meer betalen en raakte hij verstrikt - zowel financieel als mentaal - in de meedogenloze greep van de westerse bureaucratie.”