Suïcide onder jongeren: er moet meer gebeuren

Het kreeg helaas niet de aandacht die het verdient, het recente nieuwsfeit dat suïcide inmiddels de belangrijkste doodsoorzaak is onder jongeren. Er werd flink gereageerd op een bericht op Twitter, maar de reacties bevestigden vooral dat we er als samenleving veel te weinig bij stilstaan. ‘De jeugd heeft de toekomst’, hoe verklaren we dit dan?

Vooral in de leeftijdscategorie van 10-20 jaar is er over de afgelopen decennia een gestage toename. Je moet het vooral niet van jaar tot jaar bekijken, daarvoor zijn de fluctuaties te groot. Kijk voor een toelichting bijvoorbeeld op de website van het Nederlands Jeugdinstituut.

Er reageerden veel mensen met een vergelijking met kanker en ongelukken als andere belangrijke doodsoorzaak onder de jeugd. Omdat er steeds minder kinderen overlijden aan kanker zou het weinig zeggen dat suïcide nu de treurige eerste plek bezet was de redenering van veel mensen. ‘Het is niet echt toegenomen’ las ik ook, maar dus niet als je over de afgelopen decennia kijkt.

Precies in de vergelijking met kinderkanker zit ook het probleem: er is ongelooflijk veel geld en moeite geïnvesteerd in onderzoek en behandeling van uiteenlopende vormen van kinderkanker. En terecht, want het is onvoorstelbaar heftig, een jong kind dat sterft aan een hersentumor (de meest voorkomende vorm). Organisaties als KiKa zijn succesvol in het vragen van aandacht én het werven van fondsen om de kinderkanker nog verder terug te dringen. Het is geen gewaagde conclusie dat de inspanningen lonen, en dat doorgaan op deze weg nog meer vooruitgang kan opleveren.

En daar zit het pijnpunt: als aandacht en geld bij deze ziekte werken, wordt het dan niet de hoogste tijd om daar veel nadrukkelijker op in te gaan zetten bij suïcidale jonge mensen? Om ook eens tegen de Alpe d’Huez op te fietsen om fondsen te werven. Of een marathon te rennen, of wat dan ook? Waar blijft de variant van KiKa die zich inzet om het aantal zelfdodingen bij onze kinderen te verminderen?

Het zijn appels en peren, maar je kind verliezen ten gevolge van suïcide is toch minstens zo ellendig als een overlijden ten gevolge van kanker?

De tegenargumenten zullen zijn dat we al 113 Online hebben en dat er pas weer extra geld is uitgetrokken voor jeugdzorg. Daar is ook weinig tegenin te brengen, maar genoeg is het bij lange na niet. Waar blijven de particuliere giften en donaties van het bedrijfsleven? De bereidheid is er vast, maar het ontbreekt aan een duidelijk merk en profiel, waardoor er minder gebeurt dan wenselijk en mogelijk is. Laten we KiKa nu eens als een inspirerend voorbeeld nemen en aan de slag gaan. Er zijn helaas genoeg mensen die zo’n drama van nabij hebben meegemaakt en die de handen ineen zouden kunnen slaan om voor een beter perspectief te zorgen voor jonge mensen met ernstige psychische problemen. Ook omdat de suïcides ‘slechts’ het spreekwoordelijke topje zijn van een gevaarlijke ijsberg.