Suarez en de onbehoorlijken

Als het WK-voetbal iets is, dan is het wel een praatfeest. Het belangrijkste onderwerp na de eerste weken is onbetwist de beet van de Uruguyaan Suarez.

Het heeft denk ik te maken met het animale karakter. De beet appelleert aan de diepste angsten die je kunt hebben. Voor haaien, pitbulls, piranha’s. Die zetten hun tanden in je; mensen niet. ‘Man bijt hond’ is niet voor niets de archetypische krantenkop. Misschien herinnert de bijtende mens  ons aan iets in onszelf dat huiveringwekkend en dierlijk is.

Ook Suarez zelf vindt het delict afschuwelijk. Hij schijnt in een interview na een eerder bijtgeval te hebben gezegd dat hij de dag vreest dat zijn kinderen achter het verhaal over hun hapgrage pappa komen. Dat is blijkbaar ook veel erger dan een liegende vader. Want Suarez hield dagen na de wedstrijd nog vol dat hij slechts tegen de schouder van zijn Italiaanse tegenspeler was gebotst.

Toch verschoof de publieke opinie een beetje. In het begin kon je moeilijk iets anders vinden dan dat Suarez de zwaarst denkbare straf moest ondergaan. Minstens een levenslange schorsing. Later kwamen er voorzichtige tegenwerpingen. Was een tandafdruk in een bovenarm nu zo veel erger dan een verbrijzeld been door een charge van een Colombiaanse verdediger?

Maar dat het héél erg was, daaraan viel eigenlijk niet te tornen. Behalve voor een enkeling dan. Want hier ontstond een uitgelezen moment voor de onbehoorlijken om zich van de correcten te onderscheiden. Als je de morele praatgemeenschap wilde hekelen, dan moest je verder gaan dan begrip opbrengen voor de omstandigheden. Dan moest je de beet niet relativeren maar goedpraten.

Zo doet het WK-voetbal wat het moet doen: mondiale gespreksstof aandragen over morele waarden. Dat rechtvaardigt ruimschoots al die soms taaie uren voetbal.