Straks is dat briefje nog de bijl aan de wortel van het politieke bestel

Hun aantal slinkt maar de meeste mensen in Nederland gaan ervan uit dat ze door welwillende politici bestuurd worden. Die verschillen weliswaar van mening over de prioriteiten maar voor het overige hebben zij met het land en zijn burgers het beste voor. Zo’n toeslagenaffaire is natuurlijk een afschuwelijk incident maar toch niet maatgevend voor de situatie in ons land. Hier moeten dingen worden rechtgezet en dat zal vroeg of laat ook gebeuren.

Dit vertrouwen in de politiek heeft donderdagochtend opnieuw een zware knauw gekregen. Een slordigheid van minister Ollongren leidde er toe dat ineens het gordijn van praatjesmakerij werd weggetrokken voor de werkelijkheid van de formatie. Het publiek kon vaststellen dat er gedobbeld werd met verzwaarde stenen. Of als je het intellectueler wilt formuleren: er vals simultaan schaak werd gespeeld op vele borden. De enige deelnemer die dat aan de kaak stelde, wil men van het toernooi uitsluiten. De grote vraag is nu: bij wie is de gedachte ontsproten  Pieter Omtzigt met een mooi baantje weg te werken? En waarom dacht men dat hij daaraan mee zou werken? Geloofde men werkelijk dat men hem net zo murw kan maken als het gemiddelde slachtoffer van de toeslagenaffaire of van de Groninger aardbevingen?

Wij doorleven met elkaar de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Onze leidslieden verliezen zich in machtsspelletjes. Op de brief die Ollongren in haar onnozelheid toonde was niets te vinden over volksgezondheid of economie. Of over de knelpunten uit de erfenis van drie kabinetten Rutte. De inhoud speelde geen enkele rol.

Men mag zich daarom afvragen of de kiezers op 17 maart  niet anders hadden gestemd als zij dit hadden geweten. Zij begaven zich naar de stembus na een wezenloze, van de dagelijkse werkelijkheid los gezongen, campagne. Zij misten de essentiële informatie over aard en wezen van de Binnenhofse werkelijkheid die donderdag boven water kwam.

Het zal Tamara van Ark en Wouter Koolmees wel lukken om het gestrande schip van de formatie weer vlot te trekken. De medische zorg en het opgehokte deel van het bedrijfsleven kunnen wel even wachten, zal men op het Binnenhof ongetwijfeld redeneren. Toch zal de roep om nieuwe verkiezingen steeds vaker en steeds luider weerklinken.

De situatie vertoont parallellen met wat in Italië een dikke kwart eeuw geleden gebeurde. Daar zeeg het sinds de Tweede Wereldoorlog bestaande politieke systeem, onder het gewicht van het ene schandaal na het andere, uiteindelijk ineen. De traditionele grote partijen van christendemocraten, socialisten,  liberalen en communisten verdwenen van het toneel. Het oude bestel vervaagde.  In de politiek kwam een volledige hergroepering tot stand. Niet dat Italië er wat mee opschoot, want er volgde geen bevrijding of grote schoonmaak. De miljardair en mediamagnaat Silvio Berlusconi wist de politiek in een houdgreep te nemen.

Zoveel verschillen de stelsels van Nederland en Italië niet. Wie denkt dat Zuideuropese toestanden hier niet voor kunnen komen,  heeft vooral last van overdreven eigendunk. Het zaad van een vergelijkbare ineenstorting is wellicht door Kasja Ollongren geplant. Zou er ook al een Nederlandse Silvio Berlusconi in de coulissen staan? Een dansmeester die het hele feest naar zijn hand zet?  Een nieuwe Messias van wie Wilders, Baudet en Eerdmans de bleke voorlopers zijn?

Voor het overige ben ik van mening dat de toeslagenaffaire niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de kwestie rond het Groningse aardgas evenmin.

Silvio krijgt een degen en nog meer optredens van de minister president. Het is zonneklaar: Pim Fortuyn heeft bijzonder veel van deze man geleerd.

Tip: Hebt U Netflix, kijk dan naar de film Benvenuto Presidente  waarin de premier van Italië op staatsbezoek gaat in Boedapest. Ontdek dat ook Italië zijn Theater van de Lach kent.