Stop met de emo-terreur, ook op een pakje zware shag

Om alle emo-terreur die er tegenwoordig in staat te ontwijken, lees ik nauwelijks nog kranten. Ik hoef niet te weten dat mijn voorouders bij de Vereenigde Oostindische Compagnie waren, dat mijn uitstoot schadelijk is voor kinderen die nog geboren moeten worden, of dat de eloquente talkshowpresentator naar wie ik als jonge journalist opkeek achter de schermen een Reichsführer SS op broekzakformaat is. Laat me met rust, ik ben van mezelf gedeprimeerd genoeg, om verschillende redenen.

Ondanks het consequent negeren van de dagelijkse nieuwsstroom – de harde feiten hoor je toch vanzelf – krijg ik regelmatig mijn portie emo-terreur. Zo viel mijn oog laatst, terwijl ik stond te wachten op een vers getapt biertje aan de bar, op de waarschuwingstekst op een pakje zware shag. Begrijp me goed: er is niets mis met wijzen op fysieke gezondheidsschade als gevolg van roken, zelfs de foto van de baby met de speen in zijn mond en daarboven de tekst ‘Kinderen van rokers gaan zelf vaak roken’ vind ik prima.

Wat ik op het pakje shag las, ging mijn verstand te boven. ‘Stop nu – blijf leven voor je naaste familie en vrienden’, stond er. Naar mijn smaak bemoeien wetgever en/of tabaksfabrikant zich hier op intimiderende wijze met het gevoelsleven van vele individuele rokers en hun omgevingen, een vorm van grensoverschrijdend gedrag op reusachtige schaal. Mogen we alsjeblieft zelf beslissen of we stiekem opgelucht zijn wanneer de kettingrokende, steevast kankerende oom niet langer familieverjaardagen bezoekt?

‘Nee’, luidt het antwoord van de culturele onderstroom die het Westen sinds midden vorig decennium in zijn greep houdt. Deze onzichtbare hand rust niet tot achtennegentig procent van de bevolking is veranderd in een berouwvolle calvinist die zichzelf onophoudelijk pijnigt met de vraag of hij deugt. Voor de resterende twee procent boosaardige gedeprimeerden blijft er hopelijk een plek onder de zon.