Steun vergaand klimaatbeleid

Ons gehele klimaatbeleid moet worden omgegooid om ons land voor grote rampen te behoeden. Denk hierbij aan het stijgende zee- en rivierwater, de afnemende biodiversiteit, energie- en woningnood, en de droge en hete zomers waarvan we afgelopen jaar al een voorbeeld hebben kunnen ervaren. Het water staat ons aan de lippen en daarom hebben onderzoekers van de Wageningen Universiteit onderzocht wat er mogelijk kan worden gedaan om de ergste rampen te voorkomen. Onlangs presenteerden ze hun bevindingen. Opvallend genoeg zijn ze, ondanks de doemscenario’s, gematigd positief over de toekomst van Nederland.

Wat de toekomst kan brengen De onderzoekers schetsen een vergezicht waarbij Nederland zelfs groener en socialer behouden kan worden. Ook na 2100, want tegen die tijd kan het zeewater dusdanig gestegen zijn dat Nederland grote stukken land moet opgeven. Eerder stelde ik daarom al vast dat het oorlog aan zee is. Tim van Hattum, een van de Wageningse onderzoekers, bevestigde dit nog eens in gesprek met de NOS : “Veel scenario’s gaan ervan uit dat een derde van Nederland over honderd jaar onder water zal staan.” Hoe kunnen de onderzoekers dan toch een positief beeld schetsen?

Het antwoord op de vraag vinden we als we hun bevindingen goed lezen. Er zijn maatregelen mogelijk die rampen voorkomen. Maar hierbij moet worden opgemerkt dat de beschreven maatregelen niet mals zijn. Zo moet onder andere de landbouw worden gehalveerd, de veehouderij tot een derde van de huidige omvang worden teruggebracht, grote investeringen worden gedaan in het winnen van voedsel rond zon- en windparken op de zee en groenbuffers rond de steden worden gebouwd. Al deze maatregelen kunnen in principe worden genomen, maar het is ook duidelijk dat het gaat om een totaalpakket aan beleidsmaatregelen en geen fruitmand waar je je favoriete onderdelen uit kunt pakken. Op zichzelf zetten enkele maatregelen niet genoeg zoden aan de dijk, letterlijk. Wil Nederland een bestendige toekomst hebben, dan zullen er dus een groot aantal ingrijpende maatregelen genomen moeten worden.

De vraag dringt zich op of dit geschetste toekomstbeeld nog wel in de lijn der redelijke verwachting ligt. De onderzoekers noemen het zelf een haalbaar en dus realistisch scenario. Met de boerenprotesten in ons achterhoofd kunnen we ons echter afvragen of de onderzoekers een positief beeld schetsen, zoals ze zelf zeggen, of een naïef waanbeeld. Om de voorgestelde maatregelen te nemen dient er namelijk een daadkrachtig bestuur te zijn dat ervoor zorgt dat die maatregelen worden geïmplementeerd. Deze daadkracht kunnen we niet verwachten van de huidige regering, laten de boerenprotesten zien. Dit moeten we al helemaal niet verwachten van Cora van Nieuwenhuizen, onze huidige minister van Infrastructuur en Waterstaat, die in plaats van naar de experts te luisteren een business as usual-scenario aanhangt. Een ding is duidelijk: dit moet anders.

We moeten gaan voor verandering Het nalatige bestuur is voor een groot deel ook te wijten aan de bevolking die niet bereid is om grote veranderingen te steunen of er de noodzaak niet van inziet. De boerenprotesten konden immers, gek genoeg, op grote steun rekenen, terwijl al tijden bekend is dat de huidige veeteelt haar houdbaarheidsdatum al lang en breed is gepasseerd. Sander Schimmelpenninck toonde de absurditeit van deze situatie op krachtige wijze in de Volkskrant door de verbaasde reactie van een Argentijnse taxichauffeur op de brede steun voor de boerenprotesten te beschrijven:

Je zou toch denken dat het volk en de regering van ons laag liggende land moeten begrijpen dat Nederland aan vergaand klimaatbeleid moet doen, als zelfs een Argentijnse taxichauffeur dit inziet. Het rapport van de onderzoekers van Wageningen bevestigt dan ook nog maar eens dat het hoog tijd is om net als de Argentijnse taxichauffeur in te zien wat allang voor iedereen duidelijk moet zijn: steun verregaand klimaatbeleid!