Spiritualiteit en politiek: de noodzaak van scheiding tussen kerk en staat

Wanneer religie wordt gebruikt als instrument voor politieke doeleinden, gaat de ware essentie ervan verloren

In de schaduw van politieke onderdrukking en religieuze dwang die het culturele landschap van Iran hebben verduisterd, echoot de stem van Mohammad Reza Shajarian nog steeds door mijn oren elke keer als ik het woord Ramadan hoor. Dit, ondanks dat ik al twaalf jaar in ballingschap leef als politieke vluchteling. Zijn 'Rabbana' was niet slechts een aankondiging van de iftartijd tijdens de heilige maand, maar een baken van culturele en spirituele rijkdom die mij blijft verbinden met mijn Iraanse identiteit.

De politieke invloed op religie en haar culturele component in Iran sinds de islamitische revolutie in 1979 heeft immense schade aangericht. Streng opgelegde religieuze regels, zoals de verplichte hijab, hebben geleid tot vervolgingen, gevangennemingen, executies, moorden, en een massale exodus van mensen zoals ik, die naar vrijheid zochten.

Te midden van deze onderdrukking werd de stem van Shajarian, een trots symbool van Iraanse culturele en spirituele expressie, op een gegeven moment verboden op staatsmedia. Dit verbod diende als een pijnlijke herinnering aan de breuklijnen die de politiek had geslagen door het hart van onze nationale identiteit en erfgoed. Shajarian’s muziek, die eens een verenigende kracht was, werd tot zwijgen gebracht in een poging om dissidentie te onderdrukken en uniformiteit af te dwingen.

Deze acties onderstrepen het kritieke belang van het scheiden van kerk en staat. Wanneer religie wordt gebruikt als instrument voor politieke doeleinden, gaat de ware essentie ervan verloren. Religie moet in mijn optiek een bron van spiritualiteit en troost zijn voor degenen die ernaar zoeken, vrij van politieke manipulatie en controle.

Shajarian's stem tijdens Ramadan dient als een herinnering aan wat verloren is gegaan, maar ook als een symbool van hoop en veerkracht. Het benadrukt het belang van het scheiden van kerk en staat, niet alleen in Iran maar wereldwijd, om religie te behouden als een bron van troost, spiritualiteit, en gemeenschapsgevoel voor hen die daar behoefte aan hebben. In een wereld waarin velen lijden onder politieke onderdrukking, herinnert Shajarian’s nalatenschap ons eraan dat kunst en cultuur krachtige middelen zijn om verbinding te maken met onze diepste overtuigingen en de universele behoefte aan vrijheid en spiritualiteit.

Aan allen die in Nederland de Ramadan vieren, wens ik een tijd van diepe bezinning en reflectie toe. Moge deze periode jullie kracht en gemeenschapsgevoel brengen, en een herinnering zijn aan de onbreekbare spirit van onze gedeelde menselijkheid. Ramadan Mubarak.