Vandaag is de dag van de Spaanse politie versus mijn buren en hun kinderen

Gisteravond begon de wind begon plots te waaien en de halve maan verdween ineens achter de wolken. In Café Blue werden de tafels en stoelen wat eerder opgestapeld dan normaal. Naast het vertrouwde potten en pannen geroffel tussen 10 uur en 10 uur 20, kwamen er ook claxonnerende auto’s voorbij. Het leek mij geen huwelijk maar een ´laatste avond voor de referendum-dag´ getoeter. Vandaag wil het meerendeel van de Catalanen naar de stembus. Of het nu JA of NEE stemmers zijn: meer dan 80% van de Catalanen is het erover eens dat er gestemd moet mogen worden.

Het is goed dat ik geen stemrecht heb want ik zou werkelijk niet weten wat te moeten stemmen. Zoveel factoren spelen bij mij een rol: mijn hart, mijn hoofd, mijn vreemdeling-zijn, mijn Nederlandse afkomst en mijn toekomstdromen voor mijn dochter en mijzelf. En dan heb ik het nog niet over de zaken waar mijn buren mee worstelen: corrupte politici, ongelijke belastingverdeling, regionale zeggenschap, de Catalaanse taal, een eigen vlag, de onderdrukking van Franco die lijkt te herleven en nog zowat.

Vandaag is de dag van de Guardia Civil of Policia Nacional versus mijn buren en hun kinderen. De Spaanse agenten sliepen deze dagen op een Tweety cruiseschip, mijn buren sliepen in de scholen van hun kinderen. De Looney Tunes slaapplaats van de Madrileense politieagenten was moeilijker uit te leggen aan mijn 13-jarige dochter dan het buurt-slapen op school. Dat laatste vond zij super vet en het was in haar ogen wat teleurstellend dat haar (internationale) school niet meedeed met het feestje. Ze wist al precies welke schoolbankjes het beste als bed zouden dienen… Waarom politieagenten in een Disney-achtig schip moesten slapen was echter onbegrijpelijk voor haar. In tegenstelling tot de politie in Nederland is de politie in Spanje en in Catalonië een autoriteit waar je voor terugdeinst. Het lijkt meer op de mobiele eenheid in Nederland. Toch is het anders. Even een zijstap:

In het weekend ontbijten wij altijd in café La Tertulia, één blok verderop. Daar ontbijten ook de altijd Catalaanse agenten in uniform, het lijkt er soms wel een heus politiebureau. Recentelijk, vlak na de aanslagen op de Ramblas, vond ik, toen ik aan het strand mijn dagelijkse ochtend zonnegroet deed, een identiteitskaart van een Belgische man van middelbare leeftijd. Bij thuiskomst googelde ik de man met noord-Afrikaanse naam: het bleek om een imam te gaan, google images velde plots genadeloos een oordeel. In plaats van een worp in de vuilnisbak of een gang naar het politiebureau ging ik direct naar café La Tertulia waar zonder verdere vragen de identiteitskaart achter de bar werd bewaard. Al diezelfde middag bevestigde de knappe eigenaresse Teresa mij dat de kaart overgedragen was aan de Catalaanse ordehandhavers. Alles op orde dus.

Een ervaring van andere orde met de lokale politie was met bovenbuurman Llibert. Llibert is een Franse schrijver met Catalaanse wortels. Toen hij eens vanaf de verkeerde kant onze garage inreed waren dezelfde politieagenten genadeloos: bijna een uur lang werd mijn arme buurman publiekelijk vernederd, iedereen die passeerde moest getuigen zijn van zijn zonde en zijn boetedoening.

Catalaanse agenten zijn rare vogels in mijn ogen. Ze zijn streng en stellen zich zeker niet op als ‘vriend’ van de burger. In tegenstelling tot mijn attitude tegenover de politie in Nederland durf ik nooit een Catalaanse agent tegen te spreken of zelfs te bevragen. Toch verrassen ze mij van tijd tot tijd. Laatst nog, op een stille zaterdagochtend: twee agenten reden in hun auto langs La Tertulia. Op het dak van de politie-auto een ouderwetse luidspreker die galmde “¿Hola gaupísima! Teresa, que tal?” (Hallo knapperd! Teresa, hoe gaat het?)

Diezelfde stoere Catalaanse politieagenten kwamen vanochtend op de school waar mijn buren al 2 nachten verblijven en waar vanaf 5 uur vanochtend een grote mensenmassa op de been was. Ondanks de wolkbreuken die voorbij kwamen. Er werd door de menigte een toegangsweg vrijgemaakt voor de 2 agenten zodat ze polshoogte konden nemen op de school. Die was inmiddels omgetoverd tot heus stemlokaal. Montse, mijn dochter´s orthodontist en vaste klant bij La Tertulia, ontving de agenten. Vervolgens verdwenen zij weer. Waarheen en voor hoe lang? Ik ga zo even kijken bij La Tertulia.