Sommer op Curaçao

In zijn schrijven geeft hij er geen blijk van dat hij zich ruimschoots heeft verdiept in de geschiedenis van de (voormalige) Antillen en Aruba. Tevens wekt hij niet de indruk dat hij er jarenlang heeft gewoond. Waar baseert hij zich dan op? Sommer spreekt over het rapport van Rosenmöller en een beetje bellen naar de West. Gemakshalve geeft hij niet aan wie hij heeft gebeld? Hij heeft in ieder geval niemand gebeld uit mijn kennissenkring van Curaçao. Dit laat onverlet dat Sommer retorisch wil doen voorkomen dat hij de wijsheid in pacht heeft. Hoe noemen ze dat op de (voormalige) Antillen en Aruba? Nederlandse arrogantie, al dan niet op afstand. Wat betekent dat in de praktijk op de Caribische koninkrijkseilanden? Blanke yuppies die veelal de golfbaan bevolken en die zich nauwelijks lijken te beseffen dat ze zich op 8500 km afstand bevinden van Europees Nederland. Graag wil ik daarom een tegengeluid laten horen.

Nederland bemoeit zich in beginsel nergens mee op Curaçao, behalve financieel en juridisch toezicht, zo stelt Sommer. Dat is onjuist. Nederland is ook verantwoordelijk voor defensie aldaar. Sommer gaat vervolgens verder en stelt dat Den Haag alleen maar geld kon brengen naar Curaçao. Ik weet niet waar hij die wijsheid vandaan haalt, maar hij gaat hier aan drie belangrijke pijlers voorbij. Allereerst geldt dat SHELL vanaf WOI actief was op Curaçao en daar klauwen met geld heeft verdiend aan WOII.

Het klauwen vol met geld verdienen ging ook na WOII door –u heeft uw vrijheid er zelfs deels aan te danken, denk daar maar eens over na, want het is veel waard. Den Haag heeft toen geld verdiend! Toen de oliecrisis SHELL parten ging spelen, verkocht SHELL de raffinaderij aan het Eilandgebied Curaçao voor een symbolisch bedrag. Een kat in de zak, want de raffinaderij was zwaar verouderd. Den Haag speelde hier het spel mee.

Ten tweede, SHELL liet een grote troep achter, zoals een asfaltmeer en drukte zwaar op de volksgezondheid. Krachtens het koninkrijkstatuut (art. 43) had Den Haag toen bestuurlijk van zich moeten laten horen, maar deed dat niet. Vermoedelijk om onder een hoedje te spelen met SHELL. Ofwel, Den Haag werkte bestuurlijke problemen en mores op Curaçao in de hand. Daarnaast was en is de praktijk dat veel Curaçaose Havo/Vwo scholieren, bekostigd door de Caribische koninkrijksoverheden, gaan studeren aan universiteiten en HBO-instellingen in Europees Nederland. Na hun studie blijven ze veelal hangen in Europees Nederland en betalen daar dus ook, al dan niet bovenmodaal, inkomstenbelasting. Ook hier verdient Den Haag weer.

Gek genoeg hoor ik Sommer hier niet over. Ik vind de insteek van Sommer dan ook van bedenkelijke aard. Zijn schrijven is ronduit suggestief, waarbij de waarheid het moet ontgelden. Zo verwijst hij ook naar de keuze voor Papiament(o)(u) als officiële taal dat hij vooral ziet als een opgestoken vinger naar de buitenwereld. Vreemde constatering als je bedenkt dat het toerisme op Curaçao de afgelopen decennia juist groeit, want de hotels worden daar de grond uitgestampt. Voor de goede orde, ook Engels en Nederlands zijn officiële koninkrijkstalen, maar daar spreekt Sommer uiteraard niet over, want dat past niet in zijn agenda. 

Voor de objectieve waarneming en interpretatie hoeven we dus niet bij Sommer te zijn, dat neemt niet weg dat hij gemakshalve even stelt dat de agressie tegen Nederlanders met een blanke tint oploopt. Strikt genomen moet je dan historisch vergelijken, alvorens je kunt vaststellen of er sprake is van het ‘oplopen’ van agressie, wat dat laatste dan ook mag zijn. In lijn met de rest van zijn schrijven laat Sommer geen historische vergelijking zien. De meerwaarde van Sommer in dezen is dan ook betrekkelijk.

Tot slot, wie ben ik dan? Een blanke, geboren en getogen in Drenthe en tot vrij recent werkzaam op Curaçao als docent. Agressie? Ik werd, net als vele andere blanke docenten, doodgeknuffeld door leerlingen en ouders. Ik liep dan ook niet op de golfbaan rond, maar gewoon op het voetbalveld. Dat scheelt op Curaçao een slok op een borrel.