Solidariteit met de Palestijnse zaak begint met het delven van een diep graf voor het Zionisme

Pakhuis de Zwijger te Amsterdam wijdt onder de titel ‘Justice for Palestine’ een reeks avonden aan de Israëlisch-Palestijnse ‘kwestie’ (eerstvolgende avond: 6 februari). Gegeven de ongehoorde massamoord en verwoesting die momenteel door Israël dag en nacht bedreven wordt in Gaza, zijn deze avonden van een urgente (en meer dan schrijnende) actualiteit. 

Op maandag 29 januari was een panel present, samengesteld uit 5 antizionistische joden, Marka Valenta, Erella Grassiani, Joana Cavaco en Jelle Zijlstra. Panellid Jaap Hamburger, voorzitter van Een Ander Joods Geluid, heeft er onderstaande toespraak gehouden, mede namens de overige panelleden, en ten behoeve van de onomwonden steun aan de Palestijnse zaak, nu en in de toekomst. 

Geachte aanwezigen, 

Het thema voor deze avond is de noodzaak ons te ontdoen van het Zionisme, persoonlijk, als joden, maar vooral als samenleving. Het Zionisme bepaalt immers in belangrijke mate de houding die ingenomen wordt tegenover Israël door de Nederlandse politiek en door overheid en regering. Zij worden hiermee constant gevoed, door organisaties, partijen en personen die zich veelal als ‘joods’ of als ‘christelijk’ presenteren maar in feite primair of zelfs uitsluitend Zionistisch zijn.

Vier/vijf voorbeelden. Het Centraal Joods Overleg ontpopt zich als een Zionistische belangenorganisatie, waarvoor het niet is opgericht, ik kom daar op terug, de ChristenUnie en de SGP zijn inzake Israël/Palestina allesbehalve christelijk, zelfs christelijke Palestijnen laten zij als een baksteen zakken, Christenen voor Israël verraden at the end of the day alles wat christelijk en joods mag heten en de zich opperrabbijn noemende Binyomin Jacobs is niet anders dan een in het zwart geklede opperzionist, die zichzelf zonder voorbehoud als boegbeeld heeft uitgeleverd aan de Christenen voor Israël en daarmee de ultieme verrader is van het judaïsme.

Als panelleden beschouwen wij het Zionisme als een in de 19e eeuw wortelende koloniale superioriteitsleer die de belangen van joden onder alle omstandigheden hoger acht dan die van alle andere mensen. Daarmee is het Zionisme strijdig met de hedendaagse opvatting, dat mensenrechten universeel en ondeelbaar zijn. Belichaamd in de Yeshuv, de proto-Israëlische staat, leidde het Zionisme al vanaf eind november 1947, dus nog voor de uitroeping van die staat in mei 1948, tot verdrijving van niet-joodse bewoners uit delen van het gebied dat thans Israël heet.

Het bepalende kenmerk van het Zionisme is, dat het een verdringingsleer propageert en praktiseert. Joden leven in die opvatting niet naast Palestijnen, maar nemen op den duur hun ruimte in. In de literatuur heet dat settler colonialism, verdringingskolonialisme. Dàt is de diepere reden van de weigering van Israël om een tweestatenoplossing te willen. De plaats van Palestijnen zal worden ingenomen door joden en Palestijnen moeten eenvoudigweg verdwijnen. De zeer recente uitingen van Israëlische politici over de toekomst van Gaza - ontdaan van Palestijnen - spreken boekdelen. Dàt is waarom sumud een Palestijns kernbegrip is, je niet van je plaats laten verdringen, vasthoudendheid.

Opkomen voor Palestijnen geldt voor Zionisten als ‘antisemitisch’. Opkomen voor Palestijnen in onze optiek betekent evenwel de noodzaak het Zionisme ten principale ondergeschikt te maken aan mensenrechten en die voorop te stellen. Er bestaat voor ons geen Palestinian exception. Solidariteit met de Palestijnse zaak begint met het delven van een diep graf voor het Zionisme.

Het is vanavond mijn treurige voorrecht om namens de hier aanwezige joodse panelleden onze diep gevoelde ontzetting en woede uit te mogen spreken over wat de Israëlische regering sedert 7 oktober 2023 aanricht onder de burgerbevolking van Gaza. Ik doe dat namens hen maar ook namens ongekend veel andere Nederlandse en in Nederland wonende Israëlische en andere joden die ik hier allen aanwezig zou wensen.

Bijvoorbeeld namens het bij u minder bekende Erev Rav, geïnitieerd door de Haagse Yuval Gal die het jaren geleden al onmogelijk vond in Israël te leven en die zijn bestaan in Nederland heeft opgebouwd. Erev Rav was aanwezig in Den Haag bij het betuigen van steun aan de Zuid-Afrikaanse genocide-aanklacht bij het IGH. Ik denk aan de joodse academici die zich in een brief krachtig - en tegelijk prachtig - hebben uitgesproken tegen de verwoesting van Gaza en de laffe, massale moord op tienduizenden Palestijnen daar. Ik denk aan het recente artikel in Het Parool waarin Israëli’s en Palestijnen opriepen tot een staakt het vuren. Ik mag de sit-ins op stations memoreren, met op de achtergrond meerdere organisatoren van joodse komaf. Ik meld u dat joden in diverse NGO’s dag en nacht werken om u de werkelijkheid van Gaza onverbloemd voor te houden. Ik spreek hier ook, met in gedachten de vele joden die op geen enkele wijze georganiseerd zijn, maar onderling bellen om bij elkaar uit te huilen in een poging de onverdraaglijke beelden uit Gaza draaglijk te maken door die te delen. Gedeelde smart is halve smart. 

En ik doe dit in grimmige verontwaardiging over het verraad van de officiële joodse en christelijk-Zionistische instanties en organisaties in Nederland die onder onze ogen schaamteloos doorgaan Israël een blanco cheque te verschaffen voor het plegen van massamoord op niet-joden, op Palestijnen. Het zijn aan joodse zijde meest dezelfde instanties die al moord en brand en ‘antisemitisme’ schreeuwen, als er een Davidster op een blinde muur aan het eind van een doodlopende steeg wordt gespoten of een grafsteen op een joodse begraafplaats omver wordt geduwd, dezelfde instanties die afgelopen 9 november met een vroom gezicht in de Portugese synagoge het ‘nooit meer’ van de kostbare Kristallnachtherdenking voorgoed tot een gênante aanfluiting hebben gemaakt. 

Voor deze instanties geen beter leed dan joods leed. Een voorbeeld. In plaats van zich maar één moment te bezinnen op de massamoord op de bewoners van Gaza die 9 november al een maand onverdroten gaande was, hield de voorzitter van het organiserende Centraal Joods Overleg Chanan Hertzberger in de Portugese synagoge op 9 november een toespraak waarin elke medemenselijkheid ontbrak, een toespraak die opriep tot oorlogvoering, een toespraak die de boeken ingaat als een dieptepunt van ongegeneerd joods narcistisch zelfbeklag. Het was een toespraak die duidelijk maakte hoe makkelijk het onnadenkend en als vanzelfsprekend cultiveren van historisch slachtofferschap mensen kan doen verkeren in wegkijkers, of collaborerende daders in het heden. 

De officiële joodse instanties, dat zijn het CJO en alle negen daarbij aangesloten organisaties, zoals NIK, het PIK, het CIDI, het Nederlands Verbond voor Progressief Jodendom en nog vijf andere, daarnaast Maccabi en Pillar of Fire en media als het allesbehalve journalistieke NIW, dat Zionistische schendblaadje, Joods.nl, Jonet, Dutchtown Israeli Magazine en andere, ze steunen de verwoesting van Gaza, nemen er in ieder geval publiekelijk geen afstand van. Ik maak een uitzondering voor de internetpublicatie ‘de Vrijdagavond’. De Christen-Zionisten, van Christenen voor Israël en Stand with Us tot de christelijke politieke partijen, zij buitelen in hun Zionistische geloofsijver over elkaar heen. Voortgaande massamoord voltrokken aan de Palestijnen in Gaza beroert hen niet, behalve als supporter. Ik zie hen stuk voor stuk als collaborateurs, die elke aanspraak op representativiteit, respectabiliteit of moreel gezag hebben verloren.

Het is niet anders met de gezamenlijke rabbijnen - een enkeling onder hen daargelaten, ik noem Soetendorp, Rookmaaker en de boven alle lof verheven orthodoxe Vd Kamp, ik ben vast onvolledig. Nog steeds zwijgen zij als het graf, op welker bodem hun torenhoge morele pretenties voor altijd rusten. Het zijn diezelfde instanties en rabbijnen die de gotspe hebben van anderen te eisen dat zij zich uitspreken over elk door hen vermoed incident, over elke joodse haar die gekrenkt dreigt te worden. In Nederland geen Rabbi’s for Human Rights.

Ik beperk mij vanuit mijn achtergrond tot mijn perceptie van zich officieel wanend joods Nederland. Dat is de moeite van het aanhoren niet langer waard. Het humanitaire jodendom is door haar en nu wel voorgoed begraven onder het puin van Gaza. Daar verandert de groteske afleidingsmanoeuvre waarvan wij in december getuige hebben moeten zijn, van het aansteken van de Chanoekia op de Dam, onder aanmoediging van onze zionistische minister van Justitie Yesilgöz, niets meer aan, zo min als het malle fabeltje dat een enkel lichtje de duisternis verdrijft. Gaat u dat maar verkopen in het Al Shifa ziekenhuis of in Khan Younis. De diepe duisternis, die rond mensenrechten heerst in geest en ziel van officieel joods Nederland zal nog niet door 100 Chanoekia’s verdreven worden. 

Officieel joods, lees: Zionistisch Nederland, is chronisch en ongeneeslijk ziek, de geest verduisterd, het hart versteend door zelfgekozen loyaliteit aan het Zionisme en aan Israël dat zich ontpopt heeft als een schurkenstaat in de voorste rij. Officieel joods Nederland moet van de grond af opnieuw opgebouwd worden, op basis van respect voor mensenrechten, die universeel en ondeelbaar zijn. De leidraad hoort de 'gulden regel' te zijn, in ons land teruggebracht tot het ‘wat gij niet wilt dat U geschiedt, doe dat ook een ander niet’. In het judaïsme komt het gebod van rabbijn - ja, toen wel! - van rabbijn Akiba Ben-Jozef uit de tweede eeuw.

De plechtige parade, de dito toespraken tijdens de nationale Auschwitz-herdenking, die ik hoog acht want ook meerdere familieleden van mij rusten in dat G’d-vergeten oord, bevestigden andermaal alles wat al zo duidelijk was sedert de Kristallnachtherdenking 9 november: we kunnen gedisciplineerd HER-denken maar kunnen we ook GE-denken? Kunnen we het besef opbrengen dat de brede context van ‘nooit meer Auschwitz' van ons vraagt dat we niet alleen OM-zien maar ook OM ONS HEEN zien? Kunnen we een verbinding maken tussen de menselijkheid die wij alsnog en terecht opeisen voor destijds vermoorde joden en de menselijkheid van Palestijnen die gisteren en vannacht en morgen door toedoen van Israël en Amerika vermoord worden? Wat staat ons hier in de weg? Trauma? Joodse groepsdwang? Onvermogen om joods leed en de joodse navel al is het maar voor even, vaarwel te zeggen? Misplaatste ideeën van eigen superioriteit? Vrees dat de buitenwereld zich tegen Israël of ‘ de joden’ zal keren? Trouw aan het Zionisme?

Ik moet mij ervoor hoeden vooral officieel joods Nederland te gispen. U zou mij zomaar voor een antisemiet kunnen aanzien. Onze eigen Nederlandse regering, met name de al genoemde Yesilgöz heeft haar zionistische voorliefde de vrije loop gelaten. Een minister die van geen context of voorgeschiedenis van 7 oktober weten wilde, met grote boze ogen blijk gevend van haar vooringenomenheid en haar schreeuwend gebrek aan historische kennis. Ook onze premier heeft vanaf 7 oktober de verkeerde kant gekozen. Zijn “we hebben dit niet zo heel vaak meegemaakt, dat dit conflict zich richt op heel gewone mensen” was tenenkrommend.

Zoals Ramsey Nasr ons heeft uitgelegd, de premier ziet in Israëli’s kennelijk wèl gewone mensen maar in Palestijnen die al 75 jaar door dit conflict geraakt worden, niet. Het ‘geen ja maar, nu even alle kritiek op Israël inslikken' was een opzichtige fout. Als historicus heeft hij in zijn analyse van die dag hopeloos gefaald. Bij hem geen moment het inzicht dat we hier te maken hebben gehad met een ellendig uit de hand gelopen wrede uitbarsting van 75 jaar opgekropte woede door koloniale onderdrukking. Als politicus heeft hij in besmuikte bewoordingen zijn doelstellingen geventileerd. Zijn mantra na 7 oktober kwam hier op neer: Israël moest de vrijheid geboden worden zijn afschrikwekkende werking te herstellen. En het zou zich daarna wel matigen. De premier wilde er niet bij zeggen wanneer precies die afschrikwekkende werking dan wel hersteld zou zijn, ter wille van de matiging. Daar moesten wij ons vooral niet mee willen bemoeien. Dat moest en kon aan het inzicht en de wijsheid en de ervaring en het fatsoen vooral van de Israëlische regering worden overgelaten.

We zijn nu 30.000 doodgebombardeerde grotendeels weerloze Palestijnen verder, we zijn 70.000 gewonde en voorgoed verminkte bewoners van Gaza verder. We zijn ongetelde aantallen ouders zonder kinderen verder, en kinderen zonder ouders. Met steun van Biden, president van 'de grootste democratie ter wereld’ raast de zionistische Vernichtungskrieg voort. In de bevriende 'enige democratie in het Midden Oosten’ is de Stahlhelm van weleer een keppel geworden. En gisteren in het Wertheimpark: herhaling van zetten, onze premier leek niets te hebben bijgeleerd. Nog steeds is hij tegenstander van een staakt het vuren; tenslotte heeft hij internationale ambities en die dulden niet dat hij afstand neemt van de Amerikaanse collaborateurs. En dan wacht òns hier straks een PVV-regering. 

Dames en heren, de fetisjisten van het getal zoals het CIDI doen het zonder bewijs voorkomen dat wij antizionistische joden een onbetekenende minderheid zijn. Het is hun manier om zich te ontdoen van de inhoud. En, mochten wij een minderheid zijn, WIJ zijn daar fier op en ZIJ zijn gewaarschuwd: elke meerderheid is begonnen als minderheid.

Met de verwoesting van Gaza en de moord op tienduizenden in enkele maanden tijd, delft het zionisme zijn eigen graf. Toegegeven, dat had ons meer tijd gekost dan enkele maanden. Niettemin, wij zullen ons in de nabije toekomst evengoed buitenparlementair moeten organiseren, en daarbij alle geoorloofde middelen moeten inzetten om Palestijnen te blijven steunen en de Palestijnse zaak op de Nederlandse agenda te houden. We zullen waar mogelijk bondgenootschappen moeten sluiten. We zullen vooral de kloof tussen de publieke perceptie en sympathie voor de Palestijnse zaak ener- en de opvattingen die het PVV-kabinet daarover straks ventileert anderzijds, zò gapend wijd moeten maken, dat de hele politieke klasse daar met luid geraas in verdwijnt, om nooit meer op te duiken. 

Ik hoop dat u er enig vertrouwen in wilt behouden dat wij antizionistische joden bereid zijn voorop te gaan in de up-hill battle die ons in dit PVV-land nog te wachten staat.