Snappen wij het nu? Of wil het kwartje maar niet vallen?

In deze onbeschrijfelijke dagen blijven we ontdekken hoeveel schakeringen de duisternis kan hebben die verder werd verdiept door de kinderen die doodgingen in Majdal Shams... 

Hoeveel synoniemen zijn er voor horror in het Hebreeuws of Arabisch? Welke andere woorden staan ​​er in het lexicon? Hebben wij ze nog niet gebruikt? 

Alles is ondergedompeld in diepe duisternis en stinkende rotting. Mensen die de moeite hebben genomen om met huiveringwekkende trots te verklaren dat ze in hun hart geen ruimte hebben voor medelijden met de kinderen van Gaza, tonen plotseling hun bloedende hart voor de kinderen van Majdal Shams. Wanneer de bloedige politieke winst van de kinderen aan de goede kant wordt geplaatst, is het blijkbaar gemakkelijker om geschokt te zijn.

Na het verschrikkelijke bloedbad in Majdal Shams concludeert men dat het noodzakelijk, absoluut noodzakelijk is om het bloed van de Libanese burgers te vergieten, want hoe zullen ze anders leren? En misschien is dit de definitie van het einde van de beschaving? Dat de les uit elk vergoten bloed is dat er geen andere keuze is dan meer bloed te vergieten?

Maar snappen de Israëli’s nu wat het is om kinderen te verliezen? Misschien is het juist nu, nu het bloed uit ons hele hart lijkt te zijn gestroomd door verdriet en angst, het juiste moment om eraan te herinneren: het is niet de bedoeling dat kinderen de empathie van iemand van ons ‘verdienen’, zodat hun leven geheiligd is. Hetzelfde geldt voor iedere burger, waar deze zich ook bevindt. De vraag met wie we wel of geen medelijden hebben, is volkomen irrelevant voor de plicht van iedereen, van alle kanten, om burgerlevens te beschermen, vooral kinderen.

Het feit dat iemand medelijden heeft met de kinderen van Majdal Shams maar niet met de kinderen van Gaza is een bewijs van iemands zwarte en verrotte ziel en heeft geen invloed op de verplichting om de levens van kinderen te beschermen, waar ze zich ook bevinden, op grond van internationale wetten, moraliteit en geweten. 

Als je medelijden en empathie met afgeslachte kinderen afhangt van hoeveel politieke winst er met hun bloed kan worden gemaakt, heb je een lange rehabilitatie nodig om terug te keren naar de samenleving van de mensheid.  

De mensen die blind leken te zijn voor het voortdurende, onvoorstelbare bloedbad onder de kinderen, vooral in Gaza, waar al tienduizenden kinderen zijn uitgeroeid, zijn nu wakker. De kinderen worden nog steeds afgeslacht, dus we moeten het stoppen. Nu...