Elias was tien jaar oud toen hij vluchtte uit zijn geboortestad Aleppo. Een klassenfoto is een van de weinige dingen die hij heeft overgehouden aan zijn leven in Syrië. De foto van hem en zijn 42 klasgenoten werd gemaakt vlak voordat er voor het eerst een bom ontplofte in Aleppo. Na een vlucht vol spanning en onzekerheid, kwam hij uiteindelijk terecht in Enschede. Nu, zeven jaar later, vraagt Sinan Can zich af hoe het met de klasgenootjes van Elias is. Waar zijn de 42 kinderen van de foto terechtgekomen? Zijn ze allemaal nog in leven? Hoe gaat het nu met ze? De zoektocht van Sinan met de klassenfoto van Elias in de hand brengt hem naar Syrië, Libanon en Australië. Kijk hier het tweede en laatste deel van de zoektocht terug.
Zo zou Sinan vaker documentaires moeten maken. Deze tweedelige serie was echt heel erg goed. Waarom? Omdat het enkel en alleen om de verhalen van de geportretteerden ging. Zij staan centraal.
Maar zodra Sinan, of andere documentairemakers, hun eigen mening aan de kijker proberen op te dringen gaat het mis.
Maar hier deed Sinan het gewoon heel erg goed. Met als gevolg dat het echt een prachtige documentaire is geworden die iedereen moet zien.
Sinan,
Ik wil je bedanken voor het maken van deze 2 delige documentaire,voor die kinderen en allen van die Syrische mensen die onder deze vreselijke oorlog hebben geleefd,diepe ontroering en een buiging voor jouw tv,bloedbroeders of over het regime die een journalist vermoordden en de rest wegkeek,het land waar Mekka ligt daar doel ik op,blij dat jij soms op de tv komt,het opent ogen en oren in ons veilig kleine polder landje!!!