Sekswerk is eigenlijk ook gewoon kunst

“Mijn ouders denken toch al heel lang dat ik kunstenaar ben,” zegt Cherise (27) die sinds 2016 sekswerker is. ”Op sekswerk ligt een groot taboe en ik wilde zo min mogelijk bemoeienis met mijn leven, dus besloot ik ze maar te vertellen dat ik kunstenaar ben. Natuurlijk zijn ze wel teleurgesteld want creatief zijn is meer een hobby, maar goed -zeggen ze dan honend- het is niet alsof je je lichaam hoeft te verkopen!” Zichtbaar ongemakkelijk slaat ze haar ogen neer om een halve liter Schultenbräu uit haar totebag te vissen. “Ze lijken het niet vreemd te vinden dat ik nog geen exposities heb gehad en ze vragen er ook nooit naar, eigenlijk is er dus weinig verschil met ‘echte’ kunstenaars!” Grapt ze.

“Tijdens de coronacrisis kwam ik op het idee me ook daadwerkelijk als ‘maker’ (de prof. benaming van kunstenaars red.) in te schrijven toen ik een groepje kunstenaars zag chillen in het park met wat halve liters, genietend van de zon. Ik maakte een praatje op veilige afstand en ze vertelden me over TOZO. Ik was helemaal geïnspireerd; ze leken zo happy, zo relaxt, dat wilde ik na maanden van stress en zonder inkomen en werk ook wel. Ik vroeg me af: waarom jullie wel en ik niet ?”

Cherise vindt het wel belangrijk nuance aan te brengen in haar actie. “Natuurlijk, dacht ik bij mijzelf: zij hebben het óók zwaar. Maar ik bedoel het ook niet als belediging, ik wil gewoon ook kunnen leven zonder me zorgen te maken of ik wel in mijn basisbehoeften kan voorzien zonder uitkering terwijl ik wel belasting betaal. Dus toen mijn sector weer aan het werk ging zonder zichtbare kans op verbetering van onze rechten dacht ik: nee, nu is het tijd voor een statement.”

Om de twijfel weg te nemen of ze wel echt een kunstenaar is heeft ze goed gekeken naar hoe die er uit zien. Na onderzoek in het ‘makersveld’ blijkt een universele beeldtaal de sleutel tot succes. “Ik neem overal een schildersezel mee en een analoge camera. Ook draag ik excentrieke schoenen of een gekke hoed. Ik ben ook elke dag gaan roken en drinken want bij kunstenaars wordt dat gezien als charmant en tegendraads en niet als middelenverslaving, wist je dat?!” roept de inmiddels vrolijk aangeschoten Cherise, terwijl haar blote, rood gelakte teennagels fel aftekenen tegen het gras in het park: haar dagelijkse hang out sinds de nieuwe gang naar de KvK.

Of ze na de lockdown nog doorgaat als ‘kunstenaar’? Ze neemt een lange trek van haar gebietste sigaret. ”Nou, om eerlijk te zijn wil ik ook gewoon werken en je weet niet hoe lang kunst en cultuur nog buiten de boot blijft vallen. Maar zodra het voor mij geen voordeel meer oplevert ga ik terug naar sekswerk zonder financiële ondersteuning en bijbehorende stigma’s en risico’s. Tja, noem dat vreemd maar ik zou het niet eerlijk vinden als ik als ik mijn status ontleen aan iets dat niet echt van mij is , snap je?”

Terwijl we ons gesprek afronden bedenkt Cherise nog wel één groot voordeel wanneer alles straks voorbij is: “Dan hoef ik in ieder geval niet meer rond te lopen in die belachelijke coltrui en hoogwaterbroek!”