Seksuele intimidatie als mentale verkrachting

Waar blijft de wet die onze meisjes beschermt tegen seksuele intimidatie? Het intimiderende gesis dicht langs de hals van een meisje blijkt zonder wet een vrijheid van meningsuiting. De prijs betalen de meisjes met hun vrijheid van bewegen. De meisjes vermijden de pleintjes en straten waar ze belaagd worden en verstoppen zich achter beschermende kleding. Thuis vertellen ze niets, stel dat zij door bezorgde ouders beperkt worden: niet alleen over straat en niet in het donker naar buiten. De meisjes gaan er zelf ook zo over denken, dat is het geniepige. Er ligt een wet klaar nota bene die hier een einde aan maakt, die heb ik zelf vijf jaar geleden nog in elkaar gesleuteld. Waar blijft die?

Deze horreur blijft mij in beslag nemen. Want ook als burgemeester zie ik in onze stad hoe de meisjes en vrouwen van Arnhem veel te vaak beroofd worden van hun vrijheid. Ze letten goed op, vertellen zij mij. Zoals kunstenaar Lisanne Helwig die tijdens de huidige Orange The World Periode tegen vrouwenmishandeling met stoepkrijt door Arnhem loopt, van station Velperpoort naar de Korenmarkt beschrijft zij op straat de intimidaties waarmee zij van doen krijgt, zoals: “Ey! Met zo’n outfit vráág je erom!’’ “Melden!”, schrijf ik daarbij. Want wij verzamelen de plekken die in het vizier komen, zetten die in de route van de handhavers en zo nodig plaatsen wij extra lampen en camera’s. Alle aangiften worden opgenomen, heeft de politie mij beloofd, maar vervolgd worden uiteraard alleen strafbare zaken. Beroerd dus dat het mag, te hard en te dichtbij “Pssst!!!” en “Kssst!!!”

Mentale verkrachting “Ik denk er al aan als ik mij ’s morgens aankleed,” zegt Lisannes studiemaatje Marlous Noordwijk die mij vergezelt naar de school waar ik een gastles kom geven over seksuele intimidatie. Niet wachten op de wet, zeg ik hier tegen de studenten Maatschappelijke Zorg en Beveiliging. Deze lessen beginnen meestal ongemakkelijk. De meisjes lopen niet te koop met wat hen benauwd, het geniepigste is dat de vijandigheden onder je eigen huid gaan zitten. “Wij schamen ons,” zeggen de schoolmeisjes, “Wat heb ik verkeerd gedaan dat zij dit met ons doen?” Eigen schuld, zeggen de jongens, “de meisjes hebben zich mooi gemaakt en stappen zo maar in auto’s”.

Als gastdocent kom ik niet alleen de meisjes uit hun schulp halen, ook met het gegiechel van de jongens moet ik korte metten maken. “Niet strafbaar,” zeggen zij doodleuk. “Niet eerlijk dat wij voortdurend op ons lichaam moeten passen,” zeggen de meisjes. Nou mensen, ik noem dit: mentale verkrachting. Vanwege de angst die de daders teweegbrengen. Een wond heelt meestal wel, angst nauwelijks. Moet een meisje zich verstoppen, dan is zij in wezen beroofd van haar leven. Dit strafbaar stellen, vind ik zowel belangrijk als urgent.

Flirtles Niet wachten op de wet, zeg ik tegen de klas, die helpt wel, maar daarna begint het echt – met de opvoeding. Ook zonder wet weten wij wat goed is en wat niet. Is het niet veel beter om elkaar aan te trekken dan af te stoten? Wat zou je nou als jongen steeds opnieuw je eigen afwijzingen organiseren?

In deze klas van mbo Rijn IJssel duikt prompt een idee op. Wat als zij naast de lessen biologie ook flirtlessen krijgen, lessen in de omgangsvormen die bij de biologielessen ontbreken? De docenten die erbij zijn, reageren enthousiast. Ze gaan hulp krijgen van de studenten van de theateropleiding bij ArtEZ. Marlous heeft kunst met buikpijn gemaakt, een installatie waar de deelnemers in een benauwend decor door de koptelefoon de intimiderende straatgeluiden horen die de meisjes zo vaak langs krijgen. Wie dit meemaakt, begrijpt waarom zo snel mogelijk met alle middelen een einde moet komen aan deze lelijke wandaad.

Kom op, Tweede Kamer – doe waartoe u op aarde bent!