Schuldgevoel over ziek thuis zitten

Als ik denk aan ziek thuis zitten, is het eerste wat in me opkomt schuldgevoel. Schuldgevoel omdat ik niet zo hard kan werken als mijn collega's, schuldgevoel omdat ik hen met meer werk moet opzadelen. Maar vooral het gevoel van verantwoordelijkheid weegt zwaar op mij.

Als zorgverlener ben ik voortdurend bezig mijn eigen gezondheid en welzijn in evenwicht te brengen met de zorg voor een ander. Het is vaak moeilijk om prioriteit te geven aan mijn eigen behoeften als er zoveel anderen zijn die hulp nodig hebben. Dat maakt het nog moeilijker als ik ziek word of een langdurige ziekte heb waardoor ik langere tijd niet kan werken.

Ik weet dat mijn collega's deze spanning begrijpen en hun best doen om mij in deze tijden te steunen. Maar toch, hoe begripvol ze ook zijn, ik voel me schuldig dat ik hen met extra werk opzadel of afbreuk doe aan de algemene productiviteit van het team.

Het is belangrijk dat alle zorgverleners - vooral zij die te maken hebben met langdurige ziekten - onthouden dat hun lichamelijke en geestelijke gezondheid altijd op de eerste plaats komt. Vrij nemen van werk is niet iets waar we ons schuldig over moeten voelen; het is eerder een essentieel onderdeel van zelfzorg en het onderhouden van ons algehele welzijn, zodat we onze dierbaren kunnen blijven ondersteunen op welke manier dan ook.

Hoewel sommige dagen meer schuldgevoelens oproepen dan andere, is het voor ons allemaal - ook voor zorgverleners - belangrijk om te onthouden dat onze individuele behoeften altijd voorrang moeten krijgen als we gezond en beschikbaar willen blijven in onze rol als zorgverlener, nu en in de toekomst.