Schrijven of achterblijven

Het is de week van lezen en schrijven.

Met een intens gevoel van verdriet dat klopt in het binnenste van mijn borst, pak ik mijn sluier en heupsjaal. Wanneer de sjaal over mijn heupen rinkelt, glijden de gedachten dat ik moeite heb met het schrijven van de Nederlandse taal zoetjes los.

In het kamertje van mijn geest voer ik voortdurend een strijd met mezelf: ‘schrijven of achterblijven’. Steeds weer struikel ik over eigen mijn zinnen en woorden. Hoe anders is dat wanneer ik mijn ware moedertaal spreek, de oriëntaalse dans, een taal die ik kan lezen en schrijven zonder er over na te denken. Alleen heb ik daar niets aan als ik vacatures scan.

In vrijwel elke functieomschrijving die ik tot mij neem — van het type werk dat mij aanspreekt — staat vermeld: ‘Je hebt een vlotte pen. Je schrijft creatieve teksten in foutloos Nederlands.’ Iets waar ik niet aan voldoe.

De Nederlandse taal en de huidige eisen van werkgevers sluiten mij uit, ze discrimineren mij op basis van... Op basis van wat eigenlijk? Op basis van fouten?

Taal zou bedoeld moeten zijn om een boodschap over te brengen aan een ander, maar in de wereld waarin ik leef gaat het daar niet om.

Sterker nog, het gaat al heel lang niet meer om mensen zoals ik die hun best doen om te schrijven, zoals het ook niet gaat over mijn moeder die ‘love joe’ schrijft op mijn verjaardagskaart als ze ‘love you’ bedoelt, evenals dat het ook niet gaat om de dichteres die zich niet kan verhouden tot allerlei dichtregels van jambes tot rijmen.

Het gaat niet om ons, het gaat niet meer om mensen, het gaat niet om taal...

Waar gaat het dan wel om?

Het gaat om het vrijwillig gevangen willen blijven zitten in een gesloten systeem van institutionele volmaaktheid, perfectie en superioriteit, omdat men bang is om fouten te maken en om afgewezen te worden.

Want wat als men zou toestaan dat mensen zoals ik, mijn moeder en de poëtische dichteres de taal net wat anders schrijven — van wat men nu nog beschouwd als ‘fouten’ — wat zou er dan gebeuren?

Vast iets grensoverschrijdends zoals het insluiten en omarmen van mensen die nu minder deelnemen aan onze samenleving dan ze willen, omdat ze zo faalangstig en bang geworden zijn om schrijf - en taalfouten te maken (angst is besmettelijk) en daardoor amper lezen, voorlezen en schrijven.

De taalpuristen zullen zeggen: ‘maar dat kunnen we toch niet toestaan, de Nederlandse taal zal verloederen’.

Ik betwist dat, omdat wanneer we ‘anders’ schrijven er meer ruimte komt om te spelen met taal en dus met woorden.

Woorden als grensoverschrijdend zullen vaker plaatsmaken voor mooiere synoniemen als ‘overvleugelen’ en de kranten en boeken zullen wemelen van woorden als feeëriek, pennenvruchten, fluweelzacht, hemelgewelf, sereen, honingzoet, vilein, myriade en bladerloos.

Woorden die onze taal laten zwieren, doen dansen, haar opzwepen en ons laten shimmyen waardoor eenieder zin krijgt om te lezen, voor te lezen en te schrijven. En om te spreken met elkander, want is dat niet waarvoor taal is bedoeld, communiceren met elkaar?

cc-foto: picjumbo