's Nachts komt de pijn van de verloren identiteit

Het lijkt wel alsof niet één Marokkaan of Marokkaanse nog iemand uit eigen gelederen het ja-woord durft te geven. Eerst hield Nora Kasrioui in De Volkskrant een pleidooi voor de Nederlandse man als ideale partner. Vervolgens constateert Mohammed Benzakour dat ook de ‘hoger opgeleide Marokkaanse man’ uit arren moede steeds meer zijn toevlucht tot een (lager opgeleide) Nederlandse vrouw neemt.

Wij hebben niets tegen gemengde relaties, we vormen er zelf één: een Turks-Nederlandse-Amsterdamse combi. We hebben er zelfs een roman over geschreven. Maar los van het feit dat de tendens die beiden constateren niet door de statistieken wordt gestaafd (volgens het CBS trouwt vier van de vijf Turken en Marokkanen binnen de eigen gemeenschap), vragen we ons af waarom iemand zich genoodzaakt voelt een etnische partnerkeuze te promoten. De verklaring lijkt ons een treurige mix van doorgeslagen integratiedrang en zogenaamde derde golf-feminisme.

Een aantal jaar geleden woedde die discussie over een derde feministische golf, die volgens de voorvrouwen van de tweede golf van de migrantenvrouwen zelf zou moeten komen. Is dit dan het resultaat van die strijd? Stiekem met een Hollander hokken, en als je hem al aan je familie voorstelt, doen alsof hij een oprechte bekeerling is?

Dit is geen integratie meer, dit is assimilatie, van het schizofrene soort. Dezelfde doelen worden nagejaagd als door de feministes van de tweede generatie, maar de grondhouding is er heimelijk een van acceptatiedrang, zij het wel weer met de hoofddoek als blijk van behouden authenticiteit.

Voor de Marokkaanse en Turkse mannen hoeft niemand op te komen, die hebben dat zelf altijd prima gekund, en hun ouders en hun gemeenschap leggen hen sowieso geen strobreed in de weg.

Maar ik, Nurnaz, wil de vrouwen die denken dat een vlucht naar het witte huwelijk zaligmakend is, graag een illusie besparen. Want op het slagveld van de liefde komt je prins nooit op een wit paard. Je Nederlandse prins komt hoogstwaarschijnlijk op de fiets, en grote kans dat je niet eens achterop mag, maar dat je zelf moet fietsen, want deze levensgezel stimuleert zelfontplooiing. Een afhankelijke partner verdraagt hij niet, en als hij al een relatie aangaat, dan moet die in de eerste plaats een bijdrage leveren aan zíjn geluk. Natuurlijk (dat wil zeggen, als je hem niet verborgen houdt) zal hij thee zetten voor je moeder, als ze Marokkaans is met munt, en als ze Turks is gewoon zwarte thee. Je zussen zullen je benijden omdat hij zoveel helpt in het huishouden, en je zwagers zullen hem scheef aankijken omdat hij het verkeerde voorbeeld geeft, en hij zal genieten van deze bescheiden revolutionaire rol.

Tot zover de romantiek. Want dan is er jullie sociale leven. Bij de zoveelste goed bedoelde opmerking van zijn vrienden over je cultuur, zal hij waarschijnlijk zwijgen. Misschien zal hij het zelfs met die anderen eens zijn, omdat hij de sfeer niet wil verpesten, of omdat hun manier van denken ook de zijne is. Want je bent wel één met je geliefde, maar jij hebt ervoor gekozen te veranderen terwijl hij zichzelf mag blijven. Zoals deze hele discussie de ongenaakbare rol van de Nederlandse man bevestigt. Niemand die hem tegenspreekt. En dat was nou juist wat de tweede generatie feministes wel deden: zij pakten hun mannen aan.

En wat vinden deze mannen eigenlijk zelf? Ik, Guido, ben een kind van die tweede golf en besef desondanks – of misschien juist wel daarom – dat ik nooit gelukkig zou kunnen zijn met iemand die zichzelf niet is.

Het heeft dus geen zin weg te vluchten. Doe je dat toch, dan doe je jezelf onrecht aan. Jezelf, en de jouwen, want dat zijn ze – of je dat nu wilt of niet. En welke waarden geef je op deze manier aan je mogelijke kinderen mee? Dat je afkomst er niet toe doet? Wat een bevrijding zou dat zijn! Maar wie houd je voor de gek? Overdag houd je de schone schijn op, maar James Baldwin wist het al: in the midnight hour, the missing identity aches. Nurnaz Deniz en Guido Snel zijn de auteurs van Ayla en Hugo. Een liefde in Amsterdam (Cargo/De Bezige Bij)

Lees meer op Joop:

Opinie Nora Kasrioui: Marokkaanse vrouw zoekt blonde prins

Opinie Samira Ahli: Haat tegen Marokkaanse mannen