Rutte lapt democratie aan zijn Unilever-laars

Minister-president Rutte lapt de democratie aan zijn laars. Niet alleen tovert hij uit het niets, want niet gebaseerd op een verkiezingsprogramma, de afschaffing van de dividendbelasting uit zijn hoed, hij zet ook zijn coalitiepartners onder druk om hiermee contre coeur in te stemmen onder dreiging van de val van het kabinet, zo liet CU-leider Seegers zich onlangs ontglippen. Daarnaast neemt Rutte een loopje met de Tweede Kamer door semantische spelletjes die dienden om de waarheid voor de Tweede Kamer te verhullen. Maar deze alleingang van Rutte biedt ook een kans voor de democratie.

Niet alleen zet Rutte zijn coalitiepartners voor het blok met wat inmiddels steeds meer tot een prestige-ding is verworden in plaats van een economisch effectieve keuze: de afschaffing van de dividendbelasting. Maar gaat Rutte met zijn plan ook in tegen de eigen ambtenaren, wetenschappers, het MKB, 82% van het Nederlands volk – volgens een EenVandaag-peiling – en last but not least ’s werelds grootste belegger BlackRock.

En dit alles omdat hij tot in zijn ‘diepste vezels’ voelt dat dit plan goed is voor Nederland. Want mogelijk zou Unilever, zijn voormalige (en misschien toekomstige?) werkgever, Londen als toekomstig hoofdkantoor kiezen in plaats van Amsterdam. De multinationals hebben Rutte in hun zak terwijl hij zegt op te komen voor de ‘gewone, normale Nederlander’.

De laatste decennia is er veel gesproken over de kloof die er is ontstaan tussen dé politiek en ‘het volk’. Het wantrouwen is groot. De VVD vergroot dit gevoel alleen maar door deze ondemocratische oprisping van zijn politiek leider. Criticasters van dit plan verwijt Rutte à la Trump een gebrek aan ‘oranjegevoel’: een onheuse en onwaardige verdachtmaking.

De VVD lijkt verder keer op keer een te grote broek aan te trekken. De partij heeft haar mond vol van normen en waarden, maar is een partij waarbij het ene na het andere Kamerlid voortijdig verdwijnt vanwege leugens, malversaties of seksueel overschrijdend gedrag. Hoe kan het eigenlijk anders als zijn politiek leider zegt: ‘Liegen is geen doodzonde’.

Dat Rutte dit ook daadwerkelijk vindt blijkt wel uit hoelang hij de Tweede Kamer voorhield dat er geen ‘memo’s’ of ‘concludente stukken’ ten grondslag lagen aan zijn ‘bizar plan’, zoals hij het inmiddels zelf ook noemt. En in deze leugen nam hij ook zijn loyale coalitiepartners mee die zelfs opeens niet meer wisten wie nu eigenlijk de presentatie over de dividendbelasting had gegeven. Uiteindelijk moest er een (afgewezen) WOB-verzoek aan te pas komen, om de waarheid boven water te krijgen. Er bleken toch 16 stukken te zijn.

Twee miljard euro uitgeven zonder financiële onderbouwing blijkt bovendien alleen voor de VVD weggelegd. Voor de groepen waarmee de VVD weinig mee heeft, gelden andere regels. De bijstandsmoeder moet al haar uitgaven verantwoorden, wil zij in aanmerking komen voor extra geld voor een nieuwe wasmachine. Met de NPO heeft de VVD ook niets. De VVD herhaalt in de bezuinigingsdiscussie op de NPO de mantra dat de NPO om ‘een zak met geld’ vraagt terwijl het geen plan heeft ter onderbouwing. Een gotspe. De VVD meet met twee maten. Dit zullen steeds meer kiezers in de gaten krijgen.

Het gevoel (of machtsmisbruik?) van Rutte kost Nederland € 2 miljard. Geld dat het maatschappelijk middenveld broodnodig heeft, niet de buitenlandse beleggers zoals ze zelf eerlijk toegeven. De belastingbetalers, en het MKB en de familiebedrijven in het bijzonder, die wél cijfermatig kunnen onderbouwen dat zij voor 60% verantwoordelijk zijn voor de werkgelegenheid in Nederland, betalen nu mogelijk het gelag.

Deze politiek is voor de burger niet meer te begrijpen. 

Tenzij de coalitiepartners een halt toeroepen aan deze alleingang van de minister-president. De laatste berichten uit het begrotingsoverleg wijzen op het tegendeel. De laatste hoop is daarom gevestigd op het parlement: de Tweede en Eerste Kamer. De begroting moet na Prinsjesdag door de Tweede Kamer goedgekeurd worden. Dé kans voor de Tweede Kamer om het democratische proces in dit dossier een dienst te bewijzen! Een Tweede-Kamerlid mag volgens de Grondwet immers ‘zonder last’ stemmen. Dat wil zeggen: ieder Kamerlid mag stemmen zoals hij zelf wil, zonder een bindend mandaat. Ook al gebeurt dit in de praktijk amper door de dwang van het regeerakkoord. Maar hierover zegt de Grondwet ook iets en wel in artikel 67. Hierin staat zelfs dat er geen juridische binding bestaat aan een regeerakkoord.

Rutte lijkt echter te denken dat zijn prestige belangrijker is dan de democratie en dreigt met de val van het kabinet. 
Als de Tweede Kamer niet durft, dan is er nog de Eerste Kamer. De Senaat heeft zelfs een uniek machtsmiddel tot zijn beschikking: het recht van enquête, een onderzoek naar een onderwerp van regeringsbeleid of naar een besluitvormingsproces.

Parlement doe je werk! Gebruik deze democratische instrumenten. Onze democratie is toch meer waard dan het prestige van Rutte en diens ‘bizar plan’?