Russisch roulette

Harko pakte een van de zes hardgekookte eieren uit de standaard op de bar, tikte het met een krakend geluid tegen zijn voorhoofd en begon de gebarsten eierschaal af te pellen. Het verhaal ging dat een grappenmaker ooit een ei had verwisseld voor een ongekookt exemplaar, met alle morsige gevolgen vandien.

Ton zat aan de bar Trouw te lezen, misschien wel de meest hypocriete krant van Nederland. ‘Wat vind jij daar nou van?’ vroeg hij aan Harko. ‘Van die tanks voor Oekraïne?’

Harko schoof de schilfers van de eierschaal bij elkaar alvorens ze van de bar op de grond te schuiven. ‘Nou, dat vind ik wel link, hoor.’

‘En jij, Roos,’ vroeg Ton. ‘Wat vind jij ervan?’

‘Waarvan, schat?’ vroeg Roos, die het ene na het andere glas onder de bierpomp hield om de biljartclub van voldoende vocht te voorzien. Na een korte vorstperiode waarin ze vanwege de laag afgestelde verwarming dikke, ruimvallende truien droeg, stond ze nu weer in een strak om haar borsten gespannen T-shirt.

‘Dat we tanks gaan leveren aan Oekraïne.’

‘Hartstikke goed,’ zei Roos. Ze had in elke hand een glas en hield ze achterelkaar onder de bierpomp. ‘Hoog tijd.’

‘Straks gooit Poetin De Bom,’ zei Harko. ‘Mag ik het zout?’

Met haar derde hand pakte Roos een glazen zoutvaatje uit de drankkast en zette het op de bar. Het stond in de drankkast omdat het anders gejat werd.

‘We laten ons veel te veel meeslepen door die oorlog,’ zei Harko, terwijl hij het ei met zout besprenkelde. ‘Het is onze zaak helemaal niet.’ Hij nam een hap zonder zijn eeuwige tandenstoker uit zijn mondhoek te halen.

‘Vind ik ook,’ zei Ton en vouwde de voormalige verzetskrant dicht. ‘Ik vind het een gevaarlijke escalatie.’

‘Wat zijn jullie toch een stelletje schijtbroeken!’ zei Roos en sneed met de spatel in één beweging de schuimkoppen van acht bierglazen af. ‘Je moet niet bang zijn voor zo’n hanglul als Poetin.’

‘Hee, waar blijft dat bier nou?’ werd er geroepen vanaf een tafeltje aan het raam waaraan vier mannen zaten te kaarten. Ze speelden geen patience.

‘Ik ben niet bang,’ zei Ton. ‘Maar ik heb geen zin om te sterven voor Oekraïne.’

‘Dood ga je toch,’ zei Roos. ‘Dan kan je het maar beter goed doen.’ Ze zette de bierglazen op een dienblad en liep ermee naar de biljarters achterin de zaak.

‘Typisch vrouwelijk,’ zei Harko en pakte een tweede ei uit de standaard. ‘Ze reageren veel te emotioneel. Kunnen niet rationeel nadenken.’ Hij tikte de eierschaal kapot tegen zijn voorhoofd.

‘Ja, dat is gevaarlijk,’ zei Ton en nam een slok van zijn tripel. ‘We moeten wel nuchter blijven.’

‘Het probleem is dat de politiek helemaal gefeminiseerd is,’ zei Harko. ‘Het vrouwelijk denken heeft de overhand gekregen. Alles gaat op emotie.’

‘Precies! Ik vind het heel erg, hoor, voor die Oekraïners, maar ik vind m’n eigen leven nog net wat belangrijker.’

‘Tuurlijk, man! Wat heb ik te maken met die corrupte karpatenkoppen? Hebben ze ooit wat voor mij gedaan? Nou dan!’ Harko werkte het ei in twee happen weg.

Roos keerde met een dienblad vol lege glazen terug achter de bar en ging meteen aan de espressomachine cappuccino en koffie verkeerd maken voor het groepje studenten aan de grote ronde tafel. De stoom siste hol in de metalen melkbeker. Ton zag dat ze haar strakke 501 droeg die haar billen goed tot hun recht lieten komen.

‘BIERRR!!!’ klonk het vanaf het tafeltje met de kaartspelers. Roos keek even verstoord over haar schouder en ging verder met haar werk.

‘Maar ben je dan helemaal niet bang voor De Bom, Roos?’ vroeg Ton.

‘Doe niet zo hysterisch, Ton! Die bleke blufsmurf heeft al zo vaak met atoombommen gedreigd, dat geloof je toch niet meer?’

‘En als-ie het nou wel doet?’

‘Nou, dan zijn we dood.’ Roos goot de schuimende melk op het bodempje koffie in de hoge glazen.

‘En dat kan jou niks schelen?’ vroeg Harko.

‘Tsja, je hebt ballen of je hebt ze niet, hè.’

‘Wat bedoel je daarmee?’ wilde Harko weten.

‘Ik denk dat je wel weet wat ik bedoel.’

‘Ik heb heus wel ballen, hoor,’ klonk Harko gekwetst.

‘Nou, daar is dan niet veel van te merken.’

Harko zette zijn bier op de bar. ‘Geloof je me niet?’

‘Laat maar zien.’

Harko stond op van zijn kruk en zijn hand ging al naar zijn gulp, maar hij ging toch maar weer zitten. ‘Andere keer,’ zei hij. ‘Ik wil Ton niet jaloers maken.’ Roos en Ton lachten naar elkaar.

‘Zo bescheiden, hè, die Hark,’ zei Ton.

‘Totaal geen macho,’ lachte Roos.

‘Zeg, moet dat bier nog gebrouwen worden of zo?’ Een van de kaartspelers stond voor de bar, een deurvormige gestalte die twee koppen boven Roos uitrees en een schaduw over haar heen wierp.

‘Je moet nog even geduld hebben,’ zei Roos, terwijl ze vier kopjes cappuccino met cacaopoeder bestrooide. ‘Er zijn nog een paar wachtenden voor je.’

‘Geduld? We zitten verdomme al een kwartier te wachten!’

Roos, die de kaartspeler nauwelijks een blik waardig had gekeurd, kwam voor hem staan, een arm leunend op een van de bierpompen; een houding waarin ze niet de indruk maakte grote haast te gaan maken. ‘Moet je horen, pik, ik draai deze zaak in m’n eentje en ik heb toch echt maar twee handen, dus je moet nog even wachten.’ Roos pakte een van de lege glazen van het dienblad en doopte het in de spoelbak. ‘En nou moet ik eerst even wat glazen schoonspoelen.’ Ze haalde het glas langzaam op een neer op de borstels, terwijl ze de kaartspeler glimlachend aankeek. Deze stond op het punt uit zijn vel te springen, zijn gezicht vertrok in een woedende grimas.

‘Ik wil m’n bier!’ schreeuwde hij. ‘Nu!’

‘Hee, doe eens even rustig aan,’ zei Harko.

De kaartspeler bracht zijn gezicht vlak voor dat van Harko. ‘Vroeg ik jou wat, zitzak?’

Harko kromp in elkaar, gereduceerd tot een buik.

‘Nou, komt er nog wat van of moet ik even achter de bar komen?’

Ton en Harko keken elkaar besluiteloos aan, wachtend tot de ander in actie zou komen.

‘Oké, oké,’ zei Roos met een kalmerend gebaar. ‘Je krijgt je bier.’ Ze trok het glas uit de spoelbak en hield het onder de bierpomp. De kaartspeler keek triomfantelijk op haar neer met een mengeling van superioriteit en minachting. Roos reikte hem het glas aan, maar voordat hij het kon pakken smeet ze het bier in zijn smoel. Zijn bek viel open.

‘Die kreeg je voor niets,’ zei Roos. ‘Omdat je zo lang moest wachten. En nou ga je rustig zitten tot je aan de beurt bent.’

‘Godverdomme, kutwijf!’ De kaartspeler leek over de bar te gaan klimmen, maar een van de andere kaartspelers was erbij gekomen en trok de scheldende bruut mee naar hun tafeltje.

‘Sorry,’ zei de tussenbeide gekomen man. ‘Hij is een beetje emotioneel.’

‘Zo doen we dat,’ zei Roos en pakte het dienblad met de bestellingen van de studenten op. De glazen en kopjes rinkelden meer dan gebruikelijk.

‘Wat een mafketel,’ zei Ton hoofdschuddend. ‘Ik moest me echt inhouden.’

‘Als hij haar ook maar met één vinger had aangeraakt, dan had ik hem helemaal in mekaar geslagen.’ En na het uitspreken van die krijgshaftige woorden pakte Harko een derde ei uit de standaard en sloeg het tegen zijn voorhoofd. Het bleek ongekookt.

cc-foto: Marco Verch