Hoe het helemaal misging met de Rotterdam Pride Walk

De agent leek niet veel affiniteit te hebben met mijn verhaal, en vroeg waarom ik zo gefocust was op ‘veiligheid’ in mijn opiniestuk. Naast dat dit het door Rotterdam Pride gekozen thema is, legde ik hem uit dat het feit dat een groep genaamd ‘Gayservatives’ wilde meelopen. Het is een groep die geheel bestaat uit witte cis-homomannen, uitgesproken anti-moslim is en een Nederlandse vlag met betonschaar als logo heeft. Ook is snel te vinden (op dezelfde social media als waar de agent mijn opinie had gevonden) dat deze mannen niet echt terughoudend zijn over het gebruiken van geweld, ze wel eens op de schietbaan te vinden zijn en vinden dat pepperspray gelegaliseerd moet worden. Ik vertelde de agent dat ik Rotterdam Pride hierover had ingelicht (ik had zo’n 2 weken geleden met hen gesproken nadat ik Rotterdam Pride gemaild had met de vraag wat hun beleid was tov deze groep. Ze zeiden dat ze met het bestuur gingen overleggen. Ik heb daarna niets meer gehoord.) en dat zij de verantwoordelijkheid hebben voor de veiligheid van de community tijdens de walk.

Het telefoontje baarde me zorgen, want ik kreeg het gevoel dat deze agent mij totaal niet begreep en ik voelde mijn angst over de rest van de dag opkomen.

Eenmaal aangekomen bij het beginpunt van de Pride Walk is de stemming vrolijk: we zijn met elkaar, er is glitter, het is zonnig, en we gaan iets zinvols doen. Ik kom Rotterdamse bekenden tegen, zoals de roze ouderen, en mijn angst ebt een beetje weg. We besluiten onder de regenboogpoort te gaan staan, zodat we voorop kunnen in de walk en we goed zichtbaar zijn.

Mijn gevoel van veiligheid keldert als ik door Rotterdam Prides bestuursvoorzitter Anita Nanhoe (die mij nooit persoonlijk heeft benaderd met vragen over mijn ervaringen en plannen) ongeveer 4 keer bij naam word genoemd in haar openingspraatje. Klaarblijkelijk snapt ze een paar dingen niet: 1. Ik ben geen officieel woordvoerder van We Reclaim Our Pride, 2. Het gaat niet om mij, 3. Ik ben niet representatief voor onze groep, 4. Ik vind het niet prettig en oneerbiedig voor mijn community dat mijn naam kennelijk belangrijker is dan onze boodschap, of dan onze intersectionele groep. Ik voel me heel ongemakkelijk en ik kan wel door de grond zakken. Er wordt mij op dat moment door Anita gevraagd ‘respect’ te hebben voor anderen. Ik ben in de war: waarom worden we behandeld als gewelddadige relschoppers? Ben ik ooit respectloos geweest? Help. wat gebeurt hier? Ik word weer een beetje bang en wil eigenlijk meteen vertrekken.

Dit wordt alleen maar erger als Anita direct erna de Gayservatives uitgebreid welkom heet. Ze zegt dat ze over deze groep heeft ontdekt dat ze ondanks het enge logo toch echt een boodschap hebben en dat die met veiligheid te maken heeft. Wat goed!

Nu word ik nog banger. Dus ik ben nu niet alleen verantwoordelijk gemaakt voor het gedrag van de hele community van Reclaim Our Pride, we worden ook nog eens gezien als het gevaar? Wat gaat hier mis? Onze groep, met banners met ‘our pride is not your profit’, en ‘geen pride in homonationalisme en etnisch profileren’, banners vastgehouden door voornamelijk jongeren van allerlei achtergronden en genderidentiteiten – deze groep moet in toom worden gehouden? Terwijl de witte mannen in nazi-boots met hun Hollandse vlag en allerlei nationalistische referenties, die oproepen tegen geweld en voor het legaliseren van pepperspray, die islamofobische uitspraken doen, een warm welkom wordt geheten?

Ondertussen gebeurt er achter me iets waardoor de aandacht op mij verslapt. Ik kijk om en zie hoe een bondgenoot wordt belaagd en uiteindelijk wordt vastgehouden in een wurggreep. De politie grijpt in en het wordt gesust. Andere mensen ontfermen zich over mijn belaagde bondgenoot. Ik stap even uit de stoet voor overzicht. Ik zie de roze ouderen, en ik loop naar hen toe en maak een praatje. Een van hen zegt dat ze het wel een beetje stressvol vinden met al die opstootjes, en dat begrijp ik. Ook was hen door de organisatie (geen idee waar die zijn) beloofd dat ze voorop mochten. Ik ken de roze ouderen goed, ik heb veel met ze samengewerkt en tijdens de Pride Walks die ik hiervoor deed liepen we altijd samen. Ik roep wat mensen erbij en we zorgen ervoor dat ruim baan gemaakt wordt voor de roze ouderen. Nu lopen zij voor ons.

Direct vormt de politie een muur achter de ouderen. Dit vind ik stom, want we zijn met z’n allen. Ik wil naar ze toe lopen om het uit te leggen. Eerst probeer ik een agent: ik zeg dat de roze ouderen voorop zouden gaan en ik vraag of hij kan helpen. Hij zegt niets te kunnen doen. De ultra rechtse mannen met de enge vlag gaan nog steeds voorop en het lijkt erop alsof ze deze positie gegund wordt. Ze worden tegen ons in bescherming genomen.

Terwijl ik nog een poging doe om met de roze ouderen te praten, en naar voren probeer te lopen, word ik hardhandig weggerukt door een agent. Ik zeg: ‘kan ik even met mijn vrienden praten misschien?’ en ik loop weer naar voren. Weer word ik lomp vastgepakt en hard weggeduwd. Ik herken de politieagentes van verschillende conferenties en werkgerelateerde afspraken: ze zijn van Roze in Blauw. Om mij te beschermen dus. In plaats daarvan lijken ze te denken dat ik de roze ouderen iets wil aandoen. Een agente roept naar me: ‘wegblijven of je wordt gearresteerd!’

Het lijkt erop dat de roze ouderen worden ingezet als schild tussen ons en de Gayservatives. Er is zoveel fout aan deze zin dat ik niet weet waar ik moet beginnen.

Op dit moment knapt er iets. Ik begrijp zelf niet meer wat ik daar doe. Ik word immens boos en verdrietig en ik besluit eruit te stappen. Samen met mijn zus verlaat ik de Pride Walk. Als ik omkijk, zie ik dat onze groep kids is omsingeld door politie en beveiliging. Ik ben helemaal uit het veld geslagen. Dit is de Pride Walk, de demonstratie die ik 2 jaar geleden in het leven heb geroepen omdat ik vond dat het een essentieel onderdeel was van een pride. 2 jaar geleden was het zo vreselijk gaaf. Er waren toen 3 beveiligers. Ik heb geen woorden meer en loop er van weg.

Later hoor ik dat het isoleren is doorgezet. Dat er veel agressieve agenten waren. Dat er meisjes van nog geen 20 door de politie van de stoep geveegd zijn. Dat een agent moest worden tegengehouden door collega’s omdat hij een waas voor zijn ogen kreeg. Dat er voortdurend met arrestatie is gedreigd. Kortom: dat deze groep queerkids is behandeld als gewelddadige gekken, terwijl de gewelddadige gekken ondertussen voorop liepen. Het waren er maar een paar, maar hun boodschap kreeg ruim baan. Van Rotterdam Pride, van Roze in Blauw en van de andere beveiligers. De wereld in het klein.

Waar ik nog het allermeest om van slag was, was dat ik geïsoleerd werd van mijn eigen community, mijn eigen vrienden. Ik mocht niet praten met de roze ouderen, ik zou zelfs gearresteerd worden als ik dat zou proberen.

Het gaat me niet om de Gayservatives. Ik denk dat ze in hun aantal en denkvermogen op zichzelf vrij onschuldig zijn en ik wil geen energie aan ze verspillen. Het gaat me om de mensen waarmee ik ooit samenwerkte aan de Rotterdam Pride, en het feit dat ze niet naar me luisterden, me niet echt hebben gezien. Het gaat me ook om het feit dat de groep actievoerders van We Reclaim Our Pride, veelal jongeren van rond de 20 uit het hele land, zeer gender en cultureel divers, met het ideaal een Pride Walk te organiseren die politiek is en die bewustzijn creëert over de ongelijkheid die er nog is, en over de historie van prides en de lgbt+gemeenschap, wordt behandeld als een groep gewelddadige criminelen en bedreigd, geïntimideerd en fysiek lastig gevallen wordt door politie, nota bene Roze in Blauw. Geloof me, het zijn de liefste en kwetsbaarste kids ooit. Het gaat me erom dat deze groep kids niet door Rotterdam Pride is beschermd, door een gewelddadig groepje als Gayservatives te weren, of op z’n minst hen te isoleren van de rest, maar juist is geframed als de relschoppers die verteld moet worden respect te hebben voor anderen.

Zoals ik al eerder schreef in mijn open brief aan Rotterdam Pride: het enige wat ik wil is openbaar excuses en aftreden. Ik ben niet geïnteresseerd in een toekomst waarin ik met deze mensen moet samenwerken. Ik ben ook niet geïnteresseerd in debat of confrontatie anderszins.