Roof onder het mom van zorg
In november dit jaar ga ik weer op de Partij van de Arbeid stemmen. Ik kan niet wachten. Ik kan niet meer wachten tot er verandering komt. Ik wil mijn leven en dat van mijn kleinkinderen toevertrouwen aan politici en bestuurders die eerlijk zijn, die eerlijk willen delen, die voor ons “allen" eerlijk willen zorgen en voor ons “allen” en al onze fundamentele belangen eerlijk willen opkomen. En die niet een samenleving naar louter eigen behoeftes willen creëren, gebaseerd op lust naar winst, macht en status, en prestige.
Tot vandaag kende ik hem niet. Vandaag ken ik hem ook niet echt, maar las ik zijn woorden, die me diep aan het denken hebben gezet. Albertjan Tollenaar is hoogleraar lokaal bestuur en recht aan de Rijksuniversiteit Groningen. FTM schrijft: “Hij noemt de aanpak van drugscriminaliteit in de zorg ‘een ongereguleerd zooitje’, en vindt dat de zorgsector en overheidsinstanties onderschatten dat zorgbedrijven aantrekkelijk zijn voor criminelen. ‘Je kunt in de zorg makkelijk geld witwassen. Je kunt slechte zorg verlenen en toch veel geld opstrijken. Cliënten zijn afhankelijk en trekken niet snel aan de bel. Het is een kwetsbare sector.’”
Wat valt u op als u deze woorden van meneer Tollenaar leest? Wat raakt u? Ziet u ook in zijn woorden en in dit hele artikel allerlei verbanden die niet kloppen? Zorg-drugscriminaliteit-geld-clienten-afhankelijkheid-kwetsbaarheid-slechte zorg verlenen-veel geld opstrijken-zooitje-ongereguleerd zooitje.
Ik huiver. Ik leef vooral mee met die kwetsbare kinderen en hun ouders/ verzorgers, die aan de criminelen zijn toevertrouwd. Ruim 17 jaar lang heb ik voor hen gezorgd, binnen justitie en jeugdzorg dan. Full time. Vanuit oprechte liefde en betrokkenheid, beloond met een salaris dat mijn levenskosten amper tot niet dekte. Voor mij, toen en nooit, een punt van aandacht waard. Altijd behoorde ik tot de “middengroep”. Bij hen die hard werken en moeilijk rondkomen. Bij hen die hopen dat de wasmachine nooit kapotgaat. Want voor een nieuwe is er geen (spaar)pot.
Zorgpersoneel gaat ook niet voor de (spaar)pot. Zij zijn er voor de medemens. Onvoorwaardelijk staan ze elke ochtend op om de mensheid te dienen. Om ons te redden van al onze ellendes. Geestelijke of lichamelijke.
Afgelopen maandag heeft een arts op de spoedeisende hulp mijn wond, opgelopen bij een ongeluk, gehecht. Om 2 uur ’s ochtends. Ik werd daar opgenomen door een prachtige verpleegkundige die eerst de huisartsenpost belde, met de vraag of zij mij niet konden helpen: “Want daar bent u goedkoper uit.”
“Geld-ziekte-ongeluk-zorg-medemens”, weer een reeks aan woorden en begrippen die in mijn waardensysteem niet met elkaar te rijmen zijn. En toch leven wij in zo'n systeem. Het systeem dat deze woorden en begrippen met elkaar in verband brengt, en nog erger, elkaar stimuleert en faciliteert.
In ons huidige zorgsysteem staat de mens, die ene hulpbehoevende, niet centraal. Nee. Het zorgsysteem dat wij hebben opgebouwd dient ons niet, maar zorgt voor de slimsten en de sluwsten tussen ons. Van de versnippering in de zorg profiteren de meest handigsten. Wie van ons heeft nog het overzicht van wie wat doet? En ten koste van wie en wat?
De criminelen gaan ondertussen helemaal los. Valt dat hen te verwijten? Of het systeem? “De gelegenheid maakt de dief.”
Laatst werd er door mijn apotheek bij mijn zorgverzekeraar een medicijn gedeclareerd dat ik nooit heb opgehaald. Dat medicijn werd wel van mijn eigen risico afgeschreven. Met andere woorden: ik moest het zelf betalen.
“Maar mevrouw, wij hebben er wel werk aan gehad.”
“Maar. Jullie declareren het als een gebruikt medicijn. Dat ik nooit heb opgehaald. Omdat ik mijn eigen risico mijd.”
Anno augustus 2023 ben ik 52 jaar oud. Ik heb inmiddels een tweeling kleindochters. Ik hoop dat hun leven hen niet te zwaar valt. Ik hoop dat ze lichamelijk en geestelijk gezond blijven. En mocht het leven wat ongelukjes hen overkomen, dan hoop ik op een eerlijk (zorg)systeem, dat hen, en mij, een oude oma, eerlijk gaat beschermen en voor hen en mij opkomt. Zonder dat het geld en of de winst voorop staat.
In november dit jaar ga ik weer op de Partij van de Arbeid stemmen. Omdat zij deze winstgevende roof over mijn kwetsbare rug en mijn zorgbehoevende medemens kunnen keren. Bij deze. In alle oprechtheid.