Ren je gelukkig 

Begin maart begon ik met ‘hardlopen’. Na jaren van niet sporten. Ik wist dat ik moest bewegen maar de zin erin, de motivatie, die was er echt niet die eerste maanden… daarvoor nooit geweest ook. Ik ben sowieso van nature geen sporter, maar hardlopen was al helemaal nooit mijn sport. Verre van. Ik vond het suf en saai en lastig. En ik kon het echt niet. De eerste keer kwam ik tot het einde van de straat.

Drie keer per week ging ik. Ik kreeg een opvallend blauw oud shirtje van de New York marathon ter motivatie van iemand. Dat durfde ik niet aan te trekken, als kruk eerste klas. Eenmaal de deur uit, telkens weer, had ik het gevoel een groot elastiek achter aan mijn rug te hebben, ter hoogte van mijn hart, die me weer terug naar huis wilde trekken. Lekker symbiotisch knus op de bank met een kop thee. Maar ik liep soms tot boosheid en tranen aan toe verder. En elke stap, elke stap weer, wilde ik stoppen. Terug naar m’n kop thee. En elke keer weer ging ik in ieder geval maar weer braaf drie keer de deur uit. In ieder geval maar gewoon eruit, los van hoe ik het eraf bracht. “Vind je het al leuk?” zei mijn omgeving. Het antwoord was stelselmatig ‘nee’.

Blijkbaar loont het als je dan toch gewoon blijft gaan en wordt het opeens ergens onderweg beter en leuker. Ik merkte het ook aan mijn lijf. Ging een paar kilo afvallen, mijn post-overgang iets te zachte lijf werd wat strakker. Mijn dochter zag het ook en zei vanmorgen: “Mam, je kan aan je lijf zien dat je sport!”

Net liep ik opeens bijna 6 kilometer aaneengesloten. 45 minuten aaneengesloten hardlopen. Vijf-en-fucking-veertig…

En nu, door het dolle, zit ik op die befaamde runners high. Ik. Die nog niet eens tot het einde van de straat kon rennen, Fiona. Fie. Die zit gewoon op een runners high. En ik droom niet eens. Het is gewoon echt waar.

Ik zou wel van de daken willen schreeuwen: als ik het kan, kan jij het ook. En het werkt na wat maanden van doorbijten écht. Het zorgt voor afgifte van endorfine, je krijgt een betere conditie, je geest wordt sterker en je gaat je langzaamaan gelukkiger voelen. Dat ik dat nog eens zou zeggen. Dat mag in de krant. Of op Joop, een waardig alternatief.