Randdebielenregels in randdebielenland

In de zomer van 2007 liep ik voor de eerste maal bij mijn (ex) uitgever binnen om het manuscript van mijn debuutbundel in te leveren. Ik zat in een kantoor en keek uit op de Herengracht terwijl mijn uitgever druk doende was een partijtje boeken voor me uit te zoeken. Ik staarde vol adoratie naar de bekende schrijvers in de muurvullende boekenkast. Binnenkort zou ik daar tussenstaan!

De inmiddels hoog opgelopen stapel werd gul naar me toegeschoven. Ik keek angstig van mijn handtas naar de stapel. Mijn uitgever boog zich naar de grond en trok een plastic tasje onder zijn bureau vandaan. ‘Je hebt geluk’, sprak hij, ‘Jeroen Brouwers was hier zojuist. Hij bracht zijn nieuwe manuscript.’ Even was het stil op het zolderkamertje. ‘In dit tasje dus.’ En met een brede grijns overhandigde hij mij de plastic tas.

Het tasje van Jeroen


Trots als een apin met zeven kutten zweefde ik over de gracht, de bundels in de plastic tas. De tas die diezelfde ochtend door Jeroen Brouwers kilometers verderop, in zijn Limburgse boshuis uit een kast was getrokken om het manuscript van zijn nieuwe roman in te vervoeren. Ik zag voor me hoe hij in de trein had gezeten. Op weg naar zijn uitgever. Onze uitgever. Even wist ik me geen raad met mezelf. Het was gewoon teveel. Al mijn dromen en fantasieën kwamen in die paar duizelingwekkende minuten bijeen in een stad, een uitgevershuis en een tasje.

Randdebielenregels


Aan die dingen moest ik vanmiddag denken toen ik in de krant las dat Jeroen Brouwers van het Antwerpse hof, zijn huis in de bossen van Zutendaal moest afbreken. Dat huis werd namelijk ooit zonder vergunning gebouwd. Niet door meneer Brouwers zelf, maar door de vorige eigenaren. Desalniettemin moest de schrijver, volgens het bericht, de plek waar hij zoveel boeken schreef, verlaten. Tijdens het lezen joeg het bloed woedend door mijn aderen. Ik richtte me tot de kat en schold tegen het arme dier dat vanwege een stelletje randdebielenregels, bewaakt door een stelletje suflulambtenaren in randdebielenland, een oude zieke man, een man van de kunsten godbetert, zijn huis moest verlaten. En dat dit een bloederige schande was! De kat stoof angstig de tuin in en piste van de weeromstuit mijn gazon onder.

Zora de zorgrobot


Er was meer narigheid afgelopen week. In een documentaire op NPO2 zag ik Zora voorbij schuifelen. Zora bleek een zorgrobot te zijn die voorgeprogrammeerde kletspraatjes houdt en Bingo speelt met eenzame bejaarden. Als een soort van super Tamagotchi. Maar dan voor bejaarden. ‘Daar ben je dan oud voor geworden, goddomme’, foeterde ik tegen het beeldscherm, ‘om op je negenennegentigste in je eenkamerappartementje met Zora de zorgrobot onnozele kutgesprekken te voeren!’ Helaas was dit niet alles.

Afghaanse tolk


Er was eens een Afghaanse tolk. Nee, dit is geen sprookje, en nee, dit komt niet goed. De tolk tolkte in het Nederlandse leger en wordt sindsdien door de Taliban gezocht. De Taliban vermoordde al eerder zijn broer omdat ze dachten dat hij het was. De tolk vluchtte naar Noorwegen, die hem geen asiel verleende omdat hij in het Nederlandse leger had gediend. Moest –ie daar maar heen gaan. Dat deed hij. Gisteren besloot Fred Teeven dat de tolk het land uit moet. Je mag namelijk niet in twee landen tegelijk asiel aanvragen. Kwestie van regeltjes. En die zijn er niet voor niks, mensen. Zonder regeltjes wordt het een janboel in dit land.

Ja hallo, HALLO! Iedere idioot snapt toch dat die tolk in Nederland moet blijven! Wat is dit voor een belachelijk gedoe! Welke randmongool kan volhouden dat deze man terug naar zijn land moet, hetgeen hij hoogstwaarschijnlijk niet gaat overleven! Terwijl hij hier, in ons land, in het leger heeft gediend! Gaan wij zo met ‘onze jongens’ om?

Foutje

Wat mij betreft heeft Fred Teeven in deze zaak onomstotelijk bewezen dat hij geen mens is maar een wanproduct van artificiële experimenten. Een foutje. Fred Teeven blijkt niets anders dan een verzameling schroeven, moertjes en fout geprogrammeerde printplaatjes. Okay, dat weten we nu. En het is niet te laat. Er is nog tijd om het één en ander recht te zetten. Ik stel voor dat wij Fred Teeven onmiddellijk uit elkaar halen en als de wiedeweerga een zorgrobot van hem maken, hem inzetten in bejaardentehuis ‘Eind in zicht’ waar hij de hele dag mag bingo’en met incontinente bejaarden.

Klojoos forefferpetities


In de tussentijd gaan wij het hier een beetje goedmaken. Door een petitie te tekenen. Daar zijn wij Nederlanders namelijk hartstikke goed in. Zwarte-Pietpetities, red-de-zwetsmuispetities, kroegkattenpetities, klojoos-foreffer-petities, you name them. Dus, bij deze. Kom op mensen, laat Teeven en consorten zien waar dit kleine kutlandje goed in is, en teken die petitie !

Of er voor Jeroen Brouwers al een petitie is weet ik niet. Ik hoop van wel. En anders moeten wij allemaal naar Limburg, om een nieuw huis voor hem te bouwen. Ik heb gezegd.