Racistisch politicus of gewoon patiënt?

Onlangs werd Mona Keijzer, minister van Huisvesting en Ruimtelijke Ordening, niet vervolgd door het Openbaar Ministerie voor groepsbelediging nadat ze een kwetsende, onware en onterechte uitspraak ventileerde: "Jodenhaat is bijna onderdeel van de islamitische cultuur." Mona Keijzer heeft nu wel een strafblad, met een aantekening in het justitieel dossier voor de komende twintig jaar. Maar dat, kan haar waarschijnlijk niets schelen.

De politieke arena lijkt namelijk al een lange tijd op een soapserie waarin bepaalde politici vooral komen genieten van de spotlights en anderen graag de maat nemen terwijl ze zelf vrolijk met een strafblad rondlopen. Het feit dat je in Nederland meestal verkiesbaar blijft ondanks een strafblad (in het geval van Geert Wilders zelfs met een veroordeling), is echter onverteerbaar. Helemaal omdat hun daden voorbedacht en intentioneel lijken en omdat er nooit excuses worden gemaakt aan de gedupeerde groep.

Cluster B
Wat nog veel zorgwekkender is, is dat men nog steeds niet begrijpt dat bepaalde politici echt ongeschikt zijn om te regeren als je in acht neemt dat ze duidelijke symptomen vertonen van DSM Cluster B antisociale persoonlijkheidsproblematiek. Deze cluster omvat psychiatrische patiënten die een variant van narcisme vertonen, al dan niet met een wens om de wet niet te respecteren. Ze hebben allen geen besef van persoonlijke grenzen of oprecht fatsoen, geen reflectief vermogen, spelen de onschuld, hebben selfobjects nodig waarop kan worden afgegeven en hun integriteit is ver te zoeken. Ze zijn manipulatief, liegen veel, zijn altijd uit op eigen belang en hebben een onverzadigbare behoefte aan aandacht. Op het eerste oog lijken ze volwassenen maar hun psyche is blijven steken in de kleutertijd, waar ze ooit voor fantasieland hebben gekozen boven feiten en waarheid. Politici die zich schuldig maken aan racisme vertonen onmiskenbaar precies dezelfde kernsymptomen als andere narcisten die zich ongestoord in verschillende contexten bewegen, vermomd in verschillende rollen.

Op z’n minst kun je speculeren of ze daadwerkelijk psychisch niet in orde zijn aangezien de Tweede Kamer geen deurbeleid heeft of onderzoek doet naar destructieve en onzichtbare intrapsychische structuren en dit soort mensen, zonder een soort van Psychische VOG: Verklaring Omtrend Gezond Gedrag, vrij toegang geeft en laat deelnemen aan het landelijk debat

Racisme is een vorm van narcisme
Het is al vaak wetenschappelijk bewezen dat de aanwezigheid en invloed van dit soort politici destructieve gevolgen heeft op de cohesie in onze maatschappij. Het leidt namelijk altijd tot vooroordelen, haat, (algoritmische) uitsluiting en zelfs moord. Dat het verband zien tussen racistische retoriek en lange termijn gevolgen wordt tegengewerkt door juist diezelfde politici en aanhang is ironisch genoeg op zichzelf een symptoom van datzelfde narcisme: gewetenloos de onschuld spelen en geen verantwoordelijkheid nemen voor je daden. Zoals Wilders minister-president Schoof wist te dwingen tot publiekelijk toegeven aan de leugen dat er geen racisten zouden zijn in de Tweede Kamer. Of dat echt alles mag worden gezegd vanwege de ‘vrijheid van meningsuiting’.

Het gaat er niet om dat meningen bestaan, het gaat er om dat een mening niets anders is dan een hypothese die niet wetenschappelijk wordt getest op waarheid, maar wel als waarheid wordt toegediend en voor een lange tijd in het bange, emotionele brein kan worden opgeslagen van de volgers in kwestie. Die vervolgens destructief meeloopgedrag gaan vertonen op het moment dat het racistische hondenfluitje wordt gebruikt.

Heinz Kohut, een Oostenrijks-Amerikaanse psychoanalyticus, stelde in 1980 al vast dat narcistische intrapsychische structuren de vooruitlopers zijn van een racistische maatschappij. In zijn studies categoriseerde Kohut racistische individuen in drie groepen: de narcistische racist, de stress-afhankelijke racist, en de informatiearme racist.

De narcistische racist, die zich bovenin de voedselketen bevindt en vaak terug te zien is als leider van een cult, lijkt in gedragspatronen op Wilders, maar ook op Mona Keijzer, Thierry Baudet, Wybren van Haga, Pim Fortuyn, Ayaan Hirsi Ali, Rita Verdonk  en Annabel Nanninga. Het racisme dat ze vertonen is in dit geval een direct gevolg van hun narcistische persoonlijkheidsproblematiek. Net als cultleiders zien ze zichzelf als superieur en creëren ze een dualistisch wereldbeeld waarin de ander, in dit geval een minderheid, inferieur is en emotioneel en sociaal vernietigd moet worden. Idealiter in een vogelvrije omgeving en niet beschermd door de wet.

Door het passief kiesrecht, hun privilege, vermeende handelingsbekwaamheid en manipulerende retoriek hebben deze ‘psychisch zieke’ politici zich weten op te werken tot een podium. De eerste lijn volgers die ze hebben weten te overtuigen of gehersenspoeld zijn de stress-afhankelijke racisten die worden overtuigd dat hun bestaanszekerheid onder druk staat of omdat er aan racisme valt te verdienen. De leus: 'You will not replace us' van witte suprematists en bepaalde media, zoals de Telegraaf en Ongehoord Nederland die dik verdienen aan racistisch retoriek, zijn daar prachtige voorbeelden van.

De informatiearme racisten, die vaak niet zo heel intelligent zijn, worden door dit soort bewegingen, leuzen en media ‘geïnformeerd’ met kant-en-klare frames die de eigen privileges niet tekort doen. Ze krijgen ook gratis een dagelijkse dosis van eigenwaarde mee omdat ze toevallig tot de kwantitatieve meerderheid behoren die nu eenmaal beter is. Hoe simpel.

Politici die als ideaal ‘aandacht’ koesteren zoeken niet geheel toevallig volgers in de reeds bestaande meerderheid, die in dit geval bewezen gevoelig is voor bepaalde sociaal-maatschappelijke paradigma’s waar ze dan handig op inspelen. Mona Keijzer heeft dit goed begrepen toen ze tijdens de corona epidemie een omstreden uitspraak deed over de coronapas. Een heel grote groep ontevreden wappies is namelijk gelijk aan een grote potentiële fanclub. Ze werd hiervoor weliswaar ontslagen als toenmalige staatsecretaris van EZK, maar hun loyaliteit heeft ze wel even binnengehaald.

Cult of Democratie?
Het lijkt in eerste instantie op een win-win situatie voor de politicus en de meerderheidsgroep in kwestie, maar onbewust wordt hierdoor iedereen in de maatschappij gedwongen om in een overlevingsstand te staan. Of je doet mee aan de heksenvervolgingen omdat de narcist je heeft overtuigd dat ‘heksen bestaan’, die uit zijn op jouw (noem eens een) mensenrecht, of je wordt zelf gezien (tegenwoordig ook algoritmisch) als heks. De volksvertegenwoordiger vertegenwoordigt op zo'n moment geen volk meer maar creëert een groep slaven, die alles doen wat de leider hen beveelt. En dat is in eerste instantie op hem stemmen.

Door conditionering en wellicht groepsdruk word je als volger gedwongen het criminele gedrag van je leider te ontkennen en je eigen wandaden te legitimeren. Je gaat langzaamaan de ‘inferieure’ minderheid steeds meer wantrouwen, stalkt je collega’s met vooroordelen en microgeweld en vermoordt koelbloedig je buurman. Ik weiger namelijk geen verband te zien tussen het gecultiveerde racisme naar moslims in Nederland en de moord op Hamza El Baghdadi door Gerben van V. die duidelijk racistisch bleek te zijn en niets met een of andere onschuldige fobie voor moslims te maken heeft.

Vergeet ook niet de jonge slachtoffers die door Anders Breivik werden vermoord vanwege zijn extreemrechtse ideeën en liefde voor Wilders. Of de racistische massamoorden die structureel worden gepleegd op minderheidsgroepen.

Kamervragen
We zouden daarom Kamervragen moeten stellen en pleiten voor een PVOG: Psychische Verklaring Omtrend Gezond Gedrag waardoor alle politici een assessment zouden moeten halen eer zij plaats nemen in de Tweede Kamer of andere invloedrijke functies kunnen gaan bekleden. Ruim voordat we weer allemaal verstrikt raken in hun toxiciteit en moeten vechten voor of tegen hun ideeën.

En als een politicus in kwestie zijn of haar PVOG niet haalt maar vanwege het passief kiesrecht nog wel mag plaatsnemen, dan pleit ik voor een publiekelijke berichtgeving over hun diagnose. Wat mij betreft nodig je een paar psychiaters uit die in de Tweede kamer dit soort patiënten dagelijks monitoren en ons naderhand elke keer kunnen informeren over het gedrag en de symptomen van die zogenaamde ‘volksvertegenwoordigers’. Weten ze meteen hoe het voelt om dagelijks gewantrouwd en gestalkt te worden.

Het op een juiste én transparante manier informeren van burgers vormt immers het hart van de democratie.

Illustratie: Abdelilah Amraoui