PvdA moet goede voorbeeld geven met diversiteit en inclusiviteit

Ontzettend verheugd was ik om de visie op diversiteit te lezen van de afdeling Amsterdam van de Partij van de Arbeid. De partij waarvoor ik en maar liefst zeven andere kandidaten de volgende voorzitter willen worden. Ook ben ik trots op de bijdrage van de werkgroep “inclusieve stad”. Ik voel mij gesterkt door deze visie en wil graag daar nog een persoonlijke noot bij plaatsen.

De afgelopen jaren is de tweedeling in ons land vergroot en de ongelijkheid is alleen maar toegenomen. Toch ben ik van mening dat er gemeenschappelijkheid bestaat tussen mensen. Wij willen allemaal gelukkig zijn en vinden solidariteit, rechtvaardigheid en gelijkheid belangrijk. Toch lukt het ons niet onze verschillen te overbruggen. Tijdens mijn vakantie was ik diep verzonken in het boek van Obama. Hij schreef over de eerste zwarte burgemeester Harold Washington, een mijlpaal in de Amerikaanse geschiedenis. Toch bleef de winst beperkt voor de zwarte gemeenschap en zijn conclusie was:

Terug naar Nederland. Een goed begin, begint bij jezelf en dus bij ons eigen Rode familie. Een brede, inclusieve volkspartij bestaat voor allen die strijden tegen racisme, discriminatie en uitsluiting. Dat verplicht ons om zelf het goede voorbeeld geven. Het begint intern: jonge en nieuwe leden lopen nog te vaak tegen een niet-inclusieve cultuur aan, ook leden die tot een minderheidsgroep behoren binnen de PvdA. De vereniging moet niet alleen interessant zijn voor hoogopgeleide jongeren in studentensteden, maar ook voor praktisch opgeleide jongeren. En naast jongeren uit de Randstad, moeten wij oog hebben voor onze leden uit de regio.

Wanneer wel gebruik wordt gemaakt van de denkkracht en ideeën van al die leden, dan kan dat vanwege een inclusieve cultuur waar leden zich welkom voelen om mee te doen. Dit moet dan écht onderdeel worden van de partij. Want zeggen dat de deur openstaat voor anderen, betekent niet direct dat dit ook zo door hen wordt ervaren. Als voorzitter wil ik hier werk van maken.

Diversiteit in de top We hebben het vaak over diversiteit, maar ik merk dat we het vaak niet omzetten in doen. Want doen is niet alleen mensen hoog plaatsen op kandidatenlijsten. Dat is wat mij betreft een gepasseerd station. Dat doen wij al. Wat mij betreft hebben we het te weinig over de topposities binnen onze vereniging die nieuw en divers talent met gemak kunnen invullen. Lijsttrekkers, bestuurders, burgemeesters, staatssecretarissen en ministers. Waar blijft die inclusieve blik op de topposities van de toekomst? Nu al moeten wij talenten scouten, trainen en coachen als het gaat om deze functies. Maar wij moeten dat talent wel zien en herkennen. Ik wil mensen binnen onze vereniging uitdagen om zich niet alleen te beperken tot de inner circle , maar met een open vizier hun blik te verruimen.

Inhoud doet ertoe Daarnaast moeten wij ons beseffen dat door symboolpolitiek mensen zich niet inclusiever gaan voelen. Mensen voelen zich in de steek gelaten en zelfs het verkiezingsprogramma heeft dat niet kunnen veranderen. Ik zal dit toelichten.

Prachtig om op de eerste pagina van het verkiezingsprogramma het te hebben over Keti Koti en het slavernijmuseum. Maar laten wij het ook hebben over het AOW-gat voor Surinamers. Ruim 30.000 duizend Nederlanders van Surinaamse afkomst, waaronder mijn ouders, hebben recht op een volledige ouderdomsuitkering AOW. Dat adviseerde een commissie onder voorzitterschap van onze Joyce Sylvester het Kabinet recent nog. Er is geen enkele PvdA-er die het daar niet mee eens is. Toch staat dit ergens op de laatste pagina van het verkiezingsprogramma. Met als tekst: “We gaan zoeken naar een oplossing voor het AOW gat.” Als diversiteit er toe doet, dan moet de inhoud er ook toe doen. Er had moeten staan: “Wij schaffen het AOW-gat van Surinaamse Nederlanders af.

Hier ligt dus de uitdaging. Aandacht voor culturele diversiteit is belangrijk, maar zolang minderheidsgroepen niet meetellen op inhoud, worden wij niet inclusief gevonden.

Tot slot Ik ben een kandidaat die duidelijk en transparant is. Ik neem geen blad voor de mond. Net zoals de Amsterdamse Jan Schaefer dat ook deed. “In geouwehoer kun je niet wonen”. Dat stuit op weerstand, maar door de helderheid ook op veel medestanders. Mensen willen weten wat jou drijft. Ze willen weten waar ze met jou aan toe zijn. Daarom tot slot:

Bij terugkomst van mijn vakanties worden mijn koffers bijna altijd door de douane gecontroleerd. Menig beschadigde koffer hebben we zonder compensatie moeten vervangen. Het gevoel dat er continu iemand met z’n neus in je privézaken kan zitten, is voor mij en mijn familie realiteit. Ik begrijp waar het over gaat, omdat ik het zelf meemaak. Racisme en discriminatie komt dwars door de samenleving voor. Ook dat maak ik mee. Laten wij elkaar aanspreken op gedrag en niet op basis van hoe wij er uitzien. Wij moeten de bruggenbouwers zijn en de verharding tegengaan. Wij zijn de voorbeelden voor de nieuwe generaties en dat moeten wij ons goed beseffen.  Als wij steken laten vallen en geen oog hebben voor onrecht omdat het ons niet uitkomt, dan geeft dit een vrijbrief aan de ander om er mee aan de haal te gaan. De stad Amsterdam waar je met hoofddoek veilig rondloopt, als jood met een keppel en een vrouw (of man!) in een kort rokje. Iedereen mag er zijn en iedereen die zich hier niet aan wenst te houden en geweld gebruikt, moet keihard bestraft worden zodat een volgende keer niet meer bestaat.

Nu staan wij voor een belangrijke keuze. Nog steeds zijn topposities niet divers genoeg op tv, in het bedrijfsleven en ook in de politiek. Ik mag mij zelf de eerste gekleurde vrouw noemen die het lef heeft gehad om de stap naar voren te maken voor het voorzitterschap van de PvdA. Van dromen naar doen. Met mijn kandidatuur wil ik laten zien dat met gedrevenheid, kennis van zaken en een goede CV alles mogelijk is. Ook het voorzitterschap van de PvdA. Immers wat die 7 kunnen, kan ik ook. Alleen vermoed ik dat ik één van de weinigen ben, die briefjes van de douane ontvangt in haar koffer.