Professionals kiezen te snel voor moeders

De politie heeft een zeven maanden oude baby in Lelystad mee terug genomen naar het bureau, nadat de ouders, die in conflict waren met elkaar, aangaven niet meer voor hun kind te willen zorgen. VeiligThuis werd erbij gehaald. De baby kreeg een gezin toegewezen. Vervolgens reageerden mensen massaal op dit bericht via sociale media. De reacties onderstrepen echter hoezeer we nog altijd teveel naar het perspectief van de ouders kijken, in plaats van het kind.

Dat er ongelooflijk veel stupiditeit onder de mensheid voorkomt, is een gegeven. Maar soms kom ik er gewoon niet bij met mijn hoofd, bijvoorbeeld nu. In Lelystad werd namelijk een baby van zeven maanden mee teruggenomen naar het politiebureau. De agenten waren net daarvoor bij de ouders over de vloer geweest. De ouders maakten ruzie met elkaar (vast uiterst zacht uitgedrukt) en gaven aan dat ze niet meer voor hun bloedeigen kind wilden zorgen.

Althans, als we de berichtgeving van de wijkagent via sociale media moeten geloven. Het bericht werd echter verwijderd, omdat de privacy van de betrokkenen in deze zorgcasus gewaarborgd had moeten blijven. En schijnbaar klopten een paar details niet. Hoe dan ook, VeiligThuis werd erbij gehaald en de baby heeft inmiddels een nieuwe thuis.

Of dit bericht nou wel of niet naar buiten gebracht had moeten worden, is even niet voor dit artikel. Over het algemeen vind ik dat we als samenleving wel degelijk dit soort berichten moeten kunnen volgen, juist omdat we daarmee een appel doen op ieders verantwoordelijkheid en menselijkheid om veel meer voor kinderen op te komen. Want de misstanden gebeuren onder onze neuzen. In onze straten, niet ergens in een ghetto, of in the middle of nowhere.

Babies kunnen in dit land in afvalcontainers belanden
De stupiditeit zit hem in de inhoud van de massale reacties via sociale media. Reacties die niet alleen vanuit het publiek kwamen, oftewel de samenleving, maar notabene vanuit een heleboel ‘vakprofessionals’. Jazeker, vakprofessionals staat hier met opzet tussen haakjes. Want aan de hand van de inhoud van hun reacties blijkt hoezeer ze een bord voor hun kop hebben en eerder mee willen leven met de ouders dan met onschuldige kinderen. En verdomme, hoe onschuldig kan een baby zijn?

Het is exact die mentaliteit van compassie voor die oh, zo zielige ouders, waardoor babies in dit land in afvalcontainers kunnen belanden. De mentaliteit van: ouders hebben het altijd goed met hun kinderen voor, want dat is nou eenmaal hoe de natuur werkt. Een mentaliteit die tot voor kort gedurende tientallen jaren vooraf ging aan de mentaliteit van: eerst moeten er doden vallen en dan pas kunnen we actie ondernemen. Wat nou preventie?

Luister, natuurlijk zet ik de situatie aan in dit artikel. Tot op zekere hoogte heb ik begrip voor het feit dat gezonde mensen uit het publiek zo'n situatie niet kunnen bevatten. Welk gezond en Westers mens zou dat nou echt kunnen, zonder zelf iets te hebben meegemaakt? Maar het wordt een probleem als stupiditeit, goedpraterij en wegkijken de overhand gaan nemen. Want kinderen zijn verdomme van ons allemaal! We dragen de collectieve verantwoordelijkheid voor kinderen (overigens ook voor dieren enzovoorts, maar dat terzijde)!

Dus laat die naïeve geesten uit onze maatschappij zichzelf eens goed in de spiegel aankijken. Laten we hen opvoeden, onder andere aan de hand van de mensen die door vreselijke zaken zijn gegaan met hun ‘familieleden’ en kennis van zaken hebben.

Ze mogen hun vergunning kwijtraken
Maar dat is het publiek. Het wordt veel erger. Al die ‘vakprofessionals’ die onder andere uit broodgewin gaan roepen dat het niet de taak van de politie is: ach, zoek het uit met jullie onzinnige en egocentrische politiek, procedures en protocollen. Regels zijn er namelijk voor mensen, niet andersom. Regels gaan niet voor menselijkheid. Humaniteit betekent het juiste doen in zo'n situatie voor de baby, niet voor jullie portemonnees, egos, of verzonnen systematische aanpakken. Jullie ‘vakkundige’ bobos. Soms hebben we wat flexibiliteit en rek nodig. Voor menselijkheid.

Zie bijvoorbeeld deze reacties:

“Ik vind dit geen taak voor de politie. Een gezinscoach gespecialiseerd in scheidingen en Geweldloze Communicatie had hier direct rust kunnen brengen.” [Plugt eigen diensten.]

[Antwoord van iemand:] “Hoezo een gezinscoach erbij? Liggen die mensen in scheiding? Wie weet daar nu alles van? Wij zeker niet, dus gelukkig is het kindje op dit moment dankzij de politie in goede handen!”

Deze dialoog gaat nog even door, waarbij de zogenaamde, in dit geval irrelevante, ‘vakprofessional’ de stupiditeit uitgebreid uitstalt.

En dan deze:

“Ik voel mee met deze ouders. Hoe zwaar moet je het hebben om (bewust of onbewust) afstand te nemen van je baby? Of het nu tijdelijk is, of voor de langere termijn, ik hoop dat deze ouders de weg terug naar zichzelf, hun ouderschap en hun kindje vinden.” [Er staat nog net geen kumbaya achter…]

Deze komt notabene van een relevante ‘vakprofessional’, die overigens op zoek is naar werk. Hoe is het mogelijk dat die persoon vergunningen heeft? Het gaat er niet om dat het mogelijk niet zou kloppen, maar dat het ongelooflijk kortzichtig is qua mentaliteit.

Dat er 'professionals' zijn die zo reageren, is een probleem voor de mensenlevens die ondersteund moeten worden en afhankelijk van hen zijn. Iemand die namelijk niet kan uitzoomen en objectief kan kijken vanuit diverse perspectieven, verdient het niet om werk te hebben. Tuurlijk, in iedere industrie bevinden zich teveel bobo's die de standaarden omlaag halen. Maar in dit geval gaat het nogmaals om mensenlevens, van generatie op generatie. Want zo lang werken dit soort situaties door. Als die generaties er überhaupt komen.

Wanneer de ‘professional’ in kwestie me vervolgens vraagt wat er mis zou zijn met de reactie, breekt mijn klomp. Het is kennelijk nog veel erger gesteld met de ‘vakprofessionals’ in Nederland dan we denken.

Nogmaals, het gaat er niet om dat de persoon in kwestie hier geen gelijk mee zou kunnen hebben. Ik weet nu al dat ik dat moet herhalen en dat het hier en daar niet gaat landen, omdat mensen willen horen wat ze willen horen. Prima. Dat we mensen niet zouden moeten helpen die het moeilijk hebben en radeloos zijn.

Compassie is ook nodig jegens daders, evenals een oordeelloos vermogen. Goh, daarom zou ik hier nooit werkzaam in kunnen zijn. Een oordeelloos vermogen, bijvoorbeeld jegens ouders die in dit land babies in vuilniscontainers durven te gooien, is niet aan mij besteed. Ik knal die mensen bij wijze van spreken liever rechtstreeks af met een pistool. Het is maar goed dat ik niet over dit recht beschik, of over een pistool uiteraard. En dat andere delen van mijn brein me in toom kunnen houden.

Het gaat erom dat we nog altijd automatisch teveel naar het perspectief van de ouders kijken, in plaats van het kind. Dat is zeer kwalijk.

Hier, nog zo’n automatische reactie:

“Ik ga er van uit dat geen enkele ouder hun kind meegeeft aan de politie. Ouders hebben mogelijk ervaren dat het hun niet lukt om voor deze baby te zorgen op een goede en liefdevolle manier. Deze beslissing moet ze heel veel pijn doen, maar ze hebben gekozen voor het belang van het kindje.” [Oh jawel, zeer zeker wel. En hoe! En emoties zoals veel pijn? Nee hoor. Ooit bijvoorbeeld van de dark triad gehoord? Man, man, man. Voed jezelf eens op.]

Alleen iemand die gezond en westers is, kan met zo’n reactie komen. Iemand die niet kan bevatten dat er daadwerkelijk ouders bestaan die hun bloedeigen kinderen het ergste willen enkunnen aandoen. Soms uiterst doordacht. Soms onverschillig. Soms ontoerekeningsvatbaar. Soms alleen. Soms met een netwerk aan misstandige mededaders. Je weet wel, in die oh, zo liiieeeevvvvvvvveeeee, gesloten, religieuze systemen.

Waar de hel spreken deze ‘vakprofessionals’ in hemelsnaam over? Want er zijn ‘ouders’ en ‘familieleden’ die vanuit psychopathie, schadelijke traditionele praktijken en eer, of wat dan ook, tot de ergste zaken in staat zijn. De motor tot die ergste zaken is uiterst belangrijk, maar secundair. Het resultaat blijft hetzelfde.

Iemand die zichzelf 'vakprofessional' noemt, zou al die verschillende perspectieven moeten kennen en overwegen. Niet automatisch alleen een beperkte en gekleurde bril van eigen privilege en een onvolwassen referentiekader. Dát zijn de 'vakprofessionals' die we nodig hebben in dit land. De rest mag hun vergunningen kwijtraken.

Blinde vlek onder de mensheid
Goed, natuurlijk is dit persoonlijk. Ik spreek hier niet vanuit een trigger, maar als activiste en klokkenluider wel vanuit ervaring. Als kind van een ouder dat doordacht verantwoordelijk was voor van alles, maar naar de buitenwereld toe die oh, zo zielige, gehandicapte vrouw was, die toch geen vlieg kwaad kon doen? En iedereen die maar compassie voor dat mens bleef tonen, dat uiteindelijk na mijn negende erger werd dan Hitler. Met een netwerk. ‘Familieleden’ en gesloten, religieze structuren. Weet je nog?

En ik die maar loyaal bleef zoals kinderen altijd zijn, terwijl ik niet eens half wist hoezeer ik ondertussen een verdrinkend kalf was. Anders dan dat ik regelmatig de longen uit mijn lijf schreeuwde en om hulp vroeg, terwijl ik roeide met de riemen die ik had. Hulp die op adequate wijze uitbleef, waardoor ik nu lange termijn geen bloedeigen kinderen heb (en ondanks alles, berusting vind, afhankelijk van de bui van de dag). Nee, daar heb ik niet voor gekozen. Dat is voor mij bepaald. ‘Mij’ is een persoonlijkheid die persoonlijke groei belichaamt als geen ander en daarmee staande is gebleven. En waardoor ik kennelijk tijdens het daten, door de geestelijke programmering, toch nog moet uitkijken voor narcisten op mijn pad. Zo snel kom ik niet in een relatie. Zoveel is inmiddels duidelijk.

De mentaliteit van die oh, zo zielige ouders veroorzaakt ellende. Daar moet het mee gedaan zijn. Beter en eerlijker zijn de diepliggende en onderzoekende vragen over wat er mogelijk echt aan de hand zou kunnen zijn. En nogmaals – ja, daar gaan we weer, voor de allerlaatste keer: er zijn veel situaties waarin ouders echt zielig zijn. Of gedeeld met hun kinderen. Of een beetje zielig. Goed, ook mijn ‘familieleden’ waren behoorlijk zielig. Maar op dezelfde voet doorgaan omdat de mensheid nou eenmaal op een bepaalde manier gebouwd zou zijn, is gewoon een foute aanname. Het is geen wedstrijd zielig zijn. Het is een kwestie van een blinde vlek onder de mensheid, waar we vanaf moeten.

Als activiste en klokkenluider ben ik er niet om ‘lieeeeeeeevvvvvvvvv’ te doen, wanneer ik iets zie waar we wat mee moeten als samenleving. Ik ben hier om de waarheid te uiten en om een graadmeter te zijn van waar we nou staan. Dus ondanks dat ik deze zorgcasus natuurlijk helemaal niet ken en daarom geen recht van spreken heb, wil ik toch symbolisch tot in het oneindige chapeau aan de politie zeggen. Ondanks dat de details niet bekend zijn en dat er wellicht herstel mogelijk is tussen het kind en de ouders over zoveel tijd. Wie zal het zeggen?

Nu handelen, betekent later voorkomen. Voorkomen dat er doden vallen, zoals we tot voor kort zouden roepen in het kader van huiselijk geweld. Overigens niks huiselijks aan. Weg met die symantische verzwakking. We zouden ook raar opkijken als we bijvoorbeeld van huiselijke tirannie zouden spreken. Dat dit mensje de rest van het leven en erna, van generatie op generatie, de gevolgen draagt van de start bij deze personen die we geen ouders mogen noemen. Als dit mensje er al levend uit zou zijn komen. Niks anders dan ein-de-lijk begint het te dagen. Chapeau politie. Jullie hebben de volgende Gabriel Fernandez gered.

cc-foto: Nenad Stojkovic