Privacy of vrijheid van meningsuiting?

Twitter is niet gemaakt om mensen te pesten en te beledigen. Toch gebeurt dat dagelijks. De vrijheid van meningsuiting moeten we koesteren, maar waar trek je een grens?

De afgelopen maanden heb ik me dat heel vaak afgevraagd. Ik voelde me net een opgejaagd stuk wild door een stalker die steeds meer geobsedeerd leek te worden. “Wat is Genova toch een dom Bulgaars rund”, “Genova heeft bloed aan haar handen”, “Ik ben bang dat Genova de volgende keer bij kop en kont de gracht op de Wallen wordt ingemikt”, schreef hij allemaal op Twitter. Als dit alles was, had ik mijn schouders opgehaald. Kwaadwillende mensen heb je overal, daar ontkom je gewoon niet aan. Maar hoe lang kun je je schouders ophalen als deze meneer na anderhalf jaar nog geen tekenen van opgeven vertoont?

Natuurlijk heb ik hem geblockt, zodat hij mijn tweets niet langer zomaar kon lezen, maar via omwegen bleef hij dat gewoon doen. Een slotje hielp ook niet, want hij maakte elke keer nieuwe nepaccounts aan en ik kon moeilijk alle nieuwe volgers gaan blocken. Negeren hielp ook niet, terwijl ze zeggen dat dit de beste remedie is tegen stalkers. Mijn Twitter-account met zo’n 14.000 leuke en geestige volgers opheffen vond ik een te grote stap om aan 1 zo’n zielenpoot te ontsnappen.

Privacy en vrijheid van meningsuiting zijn in de rechtspraak vrij gelijkwaardige begrippen. De ene keer beslissen de rechters in het voordeel van de vrijheid van meningsuiting, terwijl ze de andere keer de privacy laten prevaleren. Als schrijver en journalist moet ik tegen een stootje kunnen, vond ik. Maar steeds meer mensen begonnen te vragen of het niet tijd werd voor een aangifte tegen meneer J.S. en dat zette me aan het nadenken.

Opeens zat ik daar, in een kale verhoorkamer tegenover een volledig digibete politieagent. Ik moest hem uitleggen wat Twitter is, hoe het werkt en hij wilde ook zeker weten dat ‘tweets’ een officieel woord is. Daarna ging het om de techniek achter een Twitter-block. Ik probeerde het op een simpele manier: dat een ‘block’ betekent dat je de gordijnen dichttrekt, maar dat een inbreker een nepsleutel gebruikt om je woning binnen te komen en de gordijnen open te trekken om naar binnen te kunnen blijven gluren. Dat de inbreker vervolgens ook een trucje uithaalt, waardoor je je deur niet meer goed kan sluiten, zodat hij al je gesprekken met andere mensen af kan luisteren.

Ik ben benieuwd of de rechter het ook zo ziet. Hoe ver reikt je recht op privacy? Mag je de gordijnen dichttrekken als je dat wilt of moet je je woning verlaten als je geen kwaadwillende gluurders wilt? Ik hoop in elk geval dat de rechter iets minder digibeet is dan de politieagent.

Het nieuwste boek van Maria Genova is Het Duivelskind dat ze samen met Angel van der Vecht schreef