Prikkelarme kermis

In de felle middagzon zat ik op de zilverkleurige trap van de mini-botsauto’s op een ‘prikkelarme kermis’. Kijkend naar de kinderen van mijn vriendin, die vastgemaakt aan elastieken trampolinesprongen, peinsde ik over hoe mijn leven zich vanaf dit punt zou ontrollen. Laat ik trouwens vertellen hoe ik op de prikkelarme kermis terechtkwam, een bijzonder verhaal is het niet, we werden getipt door vrienden met kinderen in dezelfde leeftijd. Omdat er dankzij internet al zoveel prikkels zijn, leek het ons wel wat.

Het belangrijkste verschil tussen een gewone kermis en een prikkelarme is de afwezigheid van muziek. Ook zijn er geen knipperlichten, geluidseffecten of rookmachines wanneer de Breakdance – een in felle kleuren uitgevoerde draaimolen met gondels die om meerdere assen tollen – in de hoogste versnelling gaat. Sterker nog: de Breakdance ontbrak! Op de prikkelarme kermis was de spectaculairste attractie een ouderwetse rupsbaan: een carrousel met houten zitjes waar halverwege de rit een zeil overheen valt, zodat je in het donker ronddraait.

Er waren voornamelijk gezinnen met jonge kinderen op de prikkelarme kermis. Het grut betoonde zich onrustig; verblind door winkansen bij de touwtrekkraam, hongerig loerend naar zuurstokken en suikerspinnen, joegen ze hun ouders op over het terrein. Ik werd nerveus van het begerige geroezemoes, en begon te verlangen naar één biertje om te ontspannen. Helaas wordt op een prikkelarme kermis geen alcohol verkocht, zoals gezegd ontbrak het aan beukende Top 40-herrie om de kakofonie van jonge kelen in te smoren.

Natuurlijk genoot ik ervan dat de kinderen van mijn vriendin een leuke middag hadden. En uiteindelijk vond ik dus dat plekje in de zon op de trap van de mini-botsauto’s, waar ik me met opvallende tegenwoordigheid van geest opeens afvroeg hoe mijn leven zich vanaf dit punt zou ontrollen. Existentiële twijfel was het niet, ik had alleen nog nooit gemijmerd op een kermisterrein.