Pride vierde dit jaar niet de geschiedenis maar hypocrisie

Het is vijftig jaar geleden sinds de Stonewall Riot begon in New York. En wie bekend is met de Stonewall Riot, zal zeker ook bekend zijn met Marsha P. Johnson en Sylvia Rivera. Dit waren twee trans-sekswerkers van kleur die de Pride begonnen als verzet tegen uitsluiting, racisme, armoede, politiegeweld en transfobie. Dit deden ze niet slechts uit eigenbelang, maar voor het belang van de gehele LHBTQI+community.

Op zaterdag 3 augustus was er de Canal Pride, met tachtig deelnemende boten, met als thema Stonewall “Remember the past, create the future”. Tijdens de Pride-week hingen door Amsterdam banners met ‘Black Lives Matter’, ‘Stop killing trans people’ en ‘Gay liberation now’. De ironie en de hypocrisie ervan was om te huilen. Weinig mensen leken daadwerkelijk te begrijpen waar Stonewall voor stond. Mensen waren verontwaardigd en begrepen niet wat Black Lives Matter met de Pride te maken had, want “de gays” waren toch al bevrijd? Maar kunnen we van bevrijding spreken wanneer we niet met onze partner hand in hand kunnen lopen? In hoeverre kunnen we het bevrijding noemen als we bespuugd, bedreigd en in elkaar worden geslagen? Wat is bevrijding als onze zwarte queers getroffen worden met racisme en etnisch profileren?

Anderzijds is het begrijpelijk dat bezoekers weinig snapten van de leuzen, aangezien de Pride al decennia lang op de commerciële toer is. De gewoonte was dat er geen ruimte was voor kritiek of politieke standpunten. Toen er dus plotseling politieke leuzen in het leven werden geroepen, moest men met een biertje in de hand nadenken over begrippen die al tijden gewhitewashed zijn. Maar de ironie gaat verder, want dit jaar is er gekozen voor een ‘cartoonachtige’ vormgeving. Door deze kleurrijke vormgeving vielen de leuzen weg en waren zij amper leesbaar. Voor een thema als Stonewall is het frappant dat uitgerekend dit jaar de Pride-organisatie voor ‘cartoonvormgeving’ kiest.

Ook dit jaar was er uiteraard weer een jury die bepaalde welke boten een prijs kregen. Een van de juryleden was Cornald Maas. De man die tijdens het True Colours-evenement zijn intro begon met transfobe opmerkingen en het publiek uitleg gaf over hoe iemand ‘omgebouwd’ was. Het is onbegrijpelijk dat de Pride-organisatie voor hem heeft gekozen als jurylid. Je kunt niet enerzijds een banner ophangen voor transrechten, en anderzijds een transfoob in de jury plaatsen.

Dat transfobie genormaliseerd is, zien we ook terug in de media. Hoe de media over trans mensen schrijft of censureert is soms schrikbarend. Afgelopen dagen zijn er verschillende artikelen geschreven over intimidatie en geweld tegen homo’s en lesbiennes tijdens de Pride-week, maar het verhaal van de trans-vrouw van kleur die belazerd werd door Booking.com werd keihard genegeerd door de media. Kennelijk zijn de verhalen van trans-vrouwen van kleur niet nieuwswaardig?

Pinkwashing door bedrijven Niet alleen bezoekers waren verward door het thema, maar ook de Pride-organisatie en deelnemende boten aan de Canal Pride. Pinkwashing werd volgens de Pride-organisatie voorkomen door middel van Business Club Membership. Bedrijven moesten aantonen dat ze echt voor LHBTQI+ mensen staan. Maar wat de Pride organisatie en talloze journalisten waren vergeten, was dat Pinkwashing verder gaat dan LHBTQI+ beleid.

Neem de ING, een bank die zich profileert als pro-LHBTQI+, maar ondertussen miljoenen verdient aan pijpleidingen, en de natuur verwoest door enorme investeringen in palmolie in het Zuiden. Een ander voorbeeld is Deloitte Nederland. Het is een enorm bedrijf dat in de VS ruim 236 miljoen dollar verdient aan ICE (Immigration and Customs Enforcement) en contracten met de overheid. Deloitte, Microsoft en Google zijn bedrijven die miljoenen verdienen over de ruggen van migranten. De strijd van de mensen in het Zuiden, inheemse volkeren over de hele wereld en arbeidsrechten gaan samen met de strijd van seksuele bevrijding.

Bedrijven kunnen dus nooit en te nimmer mee doen aan de Pride, zolang ze arbeiders uitbuiten, zelf enorme winsten maken, de natuur verwoesten, oorlogen ondersteunen, muren bouwen om vluchtelingen tegen te houden en de status quo in de hand houden. Wie mee wil doen aan de Pride kan niet alleen maar met regenboogvlaggen zwaaien, maar moet de status quo proberen te breken. Het beleid op papier is mooi, maar wanneer mensen structureel tegengehouden worden vanwege hun huidskleur, etniciteit, gender, seksualiteit of beperking, valt er geen Pride te vieren.

Je mag jezelf zijn tenzij je een boerka draagt Het thema van Pride dit jaar was geen Stonewall, maar hypocrisie. Uitgerekend tijdens de Pride gaat het ‘boerkaverbod’ in. Terwijl het mogelijk wordt gemaakt voor de LHBTQI+ gemeenschap om één keer per jaar te kunnen vieren om zichzelf te zijn, werd de vrijheid van moslima’s ontnomen die een niqab dragen. Dezelfde politieke partijen (VVD, SP, CDA, PvdA en D66) die voor dit verbod hadden gestemd, stonden tijdens de Canal Pride op een boot. Het is triest om te zien dat dezelfde raadsleden het hele jaar door ‘Recht om jezelf te zijn’ roepen, terwijl hun collega’s in Den Haag voor een islamofobe en racistische wet hebben gestemd. Dat heet simpel gezegd Pinkwashing: de rechten van LHBTQI+ gebruiken om jezelf progressief te profileren, maar ondertussen de rechten van andere groepen ontnemen.

Voor het zomerreces is Pride op de agenda gekomen. Daarvoor heeft BIJ1 twee moties ingediend. De eerste motie pleitte ervoor een onderzoek om meer LHBTQI+ boten mee te laten varen, en de tweede motie vroeg om meer organisaties toe te laten om de Pride te organiseren, zodat de representatie van de gemeenschap gewaarborgd blijft. Maar ook om het monopolie van de Pride tegen te gaan, een fenomeen wat we bij genderpoli van VUmc ook zien. De motie voor meer LHBTQI+ boten had een 100% positief advies gekregen door de burgemeester. Na diverse mailwisselingen met PvdA en GroenLinks, zijn de moties voor de zekerheid aangepast om goedkeuring te behalen. Maar vlak voor de stemming haakten PvdA en GL af, waardoor de moties het uiteindelijk niet gehaald hebben. De doorslaggevende stem was van D66 die de verandering boycotte. GL en PvdA gingen daarin mee.

De discrepantie is groot bij de politieke partijen als het om mensenrechten en recht op zelfbeschikking gaat. De Pride-moties en boerkaban zijn schoolvoorbeelden van A roepen en B doen. Woorden als “jezelf mogen zijn” doen er niet toe, als je vrijheid van niqab-vrouwen ontneemt. Je kunt niet claimen voor LHBTQI+ rechten te zijn, wanneer we simpele burgerrechten ontnemen door een boerkaverbod in te voeren, want de rechten van niqab-vrouwen zijn direct verbonden met de rechten van LHBTQI+. Alle strijden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Intersectionaliteit is op iedereen van toepassing wanneer ze deelnemen aan de Pride. In de eerste plaats hebben ministeries, krijgsmacht, justitie en politie niks te zoeken in de Pride. In de tweede plaats zijn het zijn het verreweg problematische instituten die onderdrukkingsmechanismen in stand houden. Afgelopen maanden zijn er verschillende onderzoeken naar voren gekomen hoe de politie omgaat met personeel van kleur. De onderzoeken lieten zien hoe diep racisme, seksisme en homofobie geworteld zijn in het politieapparaat. Naast alle bestaande problemen die al ruim 30 jaar bekend zijn, is het frappant dat de politie uitgerekend meevaart als het thema Stonewall is, aangezien de riots oorspronkelijk tegen de politie waren. Diverse rapporten hebben keer op keer laten zien dat er in de afgelopen vijftig jaar weinig is veranderd binnen de politie.

Een andere Pride is mogelijk Afgelopen jaar hebben diverse organisaties van kleur evenementen georganiseerd. Zo ook tijdens de Pride. Pride of Colour, Maruf, Colour Collective, Trans United, Man-ish Cave, Sehaq-vluchtelingengroep en We Reclaim Our Pride hebben allen laten zien hoe je een safer space kan creëren voor de LHBTQI+ gemeenschap. Zij hebben allen bijgedragen aan een andere Pride: een inclusieve Pride waar ieder zich veilig en welkom voelt.

Een andere Pride is dus mogelijk als we teruggaan naar de oorsprong. Een Pride die georganiseerd is voor en door de LHBTQI+ community. Een Pride waar je niet je portemonnee voor hoeft te trekken. Een Pride waar je geen drempels hebt om deel te nemen, letterlijk en figuurlijk. Een Pride die intersectioneel is en de strijd met alle groepen over de hele wereld verbindt, dus ook met niqab-vrouwen. En zolang de Pride dit niet erkent, zal er geprotesteerd worden. Met het protest worden de helden die ons zijn voorgegaan, geëerd en vertellen we ons verhaal. In kracht en solidariteit!