Presentator Piers Morgan, na de oorlog alsnog het verzet in
Sorry, Piers Morgan, maar nu de oorlog voor Palestijnse burgers een onomkeerbaar punt heeft bereikt, erken je pas de harde realiteit die mensen maandenlang hebben geuit. Helaas zijn er onschuldige levens verloren gegaan, en jouw eerdere verdediging van het grootschalige bloedbad heeft geleid tot gevolgen bij het bestrijden van oorlogsmisdaden, allereerst door ze niet zo te benoemen.
In Nederland hebben we daar ook een variant op: Op1. Waar (toen de grondinvasie uitbleef) letterlijk werd gezegd: ‘Nou, we wachten al dagen, wanneer begint het?’ Alsof het een spektakel was. Waar Han ten Broeke een flinke duit in het zakje deed in het ontmenselijken van Palestijnen en verdedigde (toevallig op dezelfde dag dat Amerikaanse media ook van een ‘expert’ hadden gehoord dat het bombarderen van ziekenhuizen niet AUTOMATISCH een oorlogsmisdaad is). Het internationaal recht is geen FEBO-automaat waar je jouw favoriete snack uit kunt trekken. ‘Toon die bepaling in het internationale recht’ hadden beide presentatoren moet zeggen, maar die gingen er echter keihard in mee door Palestina-demonstranten ‘Hamas-demonstranten’ te noemen en de leugens van Netanyahu te verdedigen. Faaljournalistiek dus.
Gevolgen van propagandaoorlog
Tijdens Israëls propagandaoorlog voerden Israëlische militairen ernstige acties uit tegen onschuldige slachtoffers, terwijl prominente figuren hun verhalen verdedigden. Van bombardementen tot schietpartijen, verkrachtingen, onthoofdingen en het levend begraven van slachtoffers: je nam deel aan een verhaal dat ogenschijnlijk geen rekening hield met Palestijnse levens. Je herhaalde focus op vragen over Hamas leek de ernst van de situatie voor de Palestijnen te bagatelliseren.
Nalaten van bewijs aanpakken
Je rol als journalist werd aangetast door het negeren van het bewijs dat vanaf het begin door mensenrechtenorganisaties werd gepresenteerd. Duidelijke aanwijzingen van Israëls acties, zoals etnische zuivering en uithongeringstactieken, waren er te over. Ondanks het publieke aandringen op het onderzoeken van deze claims, koos je ervoor om weg te kijken.
Hypocrisie en vertraagde bezorgdheid
Het is ontmoedigend dat jouw luide bezorgdheid pas op kwam zetten nadat drie onschuldige Israëli's werden gedood door het Israëlische leger. Deze trage reactie roept vragen op over jouw journalistieke integriteit en toewijding aan het onbevooroordeeld brengen van nieuws. De hypocrisie wordt duidelijk uit jouw verandering van standpunt op basis van de nationaliteit van de slachtoffers.
Spijtig genoeg hebben jouw acties niet alleen jouw collega's in Gaza teleurgesteld (zij zijn de ware journalisten die midden in een genocide knokken om de gebeurtenissen voor de wereld te verslaan, terwijl ze worden beschoten en hun familie wordt vermoord door de agressor en kolonisator om hen te intimideren en het zwijgen op te leggen), maar heb je ook tekortgeschoten in het vervullen van jouw rol als journalist die zich moet inzetten voor het tegengaan van propaganda. De gevolgen van deze oorlog, met name het risico op massale hongersnood, benadrukken de urgentie van de waarheidsgetrouwe, objectieve verslaggeving, die je hebt nagelaten te bieden.
Het enige wat je hoefde te doen, was geen partij te kiezen en het internationaal recht te verdedigen en te luisteren naar onafhankelijke mensenrechtenorganisaties. Dit is niet de illegale invasie van Irak waarmee je je reputatie ooit hebt opgebouwd. Als presentator en journalist ben je net zo goed als je laatste show of reportage. Je hebt gefaald in de mensheid, je hebt gefaald in het leveren van narratiefvrije journalistiek, je hebt de journalistiek zelf verzaakt.