Post Intensive Care Syndroom

Eerst was er de schok van de corona-uitbraak, snel gevolgd door de ingrijpende maatregelen om verspreiding van het virus te voorkomen. Niet veel later kwamen de kritische geluiden, vooral over de economische schade die onvermijdelijk volgt op het gevoerde beleid.

Inmiddels hoor je ook af en toe aandacht vragen voor de mentale impact van het geheel. Wat doet die lockdown met ons welbevinden? Wat brengt opgelegde eenzaamheid en minstens 1,5 meter afstand óók met zich mee?

Vanuit psychologisch perspectief is er geen sprake van een ‘intelligente lockdown’. Voor psychisch kwetsbare mensen vormen de afgelopen maanden een zware beproeving, zelfs als ze er in slagen zich een beetje staande te houden.

Dat er niet van meet af aan een psycholoog of psychiater zitting had in de kern van het Outbreak Management Team is een serieuze fout geweest.

Inmiddels is er een ‘Denktank Mentale Vooruitgang’ opgericht, maar die hadden we al jaren voor dat virus nodig. En er wordt aandacht gevraagd voor PICS: Post Intensive Care Syndroom. Bestaat al jaren, maar zal steeds meer mensen treffen, en in ernstiger mate. Staat nog niet in de psychiatrische DSM-bijbel, maar vereist psychologische en/of psychiatrische behandeling.

We kunnen wachten op de commissie die de psychologische gevolgen van de pandemie gaat onderzoeken. De uitkomst weten we nu al: veel ernstiger dan gedacht.

En vervolgens moet de GGZ het waarschijnlijk gaan oplossen. Nu liep het daar al niet zo lekker, en kampte men met enorme wachtlijsten, dus kan dit er natuurlijk ook nog wel bij. Toch?

Zoals de beleidsmakers doortastend en laagdrempelig maatregelen invoerden om bedrijven te redden, zo zou men ook de mentale issues die in de slipstream van het virus opdagen aan moeten pakken. Niet een individu van het label ‘PICS’ voorzien en cognitieve gedragstherapie inzetten, maar iedereen laagdrempelige, gratis mentale ondersteuning aanbieden: de mensen met corona, de zorgverleners, families van getroffenen en ook ondernemers met stress over het voortbestaan van hun zaak. Wie maar wil, zelfs leerkrachten met angst om weer voor de klas te gaan staan.

Dat kost een paar centen, maar nog altijd aanmerkelijk minder dan bedrijven als de KLM overeind houden. Het belangrijkste zijn de kosten op langere termijn: vroege interventies werken beter en zijn minder duur dan straks de behandeling van gecompliceerde angststoornissen en depressies moeten financieren.

Help mensen hun emoties te delen, ondersteun ‘echte’ verbinding (dus niet online) en zet in op preventieve rouwbegeleiding. We kunnen allemaal altijd al een goed gesprek gebruiken, maar nu meer dan ooit. Maak dat de komende tijd eens tot speerpunt van het gezondheidsbeleid. Wordt iedereen beter van!