Politie smoort woonprotest, in andere landen heet dat gewoon repressie

Er gebeurde iets geks op weg naar de Markthal, om maar eens een bekende filmtitel te gebruiken. Zondag verzamelden zich op Rotterdam-Zuid duizenden mensen om te protesteren tegen de wooncrisis. Een bont gezelschap van studenten tot gezinnen, van senioren tot arbeidsmigranten. Ook Lillian Marijnissen was van de partij. Huizen voor mensen, niet voor winst, daar ging het om.

Er was een manifestatie met inspirerende sprekers, zoals een activiste uit Berlijn die vertelde hoe ze daar met een miljoen stemmen glansrijk een referendum wonnen om het woningbezit van vastgoedmagnaten die de prijzen opdrijven te onteigenen. Daarna vertrok de strijdbaar maar vrolijk zingende en scanderende menigte voor een ruim drie kilometer lange mars naar de Markthal op de andere oever van de rivier. Althans dat was de bedoeling.  

Op de Erasmusbrug kwam de stoet plots tot stilstand. Een leger ME’ers versperde de weg en omsingelde een groep van enkele tientallen demonstranten.

Noem me naïef maar ik denk dan in eerste instantie dat er iets gebeurd moet zijn, dat er een reden is voor dit machtsvertoon. Maar langzaam werd duidelijk dat daar geen sprake van was. Een agent vertelde  dat de politie een groep demonstranten preventief wilde arresteren. In andere landen heet dat repressie. De rest van de demonstratie zou ondertussen gewoon door moeten lopen.

Ik weet niet wat het gemiddelde IQ bij het Rotterdamse korps is maar zo werkt dat niet. Je kunt niet zonder duidelijke aanleiding deelnemers aan een mars die draait om solidariteit oppakken en dan denken dat de rest het daar bij laat zitten. Nooit gehoord van de Drie Musketiers? Een voor allen, allen voor een. Dát is solidariteit.

Eindeloos werd de politie gevraagd de groep, die niets gedaan had, vrij te laten. De demonstranten benadrukten voortdurend dat ze geen geweld wilden. Wij zijn vreedzaam, wat zijn jullie? riepen ze uit volle borst tegen de op oorlogssterkte uitgerukte oproerpolitie. Even verderop stond naar verluidt zelfs een waterkanon klaar. Het was duidelijk. De politie had dit reeds lang van tevoren bedacht. De Erasmusbrug gebruikten ze als fuik.

Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. Keer op keer komt de Rotterdamse politie in opspraak wegens het verhinderen of afbreken van demonstraties en het gebruik van buitensporig geweld. Denk niet dat ze normaal optreden. Ik werd zelf zonder enige aanleiding ruw beetgepakt door opgefokte agenten in burger, het leken wel hooligans.   Terwijl er geen sprake was van enige onrust, zelfs niet van redeloze woede onder de demonstranten. De politie leek uit op escalatie want de arrestanten waren inmiddels afgevoerd met een door agenten gevorderde tram. Het begon zachtjes te regenen. Voor iedereen was duidelijk dat het protest na enige tijd zou verwateren. Toch werd uit het niets ineens de gevreesde hondenbrigade ingezet, een wapen dat alleen bij ernstige ongeregeldheden uit de kast wordt getrokken. Ik hield m’n hart vast.

Dat het uiteindelijk niet verder uit de hand liep was te danken aan één man. Mustapha Eaisaouiyen, mede-organisator van de demonstratie, wist de boel te de-escaleren en de politie over te halen zich terug te trekken. Maar de krachtige demonstratie was toen al kapotgemaakt door het politieoptreden.

Het was niet zomaar een demonstratie maar een protest tegen een van de grootste vormen van onrecht in de samenleving: de onmogelijkheid om in een normaal huis te wonen tegen een normale prijs. Een onrecht dat veroorzaakt is door politiek beleid en dat de komende jaren alleen maar zal toenemen.  

De politiek houdt dat onrecht niet tegen maar maakt wel het protest er tegen onmogelijk. Want dit is niet alleen iets van de politie. Repressie is een traditie geworden. De oorzaak daarvan ligt jaren terug. Rotterdam heeft een paar maal grootschalige rellen met hooligans meegemaakt. Op de Coolsingel werd er ooit bij geschoten. In Hoek van Holland ook en viel er een dode. Dat laatste kostte de toen kersverse burgemeester Aboutaleb bijna de kop. Hij bezwoer dat zoiets nooit meer zou gebeuren. Met als gevolg dat burgers sindsdien al snel als hooligan worden behandeld.

Vreedzame demonstranten betalen de prijs voor de heilige belofte van Aboutaleb. Iedere keer wordt hen door de politie het protesteren belet onder het mom van ‘rellen voorkomen’. Aan dat beleid moet een einde aan komen. Een bestuurder die wordt uitgeroepen tot beste burgemeester ter wereld moet zich niet schuldig maken aan repressie van legitieme protesten tegen groot onrecht. Dat is een smet op die titel, op de stad en op de Grondwet.